นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1383

ยิ่งพูดองค์หญิงอันผิงก็ยิ่งรู้สึกเศร้าใจ เห็นเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดแทรกหรือขัดขวางคำพูดของนาง นางระบายทุกถ้อยคำทั้งหมดในใจออกมา หากไม่พูดออกมาในครั้งนี้ เกรงว่าในอนาคตอาจจะไม่มีโอกาสได้พูดอีก

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ารู้หรือไม่ว่าข้าเกลียดเจ้ามากแค่ไหน หากเจ้าไม่สามารถทำอะไรได้เหมือนที่ผ่านมาก็ว่าไปอย่าง แต่เจ้า......เห็นได้ชัดว่าเจ้าสามารถข้ามผ่านมันไปได้ แต่เจ้ากลับแสร้งทำเป็นอ่อนแอไร้กำลัง ทำร้ายท่านพี่ของข้า ทำให้เขาเป็นตัวตลกของผู้คนในตลอดระยะเวลาหลายปีที่ผ่านมา

เจ้ารู้หรือไม่ว่า เพราะเจ้า หลายปีที่ผ่านมาพี่ชายของข้าต้องถูกผู้คนตำหนิ ไม่สามารถแต่งงานเพื่อเชื่อมความสัมพันธ์ ไม่ว่าจะเป็นคุณหนูของตระกูลไหน เมื่อได้ยินว่าจะต้องมีตำแหน่งที่ตกต่ำกว่าเจ้า ก็ไม่มีใครยอมให้พวกนางมาเป็นนางสนม

หลังจากที่เจ้าได้มาอยู่กับเสด็จอาเก้า คนพวกนั้นก็ยังมาหัวเราะเยาะพี่ชายของข้าว่าถูกเจ้าสวมเขา ต่างบอกว่าเจ้าดูหมิ่นพี่ชายของข้า จงใจทำให้พี่ชายของข้าเกลียดเจ้าเพื่อจะยุติการหมั้นหมาย

ฮือฮือฮือ......เฟิ่งชิงเฉิน ข้าเกลียดเจ้า ข้าเกลียดเจ้า ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า ท่านพี่ของข้าถึงต้องตกมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ เพราะเจ้ายังมีชีวิตอยู่ หากเจ้าตายไป เช่นนั้นก็คงไม่มีใครพูดถึงท่านพี่ของข้า เห็นได้ชัดว่าเจ้าไม่มีคุณสมบัติที่จะเป็นพระชายาลั่วอ๋อง แล้วเหตุใดเจ้าถึงต้องโยนความผิดทั้งหมดให้กับท่านพี่ของข้าด้วย” เมื่อองค์หญิงอันผิงพูดประโยคสุดท้ายออกมา นางหลั่งน้ำตาโดยไม่มีเสียง ร่างกายกระตุกเล็กน้อย เฟิ่งชิงเฉินถอนหายใจออกมาอย่างไม่มีเสียง

นางรับร่างกายนี้มา แน่นอนว่านางต้องแบกรับสิ่งที่เกิดขึ้นกับร่างกายนี้ในอดีต และเรื่องในอดีตของเฟิ่งชิงเฉิน นางไม่อยากเป็นคนตัดสิน

เด็กกำพร้าเพียงคนเดียว แน่นอนว่าไม่มีคุณสมบัติที่จะได้เป็นพระชายาลั่วอ๋อง แต่ฮองเฮอก็ยังยืนกรานที่จะมอบเกียรตินี้ให้กับนาง เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทั้งความเหมาะสมและสถานะ รวมถึงไม่มีความมั่นใจ แน่นอนว่าเมื่อไปอยู่ในแวววงของชนชั้นสูง นางก็จะถูกตัดขาดออกมา

ข้อกล่าวหาขององค์หญิงอันผิงนั้นไม่ได้ผิด แต่มันไม่ได้ครอบคลุมทั้งหมด ในตอนนั้นเฟิ่งชิงเฉินเองก็ไม่ได้อยากให้มันเป็นเช่นนี้ นางเอาก็อยากทำทุกอย่างให้ดี แต่นางไม่มีความสามารถที่จะทำเช่นนั้น แม้องค์หญิงอันผิงจะให้การสนับสนุนเฟิ่งชิงเฉิน แต่มันก็ช่วยอะไรเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ ทุกครั้งหลังจากที่องค์หญิงอันผิงให้ความช่วยเหลือเฟิ่งชิงเฉิน คนเหล่านั้นก็จะใช้วิธีการที่โหดเหี้ยมมากขึ้นเพื่อกลั่นแกล้งเฟิ่งชิงเฉินลับหลัง

เมื่อก่อนเฟิ่งชิงเฉินอ่อนแอเกินไป!

เฟิ่งชิงเฉินยื่นผ้าเช็ดหน้าให้กับองค์หญิงอันผิง “เอาล่ะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ข้าจะตามเจ้าไปดูลั่วอ๋อง”

อย่างไรเสียลั่วอ๋องก็ได้รับบาดเจ็บเพราะปกป้องนาง และนางก็ไม่อยากจะนึกถึงอดีตอีกต่อไป เฟิ่งชิงเฉินคนนั้นได้ตายจากไปแล้ว และลั่วอ๋องเองก็สูญเสียอนาคตไปแล้วเช่นกัน

ไม่มีใครบอกได้ว่าใครเป็นฝ่ายผิดหรือถูก มันก็เป็นเพียงแค่โชคชะตา ยิ่งไปกว่านั้นสิ่งที่นางควรให้ความสำคัญในเวลานี้มันไม่ใช่เรื่องในอดีต เพราะเวลานี้นางกำลังจับจ้องอยู่กับคนของเป่ยหลิงที่อยู่ในดินแดนอันห่างไกล

เรื่องของคนในตงหลิง มันไม่ได้อยู่ในสายตาของนางอีกต่อไปแล้ว

“เจ้า เจ้าพูดว่าอะไร? เจ้าจะตามข้าไปดูท่านพี่งั้นหรือ? เจ้ายอมช่วยรักษาท่านพี่ของข้าแล้วงั้นหรือ?” องค์หญิงอันผิงรับผ้าเช็ดหน้าไว้ มองมาที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความตกใจ

เมื่อสักครู่นางเพิ่งจะสาปแช่งและตำหนิเฟิ่งชิงเฉินในเรื่องต่าง ๆ นานา นางคิดว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางตกลง แต่คิดไม่ถึงว่าเฟิ่งชิงเฉินกลับยอมรับปาก หรือว่านางเป็นคนที่พูดง่ายขนาดนั้น

หากเปลี่ยนเป็นนาง นางไม่มีทางเห็นด้วยเป็นแน่ ไม่แน่ว่าอาจจะใช้โอกาสนี้ในการเหยียบย่ำ สำหรับสิ่งที่นางทำในตอนนั้น หากเฟิ่งชิงเฉินไม่มีความสามารถ เกรงว่าคงตายไปแล้วเป็นร้อนเป็นพันครั้ง

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า “องค์หญิงไปล้างหน้าล้างตาก่อนเถิด ข้าขอไปหยิบกล่องยาก่อน” นางไม่ใช่แม่พระ นางเยือกเย็นจนสามารถสังหารผู้ใดก็ได้ที่ขวางหน้า รวมถึงตัวเองด้วย

“เพราะ เพราะอะไร? ข้ากับท่านแม่เกือบจะฆ่าเจ้า ท่านพี่เองก็ลักพาตัวเจ้า และยังทำให้แขนเจ้าหัก เหตุใดเจ้าถึงยังเลือกที่จะช่วยท่านพี่” เฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมช่วย องค์หญิงอันผิงรู้สึกว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นโหดเหี้ยมเกินไป แต่เมื่อเฟิ่งชิงเฉินยอมช่วย องค์หญิงอันผิงกลับรู้สึกว่ามันไม่สมเหตุสมผล

เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนดีขนาดนั้นเลยหรือ เห็นอยู่ว่านางเป็นคนไม่ดี นางสังหารผู้คนไปตั้งมากมาย คนเช่นนี้......จะตอบแทนความชั่วร้ายด้วยความเมตตาได้อย่างไร?

“เพราะว่าข้าเป็นหมอ” และแค้นที่นางควรชำระก็ได้ชำระไปแล้ว

ฮองเฮาจากไป ลั่วอ๋องถูกทำลาย อันผิง......โง่ขนาดนี้ ไม่มีฮองเฮาและลั่วอ๋องคอยสนับสนุน แน่นอนว่าไร้ซึ่งความน่ากลัว อีกอย่างนางต้องการให้อันผิงช่วยนางตอนที่อยู่เป่ยหลิง ดังนั้นสิ่งที่นางทำไม่ได้ถือเป็นความดีหรือความเมตตาแต่อย่างใด

ลั่วอ๋องถูกคุมขังอยู่ในบ้านหลังเล็กที่มีทางเข้าเพียงสองทาง มีองครักษ์สี่คนคอยให้การคุ้มกัน องค์หญิงอันผิงสั่งให้คนมอบเงินจำนวนมากให้กับองครักษ์ทั้งสี่ ถึงได้ความร่วมมือจากองครักษ์ทั้งสี่คน ยอมให้พวกเขาเข้าไปดูลั่วอ๋อง แต่ทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซื่อต้องรออยู่ด้านนอก

เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย องค์หญิงอันผิงเห็นท่าทางของนาง จึงเดินไปพูดคุยกับองครักษ์ทั้งสี่ แต่ครั้งนี้องครักษ์ไม่ยอมไว้หน้า ไม่ว่าอย่างไรพวกเขาก็ไม่ยอมให้ทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซื่อเข้าไปด้านใน

ล้อเล่นอะไร สิบแปดคนนี้แค่มองก็รู้แล้วว่าไม่ธรรมดา หากสังหารลั่วอ๋องขึ้นมา หรือว่าลักพาตัวลั่วอ๋องไป คนที่ซวยก็คือพวกเขา

“เฟิ่งชิงเฉิน องครักษ์ของเจ้าไม่สามารถเข้าไปได้ เจ้าวางใจ ข้ารับประกันได้ว่าเจ้าจะปลอดภัย” องค์หญิงอันผิงไม่อาจทำให้องครักษ์พวกนั้นยินยอมได้ ทำได้เพียงมาพูดเพื่อต่อรองกับเฟิ่งชิงเฉิน

นางยังต้องการให้องครักษ์พวกนี้ดูแลเสด็จพี่ นางจึงไม่สามารถลงโทษองครักษ์พวกนี้ได้ หากภายภาคหน้านางแต่งงานไปอยู่เป่ยหลิง นางก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเสด็จพี่ของนางจะเป็นอย่างไร ผู้คนในพระราชวังจะยกย่องคนอื่นเมื่อยามมีอำนาจ เหยียบย่ำเมื่อตกต่ำ ถึงเวลานั้นไม่รู้ว่าเสด็จพี่ของนางจะมีอาหารเพียงพอสำหรับประทังชีวิตหรือไม่

“พาองครักษ์เข้าไปไม่ได้จริง ๆ งั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินไม่สนใจองค์หญิงอันผิง แต่ถามองครักษ์ทั้งสี่ด้วยตัวเอง องครักษ์ทั้งสี่ส่ายหน้าอย่างแน่วแน่ “ไม่ได้ แค่ให้พวกเจ้าเข้าไปก็ถือว่าอันตรายมากแล้ว”

“งั้นหรือ ถ้าเป็นเจ้านี่ล่ะ? ข้าสามารถพาองครักษ์เข้าไปได้หรือไม่?” ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ เฟิ่งชิงเฉินหยิบป้ายคำสั่งออกมา เมื่อองครักษ์ทั้งสี่เห็นป้ายคำสั่ง สีหน้าของพวกเขาเปลี่ยนไปทันที คุกเข่าลงพื้นอย่างรวดเร็ว

“ดูเหมือนว่าจะเข้าไปได้” เฟิ่งชิงเฉินเก็บป้ายคำสั่งด้วยความพึงพอใจ บอกให้ทหารม้าสิบแปดเปิดประตู องค์หญิงอันผิงตามเข้าไปด้านหลังด้วยสีหน้างุนงง ความคิดนับพันพุ่งเข้ามาในสมอง แต่สุดท้ายก็ทำอะไรไม่ได้นอกจากถอนหายใจ

เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉินคนที่นางรู้จักอีกต่อไป ไม่ว่าใครก็อยู่ในกำมือของนาง หากนางต้องการให้พี่ชายของนางมีชีวิตอยู่ต่อไป นางก็จำเป็นต้องขอความช่วยเหลือจากเฟิ่งชิงเฉิน