นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1385

เสด็จอาเก้าไม่เคยคิดเลยว่าวันหนึ่งเขาจะถูกขัดขวางไม่ให้เข้าจวนเฟิ่ง และคนที่ขัดขวางเขาไว้ยังเป็นทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซืออีก

จวนเฟิ่งอยู่ภายใต้การดูแลของตระกูลซือเมื่อไหร่กัน?

เสด็จอาเก้ามีความสงสัยอยู่ในใจ แต่เขาไม่ได้พูดมันออกมา เพียงแค่พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า: "หลีกไป"

“เจ้านายมีคำสั่งไว้ ข้าน้อยไม่กล้าขัดคำสั่ง ท่านอ๋องอย่าทำให้ข้าน้อยต้องลำบากใจเลย” ทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซือ ไม่...ในตอนนี้ควรเรียกว่าทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลเฟิ่ง ยืนเฝ้าอยู่นอกลานบ้านของจวนเฟิ่งโดยไม่บ่นหรือแข็งขืนเลยแม้แต่น้อย พวกเขาเรียงแถวกันเป็นแถวปิดกั้นหนทางของเสด็จอาเก้าไว้ทั้งหมด

“เจ้านาย? เจ้านายคนไหน?” เสด็จอาเก้าเคยปะทะฝีมือกับทหารม้าสิบแปดมาแล้ว ย่อมรู้ดีว่าทหารม้าสิบแปดนี้ดื้อรั้นและหยิ่งยโสแค่ไหน

เสด็จอาเก้าหันกายของเขาเล็กน้อย และซ่อนแขนซ้ายที่บาดเจ็บไว้ในความมืด

หากเขาต้องลงมือจริงๆ เขาก็ไม่อยากให้คู่ต่อสู้รู้จุดอ่อนของเขาได้

“เจ้านายแห่งจวนเฟิ่งเป็นเจ้านายของพวกเรา” ทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซือเมื่อมีคนถามก็ต้องตอบทุกคำถาม

“เฟิ่งชิงเฉิน?” เสด็จอาเก้าขมวดคิ้ว

ดูสถานการณ์แล้ว ในหนึ่งเดือนนี้ช่วงที่เขาไม่อยู่นั้นมีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในเมืองหลวงไม่ใช่น้อยเลย และเขาก็พลาดเหตุการณ์เหล่านั้นทั้งหมด

“ ใช่ ”

"เรื่องมันเกิดขึ้นเมื่อไหร่?"

"เมื่อไม่กี่วันก่อน"

ต่อจากนั้น เสด็จอาเก้าก็ได้ถามอีกสองสามคำถาม แต่ทหารม้าสิบแปดทำท่าไม่อยากจะพูดมากไปกว่านี้ พวกเขาเพียงแต่บอกว่าเจ้านายคนปัจจุบันของพวกเขาคือเฟิ่งชิงเฉิน และไม่มีใครจะเข้าไปได้หากไม่มีคำสั่งอนุญาตจากเฟิ่งชิงฉิน

เมื่อหน่วยอารักขาลับเห็นเสด็จอาเก้าถูกทหารม้าสิบแปดขวางไว้ พวกเขาแทบอยากจะแสดงตัวตนออกมาในทันที แต่ก็กลัวว่าเมื่อพวกเขาปรากฎตัว จะทำให้เจ้านายของพวกเขาตำหนิพวกเขาได้ว่าขาดความรับผิดชอบ ดังนั้นพวกเขาจึงทำได้เพียงกัดฟันและอดทนรอ จนกระทั่งเสด็จอาเก้าและทหารม้าสิบแปดกำลังจะต่อสู้กัน หน่วยอารักขาลับจึงรีบกระโดดออกมา

“นายท่านได้โปรดสงบสติอารมณ์ไว้ก่อน ข้าน้อยมาช้าเกินไป นายท่านลงโทษข้าน้อยด้วยเถิด ” ทันทีที่หน่วยอารักขาลับปรากฏตัวขึ้น พวกเขาก็เข้าไปยืนอยู่ระหว่างเสด็จอาเก้าและทหารม้าสิบแปด เพื่อป้องกันไม่ให้ทั้งสองฝ่ายต่อสู้กัน

“ข้าไม่ต้องการเห็นพวกเจ้า หลีกไป ” สีหน้าเฉยเมยของเสด็จอาเก้าไม่แสดงอาการใดๆ เลย หน่วยอารักขาลับตกใจอย่างมาก และทหารม้าสิบแปดก็แอบคิดในใจว่าพวกเขาดวงซวยจริง ๆ พวกเขาไม่อยากจะต่อสู้กับเสด็จอาเก้าเลย พวกเขาแค่เกลี้ยกล่อมให้เสด็จอาเก้ามาใหม่ในวันพรุ่งนี้ อีกอย่างเฟิ่งชิงเฉินก็เป็นผู้หญิง พวกเขาก็ไม่สะดวกที่จะเข้าไปรายงานได้

“นายท่าน แม่นางเฟิ่งเพิ่งจะเข้านอนเมื่อสักครู่ นายท่านจะ?” หน่วยอารักขาลับกล้ำกลืนเกลี้ยกล่อมเขา

“พวกเจ้าตัดสินใจแทนข้าได้ตั้งแต่เมื่อไหร่? ” เสียงของเสด็จอาเก้าเริ่มเย็นชาขึ้นเรื่อย ๆ และทหารม้าสิบแปดก็สัมผัสได้ถึงแรงอาฆาตอันเย็นชาที่เล็ดลอดออกมาจากร่างกายของเสด็จอาเก้า

แม้ว่าพวกเขาไม่อยากเผชิญหน้ากับเสด็จอาเก้า แต่ในเวลาเช่นนี้พวกเขาก็ไม่สามารถที่จะไม่ชักดาบเพื่อเตรียมป้องกันตัวได้

“นายท่าน แม่นางเฟิ่งเธอ...” หน่วยอารักขาลับใกล้จะร้องไห้ออกมาแล้ว แต่ก่อนที่เขาจะพูดจบ เสด็จอาเก้าก็เตะเขา: "ไปให้พ้น"

“ท่านอ๋อง โปรดอย่าทำให้พวกเราต้องลำบากใจเลย” แม้ว่าทหารม้าสิบแปดจะกลัวเสด็จอาเก้า แต่พวกเขาก็ไม่ถอยเลยแม้แต่ก้าวเดียว

“ขวางทางข้า พวกเจ้าสมควรตาย” ในใจเขาเต็มไปด้วยความปารถนาแรงกล้าที่จะได้เจอเฟิ่งชิงเฉิน แต่เขาดันถูกคนพวกนี้ขัดขวางไว้ ความอดทนของเสด็จอาเก้าก็หมดลงและเริ่มต่อสู้กับทหารม้าสิบแปด

ยามดึกเช่นนี้ เสียงดาบปะทะกันดังขึ้น เว้นเสียแต่ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะนอนหลับเป็นตาย ไม่งั้นไม่มีทางที่เธอจะไม่ได้ยินมัน ในขณะที่เสด็จอาเก้ากับทหารม้าสิบแปดนต่อสู้กันอยู่ เฟิ่งชิงเฉินก็ตื่นขึ้นมา

“นี่เพิ่งจะผ่านไปแค่เดือนเดียว มีคนมาทำลายความสงบของข้าอีกแล้วเหรอ?” เฟิ่งชิงเฉินยิ้มเยาะ หยิบเสื้อคลุมแล้วลุกจากเตียง

เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้จุดตะเกียง แต่ถือกริชในมือขวาและเปิดประตูอย่างระมัดระวัง ขณะที่เธอกำลังจะออกไป เธอได้ยินคำพูดของทหารม้าสิบแปดแห่งตระกูลซือ: "ท่านอ๋อง ถ้าหากท่านยังฝืนที่จะต่อสู้กันต่อไป อย่าหาว่าพวกข้าไม่มีความเกรงใจนะ ”

“พวกเจ้าก็ลองดู” เสด็จอาเก้าเป็นเหมือนเทพแห่งความตาย ร่างกายสั่นเทาและท่าทีข่มขู่ราวกับว่าเขามีความแค้นกับคนพวกนี้ที่อยู่ตรงหน้าเขา และทุกการเคลื่อนไหวดูเหมือนจะเป็นการระบายความโกรธของเขา

“เสด็จอาเก้า?” เฟิ่งชิงเฉินชะงักไปชั่วครู่ ตะลึงอยู่ตรงหน้าประตูเป็นเวลานาน กว่าจะรู้สึกตัวแล้วตะโกนว่า: "หยุด"

ทหารม้าสิบแปดแอบดีใจที่ได้ยินเสียงนี้ สีหน้าของเสด็จอาเก้ายังคงมืดมนอย่างน่ากลัว แต่ก็เก็บดาบในมือของเขา สายตาจ้องมองเฟิ่งชิงเฉินที่เดินเข้ามาใกล้ด้วยสายตาที่เร่าร้อน