นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1386

มันเจ็บไหม?

มันปวด เวลาที่ผิดหวังหัวใจรู้สึกเจ็บปวดแทบตาย หลังจากที่เธอถูกลั่วอ๋องจับตัวไป เธอก็รอแล้วรออีกก็ไม่มีใครมาช่วยเหลือเธอเลย จนในที่สุดก็รอจนกระทั่งหวังจิ่นหลิงมาช่วยเธอ

ฟ้าเบื้องบนรู้ดีว่าช่วงเวลานั้นเธอคาดหวังมากแค่ไหนที่จะได้เห็นเสด็จอาเก้ามาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

ฟ้าเบื้องบนรู้ดีว่าเธอรู้สึกผิดหวังแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้นมาแล้วกลับไม่พบเจอแม้แต่เงาของเสด็จอาเก้า

แต่เธอไม่สามารถให้คนในจวนเฟิ่งรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ได้ เธอทำได้เพียงแค่เก็บมันไว้เงียบ ๆ

เสด็จอาเก้าเพิ่งจะมาถามเอาปานนี้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?

เมื่อเห็นสายตาที่รู้สึกผิดและตำหนิตัวเองของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินเห็นแล้วก็อยากจะหัวเราะ แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอทำได้เพียงพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า: "ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว เกือบจะหายดีแล้ว"

เฟิ่งชิงเฉินหันหน้ากลับไป โดยไม่ได้มองสายที่ตาที่รู้สึกเจ็บปวดและตำหนิตนเองของเสด็จอาเก้า

มันสายเกินไป!

“ข้าขอโทษที่ตอนนั้นข้าไม่ได้อยู่ข้างๆเจ้า ” เสด็จอาเก้ายื่นมือออกไปดึงเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาในอ้อมแขนของเขา และกระซิบข้างหูของเฟิ่งชิงเฉิน

“ปล่อยข้านะ ท่านได้รับบาดเจ็บอยู่” เฟิ่งชิงเฉินขัดขืนเล็กน้อย กลัวจะไปโดนบาดแผลบนตัวองเสด็จอาเก้า

“มันแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย ไม่ได้สำคัญอะไร” เสด็จอาเก้าใช้มือข้างเดียวโอบเอวของเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ ไม่ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินหลุดไปได้ เขาเอาหน้าผากของเขาไปไว้บนหัวของเฟิ่งชิงเฉิน: “ชิงเฉิน ข้าคิดถึงเจ้ามาก คิดถึงจริง ๆ ”

เสียงทุ้มต่ำและแหบของเขายังคงอยู่ในหูของเธอ เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลงและปล่อยให้เสียงนั้นแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของเธอ

"ข้าก็คิดถึงท่านเช่นกัน " แต่เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่เธอคิดถึงเขามากที่สุด ท่านก็ไม่ได้อยู่ข้างกายข้า ตอนนี้... ข้าสามารถเผชิญหน้ากับมันได้ด้วยตัวเองแล้ว และทำใจยอมรับได้แล้วว่าต่อไปเธอจะจับมีดผ่าตัดอีกไม่ได้

ข้าไม่ต้องการการปลอบประโลมจากท่าน และไม่ต้องการอ้อมแขนของท่านอีกต่อไป

เมื่อสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าที่เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว เสด็จอาเก้าก็คลายตัวออกแล้วพูดเบา ๆ: "ชิงเฉิน เรื่องจื่อลั่วข้าขอโทษ ข้าสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายและจะไม่มีครั้งต่อไปอีก”

เขาไม่สามารถเปลี่ยนเรื่องในอดีตที่ผ่านมาได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือคำมั่นสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีกในอนาคต

เฟิ่งชิงเฉินตอบรับแต่ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่พูดว่า "ท่านได้รับบาดเจ็บ ข้าช่วยท่านทำแผลก่อนดีกว่า มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยคุยกันวันหลัง "

“อาการบาดเจ็บบนร่างกายของข้านั้นไม่ต้องรีบร้อนหรอก ให้ข้ากอดเจ้าสักครู่เถิด ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก” ขอเพียงแค่ได้กอดเฟิ่งชิงเฉินแบบนี้เอาไว้ เขาจะได้รู้สึกมั่นใจว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นปลอดภัยไม่เป็นอะไร

“ยังมีเวลาอีกมากมาย ข้าควรจะช่วยท่านทำแผลก่อน ท่านรีบร้อนมาหาข้าเช่นนี้ ก็ไม่ใช่เพราะร่างกายของท่านได้รับบาดเจ็บหรอกหรือ ?” ไม่อย่างนั้น ทำไมเสด็จอาเก้าถึงได้มาหาเธอทันทีที่เขาเข้ามาในเมืองหลวงล่ะ มีเรื่องให้เขาไปจัดการตั้งมากมาย

“ข้าบอกตอนไหนว่ามันเป็นเพราะข้าได้รับบาดเจ็บถึงได้มาหาเจ้า? ในเมืองหลวงมีแพทย์มากมากไม่ได้ขาดแคลนแพทย์เลย” เสด็จอาเก้าแสดงท่าทีโกรธและตีตัวออกห่างจากเฟิ่งชิงเฉิน

ซูเหวินชิงพูดถูก คราวนี้เฟิ่งชิงเฉินโกรธมาก

“ข้ารู้ว่าในเมืองหลวงนั้นไม่ขาดแคลนแพทย์ แต่อาการบาดเจ็บของท่านดูเหมือนจะอาการหนักมาก มาดูบาดแผลของท่านก่อนแล้วค่อยคุยกันทีหลัง” เมื่อเข้าไปใกล้มากขึ้น เธอก็ได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ และกลิ่นเหม็นแรงมาก

“ในสายตาเจ้ามีแค่บางแผล ไม่มีข้าอยู่เลยใช่ไหม?” เสด็จอาเก้ารู้สึกไม่พอใจมาก เฟิ่งชิงเฉินเคยชินกับการเกลี้ยกล่อมเขา: “ นั่นเป็นเพราะท่านได้รับบาดเจ็บ ข้าเป็นห่วงท่านแค่นั้นเอง”

คำพูดนี้ทำให้เสด็จอาเก้ายิ้มออกมา และเขาถือโอกาสพูดว่า: "ข้ารู้ตัวเองดี บาดแผลแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ข้าแค่อยากจะรีบกลับ เลยไม่ได้สนใจมัน ดังนั้นอาการถึงได้แย่ลง"

เฟิ่งชิงเฉินใช้แหนบแหย่ที่บาดแผล คิ้วของเสด็จอาเก้าก็กระตุกแบบควบคุมไม่ได้หนึ่งครั้ง

บาดแผลนั้นเจ็บปวดมาก ปวดรวดร้าวไปถึงหัวใจ การแหย่ของเฟิ่งชิงเฉินทำให้เสด็จอาเก้าแทบจะเผลอกัดลิ้นตัวเองด้วยความเจ็บปวด โชคดีที่เขาคุ้นชินกับการได้รับบาดเจ็บ สีหน้าของเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อยเท่านั้น

“ท่านไม่ได้สนใจบาดแผลนี้เลยตะหาก บาดเจ็บขนาดนี้ท่านยังจะขี้ม้าอีก ท่านไม่อยากเอามือซ้ายของท้านแล้วใช่ไหม?” เฟิ่งชิงเฉินตรวจดูบาดแผลและอดทนที่จะไม่ดุเขา: “ท่านรู้หรือไม่ มือซ้ายของท่านอาจจะรักษาไว้ไม่ได้ ”

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินมองดูเนื้อเยื่อที่ตายแล้วรอบๆ บาดแผล คิ้วทั้งสองของเธอแทบจะเป็นปมอยู่แล้ว กระดูกได้รับความเสียหาย และระดับของเนื้อตายก็มากเกินกว่าที่คาดคิดไว้ เสด็จอาเก้าต้องการทำลายมือซ้ายของเขาหรืออย่างไร

“ถ้ารักษาแขนไว้ไม่ได้ก็ช่างมัน ตอนที่เจ้าตกอยู่ในอันตรายข้าไม่สามารถอยู่ข้างกายเจ้าได้ บาดเจ็บครั้งนี้ถือว่ามีทุกข์ร่วมกัน ” เสด็จอาเก้าพูดอย่างไม่ได้ทันระวังตัวมากนัก ซึ่งทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกโกรธอย่างมาก แต่เมื่อมองดูใกล้ ๆ กลับพบว่าบาดแผลของเสด็จอาเก้าไม่มีร่องรอยของการรักษามาก่อนเลย และดวงตาของเขาก็เย็นชา

ที่แท้ ผู้ชายคนนี้ก็มีแผนการอยู่ในใจ

“ถ้าอย่างนั้น ข้าต้องขอบคุณท่านจริงๆ ที่ไม่ลืมข้า เสด็จอาเก้าท่านรู้หรือไม่ว่าใครเป็นคนให้ยารักษามือซ้ายของข้า” เฟิ่งชิงเฉินโยนแหนบลงในถาดด้วยมือซ้ายแล้วยิ้มเยาะ

“ใครเป็นคนให้เจ้า?” คงไม่มีใครคิดจะมาทำลายแผ่นการณ์ของเขาหรอกใช่ไหม นั่นมันสมควรตายจริง ๆ !

"ซูเหวินชิง คุณชายใหญ่ซู ครีมหยกดำสำหรับใช้รักษาเอ็นกล้ามเนื้อซึ่งทำโดยปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนอี้" แม้ว่ายานี้จะมีราคาแพงมาก แต่บาดแผลของเสด็จอาเก้านั้นไม่มีร่องรอยการใช้ยานี้มาก่อนเลย

“ซูเหวินชิง?” ที่แท้ก็เขานี่เองที่ทำลายแผ่นการของเขา รนหาที่ตายจริง ๆ

“เหวินชิงบอกว่ายานี้ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีทำมาเพื่อท่านโดยเฉพาะ และเพิ่งส่งมาหนึ่งชุดก่อนที่ท่านจะออกจากเมืองหลวง และท่านก็ได้นำติดตัวมาด้วย แล้วยังจะบอกข้าว่าไม่ต้องเป็นห่วงท่าน ครีมรักษาเส้นเอ็นหยกดำนี้ใช้สำหรับฟื้นฟูเส้นเอ็นสามารถรักษาเส้นเอ็นและกระดูกที่หักให้หายภายในหนึ่งร้อยวันได้” เฟิ่งชิงเฉินมองดูเสด็จอาเก้าด้วยสีหน้าเยาะเย้ย เมื่อเห็นสีหน้าของเสด็จอาเก้าเริ่มจริงจังมากขึ้นเรื่อยๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินก็ยิ่งสดใสมากขึ้น และเธอก็พูดประชดประชันเขา: "ท่านอ๋อง ครั้งหน้าถ้าท่านได้รับบาดเจ็บ อย่าลืมใช้ยาที่ปรมาจารย์แห่งหุบเขามอบให้ท่านโดยเร็วที่สุด การกระทำของท่านเช่นนี้ดูเหมือนเด็ก ๆ เลย ”

คิดแผนเอาอาหารบาดแผลของตัวเองมาทำให้เธอใจอ่อน คนอย่างเสด็จอาเก้าก็คิดแผ่นแบบนี้ได้ !