นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1386

มันเจ็บไหม?

มันปวด เวลาที่ผิดหวังหัวใจรู้สึกเจ็บปวดแทบตาย หลังจากที่เธอถูกลั่วอ๋องจับตัวไป เธอก็รอแล้วรออีกก็ไม่มีใครมาช่วยเหลือเธอเลย จนในที่สุดก็รอจนกระทั่งหวังจิ่นหลิงมาช่วยเธอ

ฟ้าเบื้องบนรู้ดีว่าช่วงเวลานั้นเธอคาดหวังมากแค่ไหนที่จะได้เห็นเสด็จอาเก้ามาปรากฏตัวต่อหน้าเธอ

ฟ้าเบื้องบนรู้ดีว่าเธอรู้สึกผิดหวังแค่ไหน เมื่อเธอตื่นขึ้นมาแล้วกลับไม่พบเจอแม้แต่เงาของเสด็จอาเก้า

แต่เธอไม่สามารถให้คนในจวนเฟิ่งรับรู้เรื่องราวเหล่านี้ได้ เธอทำได้เพียงแค่เก็บมันไว้เงียบ ๆ

เสด็จอาเก้าเพิ่งจะมาถามเอาปานนี้ แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?

เมื่อเห็นสายตาที่รู้สึกผิดและตำหนิตัวเองของเสด็จอาเก้า เฟิ่งชิงเฉินเห็นแล้วก็อยากจะหัวเราะ แต่เธอก็ทำไม่ได้ เธอทำได้เพียงพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า: "ตอนนี้ไม่เจ็บแล้ว เกือบจะหายดีแล้ว"

เฟิ่งชิงเฉินหันหน้ากลับไป โดยไม่ได้มองสายที่ตาที่รู้สึกเจ็บปวดและตำหนิตนเองของเสด็จอาเก้า

มันสายเกินไป!

“ข้าขอโทษที่ตอนนั้นข้าไม่ได้อยู่ข้างๆเจ้า ” เสด็จอาเก้ายื่นมือออกไปดึงเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาในอ้อมแขนของเขา และกระซิบข้างหูของเฟิ่งชิงเฉิน

“ปล่อยข้านะ ท่านได้รับบาดเจ็บอยู่” เฟิ่งชิงเฉินขัดขืนเล็กน้อย กลัวจะไปโดนบาดแผลบนตัวองเสด็จอาเก้า

“มันแค่อาการบาดเจ็บเล็กน้อย ไม่ได้สำคัญอะไร” เสด็จอาเก้าใช้มือข้างเดียวโอบเอวของเฟิ่งชิงเฉินเอาไว้ ไม่ปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินหลุดไปได้ เขาเอาหน้าผากของเขาไปไว้บนหัวของเฟิ่งชิงเฉิน: “ชิงเฉิน ข้าคิดถึงเจ้ามาก คิดถึงจริง ๆ ”

เสียงทุ้มต่ำและแหบของเขายังคงอยู่ในหูของเธอ เฟิ่งชิงเฉินหลับตาลงและปล่อยให้เสียงนั้นแทรกซึมเข้าไปในจิตใจของเธอ

"ข้าก็คิดถึงท่านเช่นกัน " แต่เมื่อคิดถึงช่วงเวลาที่เธอคิดถึงเขามากที่สุด ท่านก็ไม่ได้อยู่ข้างกายข้า ตอนนี้... ข้าสามารถเผชิญหน้ากับมันได้ด้วยตัวเองแล้ว และทำใจยอมรับได้แล้วว่าต่อไปเธอจะจับมีดผ่าตัดอีกไม่ได้

ข้าไม่ต้องการการปลอบประโลมจากท่าน และไม่ต้องการอ้อมแขนของท่านอีกต่อไป

เมื่อสัมผัสได้ถึงความโศกเศร้าที่เฟิ่งชิงเฉินแสดงออกมาโดยไม่รู้ตัว เสด็จอาเก้าก็คลายตัวออกแล้วพูดเบา ๆ: "ชิงเฉิน เรื่องจื่อลั่วข้าขอโทษ ข้าสัญญาว่านี่จะเป็นครั้งสุดท้ายและจะไม่มีครั้งต่อไปอีก”

เขาไม่สามารถเปลี่ยนเรื่องในอดีตที่ผ่านมาได้ สิ่งเดียวที่เขาทำได้คือคำมั่นสัญญาว่าจะไม่เกิดขึ้นอีกในอนาคต

เฟิ่งชิงเฉินตอบรับแต่ไม่ได้พูดอะไรมาก แค่พูดว่า "ท่านได้รับบาดเจ็บ ข้าช่วยท่านทำแผลก่อนดีกว่า มีเรื่องอะไรพวกเราค่อยคุยกันวันหลัง "

“อาการบาดเจ็บบนร่างกายของข้านั้นไม่ต้องรีบร้อนหรอก ให้ข้ากอดเจ้าสักครู่เถิด ข้าเป็นห่วงเจ้ามาก” ขอเพียงแค่ได้กอดเฟิ่งชิงเฉินแบบนี้เอาไว้ เขาจะได้รู้สึกมั่นใจว่าเฟิ่งชิงเฉินนั้นปลอดภัยไม่เป็นอะไร

“ยังมีเวลาอีกมากมาย ข้าควรจะช่วยท่านทำแผลก่อน ท่านรีบร้อนมาหาข้าเช่นนี้ ก็ไม่ใช่เพราะร่างกายของท่านได้รับบาดเจ็บหรอกหรือ ?” ไม่อย่างนั้น ทำไมเสด็จอาเก้าถึงได้มาหาเธอทันทีที่เขาเข้ามาในเมืองหลวงล่ะ มีเรื่องให้เขาไปจัดการตั้งมากมาย

“ข้าบอกตอนไหนว่ามันเป็นเพราะข้าได้รับบาดเจ็บถึงได้มาหาเจ้า? ในเมืองหลวงมีแพทย์มากมากไม่ได้ขาดแคลนแพทย์เลย” เสด็จอาเก้าแสดงท่าทีโกรธและตีตัวออกห่างจากเฟิ่งชิงเฉิน

ซูเหวินชิงพูดถูก คราวนี้เฟิ่งชิงเฉินโกรธมาก

“ข้ารู้ว่าในเมืองหลวงนั้นไม่ขาดแคลนแพทย์ แต่อาการบาดเจ็บของท่านดูเหมือนจะอาการหนักมาก มาดูบาดแผลของท่านก่อนแล้วค่อยคุยกันทีหลัง” เมื่อเข้าไปใกล้มากขึ้น เธอก็ได้กลิ่นคาวเลือดจาง ๆ และกลิ่นเหม็นแรงมาก

“ในสายตาเจ้ามีแค่บางแผล ไม่มีข้าอยู่เลยใช่ไหม?” เสด็จอาเก้ารู้สึกไม่พอใจมาก เฟิ่งชิงเฉินเคยชินกับการเกลี้ยกล่อมเขา: “ นั่นเป็นเพราะท่านได้รับบาดเจ็บ ข้าเป็นห่วงท่านแค่นั้นเอง”

คำพูดนี้ทำให้เสด็จอาเก้ายิ้มออกมา และเขาถือโอกาสพูดว่า: "ข้ารู้ตัวเองดี บาดแผลแค่นี้ทำอะไรข้าไม่ได้หรอก ข้าแค่อยากจะรีบกลับ เลยไม่ได้สนใจมัน ดังนั้นอาการถึงได้แย่ลง"