นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1395

เฟิ่งชิงเฉินถูกจูบจนแทบหายใจไม่ออก สมองของนางโล่งไปหมด คิดอะไรไม่ออกทั้งนั้น

นางไม่เคยเป็นเช่นนี้มาก่อน ไม่เคยอ่อนแอเหมือนกับตอนนี้ ร่างกายของนางราวกับไร้ซึ่งเรี่ยวแรง เหมือนกับโคลนที่อ่อนนุ่ม หากไม่มีต้นไม้คอยประคองไว้ เกรงว่านางคงจะทรุดตัวลงไปในดินแล้ว

ไม่รู้ว่าจูบกันนานแค่ไหน ปากของนางก็เต็มไปด้วยลมหายใจที่เร่าร้อนของเสด็จอาเก้า อยากจะผลักมันออกไป แต่นางก็ไม่มีกำลังที่จะทำเช่นนั้น

ผู้ชายคนนี้จะจูบนางอีกนานแค่ไหน?

ฮือ ฮือ ฮือ......หากยังจูบต่อไป นางคงสิ้นใจตาย

ใบหน้าเล็ก ๆ ของเฟิ่งชิงเฉินกลายเป็นสีแดง นางรู้มาโดยตลอด เสด็จอาเก้าเป็นคนชอบเผด็จการและตระหนี่ เป็นคนที่ไม่ชอบใช้เหตุผล แต่เขาก็ไม่เคยรุนแรงถึงเพียงนี้มาก่อน แม้แต่ในครั้งแรก เสด็จอาเก้าก็ไม่ได้รีบร้อนและดูดุร้ายเช่นนี้

เฟิ่งชิงเฉินโชคดีเป็นที่สุดที่อยู่ด้านนอก ไม่อย่างนั้น......เกรงว่าวันนี้นางคงจะไม่อาจลุกขึ้นมาจากเตียงได้

“อื้อ......” อากาศเริ่มเบาบางลง การมองเห็นของเฟิ่งชิงเฉินลดลง ในตอนที่นางคิดว่าตนเองกำลังจะหมดสติไป ในที่สุดเสด็จอาเก้าก็ปล่อยนาง น้ำเชื่อมไหลออกมาจากปากของทั้งสองคน แต่ในตอนนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็มีแม้แต่เรี่ยวแรงที่จะยกมือขึ้นมาเช็ดมันออกไป

นางจะตายอยู่แล้ว!

ฮู้ว ฮู้ว ฮู้ว......เฟิ่งชิงเฉินหายใจหอบ ร่างกายของนางถูกแขวนไว้บนร่างของเสด็จอาเก้า ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แม้แต่จะโกรธเสด็จอาเก้าก็ยังทำไม่ได้

“ชิงเฉิน......” เสด็จอาเก้ากอดเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมกอดของเขาแน่น ลำคอและใบหูของทั้งสองแนบชิดติดกัน ใช้ประโยชน์จากบรรยากาศที่เกิดขึ้น เสด็จอาเก้ารีบกล่าวขอโทษออกมา “ชิงเฉิน บางเรื่องข้าอาจจะทำไม่ดีพอ แต่......ข้าปฏิบัติกับเจ้า เหมือนกับที่เจ้าปฏิบัติต่อข้า ข้าจะไม่มีวันปล่อยมือไปจากเจ้า ต่อให้ต้องตาย เจ้าก็ต้องตายอยู่ข้างกายของข้าเท่านั้น”

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าออกมา บ่งบอกว่าตนเองได้ยินชัดเจน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่นางได้อยู่กับผู้ชายเผด็จการเช่นนี้ ก่อนที่จะตาย จะต้องสังหารนางเสียก่อน ไม่มีทางปล่อยให้นางอยู่คนเดียว ผู้ชายแบบนี้ ในตอนที่ยังมีชีวิตอยู่จะทอดทิ้งนางได้อย่างไร

นางเองก็ไม่เคยคิดที่จะจากไป นางแค่ต้องการสงบสติอารมณ์ นางไม่สามารถพึ่งพาเขาได้อีกต่อไป และต้องการใช้โอกาสนี้ในการบอกกับเสด็จอาเก้าว่า นางต้องการความเคารพมากกว่านี้

“ชิงเฉิน เรื่องที่เกิดขึ้น เป็นเพราะข้าไม่ดีเอง ข้าไม่อาจปกป้องเจ้าได้” ลมหายใจอันเร่าร้อนพ่นผ่านซอกคอ ให้ความรู้สึกที่อธิบายไม่ได้ ทำให้เฟิ่งชิงเฉินสะดุ้งขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

อิริยาบถไม่เหมาะสมที่จะพูดออกมา เปลี่ยนอิริยาบถไม่ได้หรือ เนื่องจากท่านี้ไม่อาจพูดคุยกันได้เหมือนปกติ นี่เสด็จอาเก้ากำลังเอาเปรียบนางใช่ไหม

“ชิงเฉิน เจ้ายังโกรธข้าอยู่หรือไม่?” น้ำเสียงของเสด็จอาเก้าเปลี่ยนไป เสียงต่ำและแหบแห้ง เป็นเสียงที่ฟังดูหดหู่อย่างไม่อาจอธิบายออกมาได้ ดวงตาของเฟิ่งชิงเฉินเองก็ลึกลงและเผยให้เห็นถึงความเจ็บปวด เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกทุกข์ทรมาน แต่นางก็พึมพำออกมาว่า “ไม่โกรธ”

การที่เสด็จอาเก้าออกไปนอกเมืองก่อนที่เรื่องราวจะเกิดขึ้น นั่นมันไม่ใช่ความผิดของเสด็จอาเก้า แม้ว่านางจะโกรธเสด็จอาเก้า แต่ก็โกรธในเรื่องที่เสด็จอาเก้าทำลงไปหลังจากนั้นเท่านั้น

“เช่นนั้นเหตุใดเจ้าจึงไม่สนใจข้า? ข้าให้คนไปเชิญเจ้า แต่เจ้ากลับปฏิเสธที่จะเดินทางมายังจวนอ๋องเก้า ตอนนี้คนทั่วทั้งเมืองหลวงต่างพูดกันว่าเจ้าทอดทิ้งข้าไปแล้ว” ชายผู้เย่อหยิ่งยอมลดตัวลงและพูดออกมา ทำให้หัวใจของผู้หญิงอ่อนไหวในทันที ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเฟิ่งชิงเฉินที่ชื่นชอบเสด็จอาเก้าเป็นทุนเดิม

“ข้าไม่ได้โกรธที่เจ้าไม่กลับมาช่วยข้า ข้าไม่ใช่คนไร้เหตุผล แต่ข้าโกรธที่เจ้าไม่รู้จักดูแลตัวเอง เพื่อทำให้ข้าใจอ่อน เพื่อเอาชนะใจข้า เจ้าไม่สนใจร่างกายของตนเอง เจ้ารู้หรือไม่ว่าสิ่งที่เจ้าทำลงไปนั้นเลวร้ายเพียงใด หากในอนาคต ข้าทำให้เจ้าโกรธขึ้นมา จากนั้นข้าทำร้ายตัวเองเพื่อขอความเมตตาจากเจ้า เจ้าจะทำอย่างไร?”

“ไม่” เสด็จอาเก้ากัดคอของเฟิ่งชิงเฉินอย่างแรง เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกเจ็บ อ้าปากและกัดไปที่แขนของเสด็จอาเก้า “กล้าดียังไงมากัดข้า”

“โอ๊ย......” เสด็จอาเก้ารู้สึกเจ็บ แต่ไม่ได้ห้ามนางแต่อย่างใด เพื่อให้เฟิ่งชิงเฉินกัดได้อย่างสบายใจ เสด็จอาเก้าลดแขนลงต่ำ เพื่อเฟิ่งชิงเฉินจะได้สะดวกในการกัด

เฟิ่งชิงเฉินใช้ความพยายามทั้งหมดเพื่อระบายความโกรธและความไม่พอใจในช่วงเวลาที่ผ่านมา จนกระทั่งได้กลิ่นเลือด นางถึงจะหยุดกัด “หากเจ้าทำให้ข้าโกรธอีก ข้าจะกัดเจ้าจนตาย”

“หายโกรธแล้วใช่ไหม?”

“ไม่......” เฟิ่งชิงเฉินใช้นิ้วลูบไปยังจุดที่นางถูกกัดเมื่อครู่ พูดออกมาอย่างดุร้าย “อย่าไปทำแบบนี้กับใครเข้าใจไหม หากครั้งหน้าเจ้ายังไม่รักตัวเอง ใช้กลยุทธ์ทุกข์กายกับข้าอีก ข้าจะไม่สนใจเจ้าอีกต่อไป”