นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1395

ช่วยด้วย!

สองพยางค์นี้ขึ้นมาที่มุมปาก แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้ตะโกนมันออกไป ไม่ใช่ตะโกนออกไปไม่ได้ แต่ไม่สามารถตะโกนออกไปได้......

บนภูเขาลูกนี้ นอกจากนางแล้วก็มีเพียงเซวียนเส้าฉี ตอนนี้เขาเองก็ตกอยู่ในอันตราย ไม่สามารถปลีกตัวออกมาได้ หากได้ยินเสียงขอความช่วยเหลือจากนาง ไม่แน่ว่าอาจจะทำอะไรเสี่ยงอันตราย นางไม่สามารถปล่อยให้เซวียนเส้าฉีเสี่ยงอันตรายมาเพื่อช่วยนางได้

ผีทั้งสองตัวพุ่งเข้ามา เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงขยับมีดในมือขวา แต่มีดของนางมีเพียงเล่มเดียว นางสามารถจัดการผีได้เพียงแค่ตัวเดียว ส่วนอีกหนึ่งตัว นางคงได้แค่ยอมรับการโจมตีนั้นเอาไว้

“หวังว่าผีพวกนี้จะไม่มีสารพิษปนเปื้อน ไม่อย่างนั้นคงต้องลำบากเป็นแน่” เฟิ่งชิงเฉินเอี้ยวตัวไปทางซ้าย มีดในมือของนางแทงเข้าไปในร่างของผีที่อยู่ด้านซ้าย ยกมือขวาขึ้นมาเพื่อป้องกันการโจมตีผีด้านขวาที่พุ่งเข้ามา ปกป้องจุดสำคัญเอาไว้

เฟิ่งชิงเฉินทำใจที่จะรับการโจมตีครั้งนี้เอาไว้แล้ว แต่ในตอนนั้นเอง สายลมที่รุนแรงก็พัดมาจากด้านหลัง ในตอนที่เฟิ่งชิงเฉินคิดจะตอบโต้ สิ่งที่เหมือนกับผีก็ได้หายไปแล้ว และข้างกายของนางก็มีคนที่คุ้นเคยปรากฏตัวออกมา

“เสด็จอาเก้า เจ้ามาได้อย่างไร?” เสียงของเฟิ่งชิงเฉินดังขึ้นมาโดยไม่รู้ตัว

ชายคนนี้ได้รับบาดเจ็บอยู่ไม่ใช่หรือไง เหตุใดจึงเพ่นพ่าน ไม่คิดจะรักษาแผลที่หัวไหล่ของตนเองแล้วหรือไง

“ผ่านทางมา” เสด็จอาเก้ามองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน เมื่อมั่นใจแล้วว่าปลอดภัย เขาก็เก็บสายตาของเขา แสดงออกว่าตนเองแค่ผ่านทางมาเท่านั้น และกล่าวเสริมออกมาว่า “ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเจ้ามาที่นี่เพื่อเหตุใด หากข้าไม่ผ่านทางมา วันนี้เจ้าคงไม่รอด”

“เอ่อ......การผ่านทางมาของเจ้าช่างบังเอิญเสียจริง” เฟิ่งชิงเฉินเชื่อในคำพูดของเขาก็คงบ้าไปแล้ว เพียงแต่......

เมื่อคิดว่าเสด็จอาเก้าปรากฏตัวออกมาในตอนที่นางตกอยู่ในอันตราย เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกดีใจขึ้นมา แต่หลังจากดีใจได้ไม่นาน นางก็กลับมากังวลอีกครั้ง “เจ้า......”

คำพูดที่แสดงความเป็นห่วงยังไม่ทันได้ถูกเอ่ยออกมา สายลมอันเย็นเยือกก็พัดออกมาอีกครั้ง ร่างเงาวิญญาณร้ายปรากฏตัวขึ้นมาอีกครั้งพร้อมกับสายลม และครั้งนี้จำนวนของมันก็เพิ่มมากขึ้นกลายเป็นสิบหกตัว

“เจ้าระวังตัวด้วย ข้าจะไปจัดการพวกมันเอง” แสงดาบสะท้อนใต้แสงจันทร์ เสด็จอาเก้าออกห่างจากเฟิ่งชิงเฉินหลายสิบเมตร

ผีพวกนี้ไม่ได้รับมือยาก พวกมันไม่ได้มีกระบวนท่าอะไรมากมาย มีเพียงแค่พุ่งเข้าใส่เท่านั้น แม้ว่าจะมีเพียงแค่มืดเดียว แต่เสด็จอาเก้าก็สามารถจัดการกับพวกมันได้อย่างง่ายดาย เพียงแต่.....

ผีพวกนี้มันเพิ่มจำนวนขึ้นเรื่อย ๆ หลังจากที่ผีทั้งสิบหกตนสลายไป ผีอีกหกสิบสี่ตนก็ปรากฏขึ้น หลังจากนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อาจนับจำนวนของพวกมันได้แล้ว รอบกายของพวกเขาเต็มไปด้วยวิญญาณร้าย เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกได้เลยว่าหนังศีรษะของนางลุกซู่

เสด็จอาเก้าอยู่ในวงล้อมของผีเหล่านั้น ส่วนเฟิ่งชิงเฉินก็กำลังสู้อยู่กับผีที่อยู่ด้านนอก

“มีบางอย่างผิดปกติ ดูเหมือนจำนวนของพวกมันจะเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ พวกเราควรหยุดแค่นี้หรือไม่” เฟิ่งชิงเฉินและเสด็จอาเก้าไม่ใช่คนโง่ มีหรือที่พวกเขาจะไม่สังเกตเห็นถึงความผิดปกตินี้

“เหลือตัวสุดท้ายเอาไว้ อย่าจัดการพวกมันจนหมด” เสด็จอาเก้าหมุนตัวอยู่ที่เดิม แสงดาบสาดส่องภายใต้แสงจันทร์ สังหารผีที่อยู่โดยรอบ ชั่วพริบตานั้น แม้แต่เฟิ่งชิงเฉินยังเอ่ยปากออกมาว่าเสด็จอาเก้านั้นช่างหล่อเหล่ายิ่งนัก แต่......

เหตุใดถึงรู้สึกคุ้นเคยกับกระบวนท่าของเสด็จอาเก้ายิ่งนัก แต่หลังจากนั้นไม่นาน เฟิ่งชิงเฉินก็ถูกผีเข้ามาพัวพัน จึงไม่มีเวลามาคิดเรื่องพวกนี้

สองคนร่วมมือกัน แม้เฟิ่งชิงเฉินจะช่วยอะไรได้ไม่มาก แต่ก็ไม่ได้สร้างปัญหาให้กับเขา ในตอนที่เหลือผีตัวสุดท้ายเอาไว้ ทั้งสองคนมีความเข้าใจโดยปริยาย หลีกเลี่ยงที่จะจัดการมันโดยการซ่อนตัว

แม้ว่าป่าบนภูเขาจะกว้างใหญ่ แต่เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้คุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้ พื้นที่ในการซ่อนตัวของพวกเขาจึงมีจำกัด ทั้งสองคนไม่กล้าไปไหนสุ่มสี่สุ่มห้า จึงเลือกที่จะเข้าไปหลบในสถานที่เล็ก ๆ

ด้วยเหตุนี้จึงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ทั้งสองคนจะต้องสัมผัสกัน เสด็จอาเก้าไม่ได้พูดอะไร จูงมือของเฟิ่งชิงเฉิน ปกป้องเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมแขน

แม้ว่าจะยังโกรธและไม่พอใจในสิ่งที่เสด็จอาเก้าได้ทำลงไป แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่มีทางเอาความปลอดภัยของตนเองมาล้อเล่น มีเสด็จอาเก้าคอยปกป้อง นางรู้สึกปลอดภัยกว่า

เสด็จอาเก้าเห็นว่าเสด็จอาเก้าไม่ได้ขัดขืน เอาก็แอบรู้สึกดีใจ รู้สึกว่าการเดินทางในครั้งนี้ของเขานั้นถูกต้อง

เจ้าซูเหวินชิง ดูเหมือนว่าเจ้าจะยังพอมีประโยชน์อยู่บ้าง

ทั้งสองคนซ่อนตัวจากผีอยู่ในป่า ทางด้านที่เซวียนเส้าฉีอยู่ มีเสียงหมูป่าดังขึ้นมาเป็นครั้งคราว ทำให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกโล่งใจเล็กน้อย

เมื่อได้ยินเสียงนี้ ก็แสดงว่าเซวียนเส้าฉียังปลอดภัย

หลบอยู่ที่นี่เป็นเวลาหนึ่งคืน เมื่อดวงอาทิตย์พ้นจากขอบฟ้า ร่างของผีตัวนั้นก็สลายหายไป