นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1400

เฟิ่งชิงเฉินเล่าเรื่องของเฟิ่งหลีหยูออกมาให้เสด็จอาเก้าได้รับรู้อย่างละเอียด แน่นอนว่าไม่ลืมเรื่องการฝึกทหารเหล่านั้นในเวลาหนึ่งเดือน

“เป็นช่วงเวลาที่สั้นมาก แค่เตรียมตัวเพียงอย่างเดียวก็เกรงว่าจะใช้เวลามากกว่าหนึ่งเดือน ข้าจะส่งคนมาช่วยเจ้า” ทหารขอทานพวกนั้นก็ถือว่าเคยฝึกมาบ้าง ระยะเวลาหนึ่งเดือนก็ยังพอมีทางเป็นไปได้

เฟิ่งชิงเฉินปฏิเสธออกไปทันทีโดยไม่คิด “ข้าจะทำเอง ข้าทำได้”

“เจ้าจะทำอย่างไร? สิ่งที่ทหารพวกนั้นต้องการไม่ใช่การฝึก แต่เป็นอาหารและสถานที่ เจ้ามีของพวกนั้นอย่างงั้นหรือ?” เสด็จอาเก้าไม่อยากให้เฟิ่งชิงเฉินผลักไสเขาออกไป ความรู้สึกนี้มันช่างแย่เสียจริง

ไม่ง่ายเลยว่าเฟิ่งชิงเฉินจะคุ้นชินกับการพึ่งพาเขา แต่เวลานี้นางกำลังจะเปลี่ยนไปแล้ว

“เจ้าไม่ต้องห่วง ข้าไม่มีทางทอดทิ้งความสัมพันธ์ หากเรื่องเพียงเล็กน้อยแค่นี้ ข้ายังต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น เช่นนั้นคุณค่าความเป็นคนของข้าก็คงไม่เหลืออยู่แล้ว” เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่เย่อหยิ่งและภาคภูมิใจในตัวเองเป็นทุนเดิม เพียงแต่ก่อนหน้านี้นางไม่มีสิทธิ์ที่จะแสดงความเย่อหยิ่งเหล่านั้นออกมา นางจึงต้องระงับมันเอาไว้ในหัวใจ อดทนอยู่กับมัน และเลือกที่จะเมินเฉยในหลาย ๆ เรื่อง

“ได้ หากต้องการความช่วยเหลือจากข้าเมื่อใด เจ้าก็คนไปบอกข้าที่จวนอ๋องเก้า” เสด็จอาเก้าเองก็ไม่บังคับ เขาเข้าใจการทดสอบทั้งหมดเป็นอย่างดี หากเฟิ่งชิงเฉินทำออกมาได้ไม่ดี แม้นางจะได้เป็นลูกสาวโดยชอบธรรมเฟิ่งหลี แต่นางก็จะไม่ได้รับการเคารพจากคนในตระกูล และจะมีใครในตระกูลเฟิ่งหลีที่ฟังคำสั่งของนาง

อีกอย่าง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เป็นเพียงแค่ลูกสาวโดยชอบธรรมเฟิ่งหลีเท่านั้น แต่นางยังต้องเป็นเฟิ่งหลีอ๋อง

“ขอบคุณท่านอ๋องมาก ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว เดินทางปลอดภัย ข้าขอไม่ไปส่ง” เฟิ่งชิงเฉินยิ้มอย่างอ่อนโยน แต่เสด็จอาเก้ากลับรู้สึกได้ถึงลางสังหรณ์อันเลวร้าย

“ชิงเฉิน เจ้า......” ยังโกรธอยู่งั้นหรือ

“ข้าทำไมงั้นหรือ?”

“เจ้ายังโกรธข้าอยู่งั้นหรือ?”

“ข้าบอกไปแล้ว เรื่องของพวกเราค่อยมาคิดบัญชีหลังลงมาจากภูเขา และเวลานี้เราก็มาเริ่มคิดบัญชีกัน” คิดว่าจูบนางจนเสียสติ และนางจะลืมเรื่องราวที่เกิดขึ้นงั้นหรือ

“แคก แคก......ชิงเฉิน ข้าผิดไปแล้ว” หูของเสด็จอาเก้าเป็นสีแดง ดวงตาของเขาฉายแววออกมา

“ผิดไปแล้ว? ท่าทางการรับผิดของเจ้าช่างยอดเยี่ยม” เฟิ่งชิงเฉินเบะปาก กล่าวถึงวิธีการที่เสด็จอาเก้าใช้ในการยอมรับผิดกับนาง

“หากรู้ข้อผิดพลาดและแก้ไขได้ มันก็ไม่มีสิ่งใดดีไปกว่านี้แล้ว ชิงเฉิน เจ้าจะยึดติดอยู่กับอดีตเพียงอย่างเดียวไม่ได้” เสด็จอาเก้ากล่าวถึงเหตุผลออกมาด้วยใบหน้าจริงจัง เฟิ่งชิงเฉินยิ้มออกมาเล็กน้อย “ที่เจ้าพูดมาก็มีเหตุผล ทำผิดก็ต้องถูกลงโทษ ไหนเจ้าลองบอกข้าว่าข้าควรลงโทษเจ้าอย่างไรดี?”

“เจ้าเองก็ผิด รู้ว่าหลังเขานั้นอันตราย แต่เจ้าก็ยังจะขึ้นไป เจ้ากำลังจงใจทำให้ข้าเป็นห่วง”

“มีเหตุผล ข้าเองก็ผิดเหมือนกัน ดังนั้นข้าเองก็ควรได้รับโทษ เอาเช่นนี้แล้วกัน ความผิดที่เจ้าทำ ข้าจะลงโทษเจ้าโดยการไม่ให้พบหน้าข้าเป็นเวลา 5 วัน ห้ามคุยกับข้า ข้าเองก็เช่นเดียวกัน โทษของข้าคือการไม่พบกับเจ้าเป็นเวลาสิบวัน ในสิบวันนี้ข้าจะไม่พูดกับเจ้า เอาว่าตกลงกันเช่นนี้......”

“นี่เจ้ากำลังลงโทษเจ้า หรือกำลังลงโทษข้า?” ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเป็นสีดำ มีโทษเช่นนี้อยู่ด้วยงั้นหรือ

“เราสองคนต่างมีความผิด ดังนั้นเราสองคนจึงต้องรับโทษ ความผิดที่ข้าทำลงไปนั้นรุนแรงกว่า ดังนั้นโทษที่ได้รับจึงหนักกว่า” เฟิ่งชิงเฉินกล่าวออกมาด้วยท่าทางที่ดูเป็นธรรม ทำให้เสด็จอาเก้าโกรธเป็นอย่างมาก

“ข้าไม่ติดเรื่องลงโทษ แต่โทษนี้มันรุนแรงเกินไป สามวัน สามวันก็เพียงพอแล้ว” เข้ากลับไปพักฟื้นสามวันก็น่าจะออกมาใช้ชีวิตภายนอกได้แล้ว

“สิบห้าวัน” ไม่เช่นนั้นเสด็จอาเก้าคงคิดว่านางเป็นแป้งเกี๊ยว อยากจะนวดเมื่อไหร่ก็นวด

“สิบห้าวันมันนานเกินไป ห้าวัน มากที่สุดห้าวัน โทษของข้าหนักกว่า จึงถูกลงโทษสามวัน ส่วนเจ้าถูกลงโทษเพียงแค่สองวัน” แม้ว่าสุดท้ายแล้วเขาก็ยังถูกลงโทษ แต่เขาก็ทำได้เพียงแค่ยอมรับ

“เช่นนั้นก็หนึ่งเดือนแล้วกัน” เฟิ่งชิงเฉินผายมือทั้งสองข้าง ทำตัวเหมือนพวกขี้โกง สุดท้ายเสด็จอาเก้าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องประนีประนอม “สิบห้าวันก็สิบห้าวัน หลังจากสิบห้าวันผ่านไป เจ้าห้ามโกรธข้าอีกเป็นอันขาด เจ้ากับข้าต้องกลับมาดีกันเหมือนตอนแรก”

“สิบห้าวันแล้วค่อยว่ากัน ไม่แน่ว่าในสิบห้าวันนี้เจ้าหรือข้าอาจจะทำอะไรผิดขึ้นมาอีกก็ได้ไม่ใช่หรือ?” สามารถทำให้เสด็จอาเก้าหงุดหงิด เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกดีใจเป็นอย่างมาก ดีใจเสียยิ่งกว่าได้การได้รับการยอมรับจากคนของตระกูลเฟิ่งหลีเสียอีก

ฮึ......คิดว่าคนอย่างนางเฟิ่งชิงเฉินไม่มีตงหลิงจิ่วแล้วจะอยู่ไม่รอดหรือไง

“ข้าไม่มีทางทำผิดอีกเป็นแน่ หากเจ้าทำผิด เช่นนั้นก็จะลดจำนวนเวลาลงโทษลง” เสด็จอาเก้าไม่ยอมให้เฟิ่งชิงเฉินเล่นตุกติกเป็นอันขาด