นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1416

“นี่มันทำได้จริงงั้นหรือ?” แม่ทัพจางเห็นความต้องการข้างต้น ขาทั้งสองข้างของเขาก็สั่นเทา

เมื่อลองเทียบกับเวลาแล้ว ความต้องการนี้มันมากเกินไปหรือเปล่า?

วิ่งขึ้นทางลาดชันในเวลา 15 นาที ปืนขึ้นไปบนเขาอันสูงชันในระยะเวลาสองก้านธูป นี่มันแม้แต่แม่นางเฟิ่งในตอนนี้เองก็นังทำไม่ได้เลยด้วยซ้ำ

“ลืมที่ข้าพูดไปแล้วหรือไง? ไม่มีความต้องการที่ไม่สมเหตุสมผล พวกเจ้าต้องฝึกฝนอย่างหนัก แม้แต่ความมั่นใจในตัวเองยังไม่มี เช่นนั้นพวกเจ้าจะเอาอะไรมารับประกันว่าตนเองจะเอาชีวิตรอดออกมาได้จากสนามรบ?” เสียงของเฟิ่งชิงเฉินเยือกเย็น ร่างกายของแม่ทัพจางแข็งทื่อ รีบตอบรับกลับไปทันใด “แม่ทัพเฟิ่งโปรดวางใจ พวกข้าสามารถทำได้เป็นแน่”

“มีความมั่นใจก็ดีแล้ว ตั้งใจฝึกฝน ข้าไม่มีทางทำให้ทหารของข้าลำบาก เสบียงอาหารชุดแรงจะถูกส่งมากในอีกครึ่งเดือนข้างหน้า สองเดือนหลังจากนี้ พวกเจ้าจงแสดงความแข็งแกร่งของพวกเจ้าออกมาให้ข้าได้เห็น” ส่วนจะเอากองทัพทั้งแปดพันคนนี้เข้าไปในดินแดนเป่ยหลิงได้อย่างไร นั่นก็เป็นเรื่องของเฟิ่งหลีหยู

“ขอรับ แม่ทัพเฟิ่งโปรดวางใจ พวกข้าไม่มีวันทำให้แม่ทัพเฟิ่งต้องผิดหวัง” แม่ทัพจางรับปากอย่างแน่วแน่ และก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะจากไป เขาก็มอบตราคำสั่งของทหารแปดพันนายนี้ออกมา

เมื่อมือตราคำสั่งนี้ถึงจะสามารถเคลื่อนย้ายทหารทั้งแปดพันนายนี้ได้ เฟิ่งชิงเฉินรับมันไว้ด้วยความพึงพอใจ

ทหารส่วนตัวของตาเฒ่าตี๋ ในที่สุดนางก็เอามันมาไว้ในกำมือจนได้ หลังจากนี้หากต้องจ่ายเงิน มันก็เป็นการเลี้ยงดูลูกน้องของตัวเอง นางไม่มีทางเสียมันไปโดยเปล่าประโยชน์

เมื่อได้ทหารส่วนตัวมาครอบครอง เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เดินทางกลับไปยังเมืองหลวง แต่นางพาองครักษ์ของนางเดินทางไปยังเจียงหนาน ส่วนเฟิ่งหลีหยู?

เฟิ่งชิงเฉินไม่อาจเชื่อใจเขาได้เต็มที่ แน่นอนว่าไม่มีทางให้เขาเดินทางไปด้วยกัน ปล่อยให้เขากลับไปเมืองหลวงด้วยตัวเอง หรือไม่ก็จะไปทำอะไรก็ทำ ตราบใดแค่ไม่ยุ่งเกี่ยวกับทหารของนาง เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่สนใจ

เฟิ่งหลีหยูเองก็รู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินหวาดระแวง เขาจึงบอกว่าตนเองต้องการกลับไปยังเมืองหลวง ทางด้านของเป่ยหลิงยังต้องเตรียมการณ์อีกเล็กน้อยถึงจะสามารถให้เฟิ่งชิงเฉินนำทหารพวกนี้เข้าไปได้

เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าเฟิ่งหลีหยูน่าจะกลับไปคุยกับตระกูลเฟิ่งหลีเกี่ยวกับเรื่องของนาง แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้กังวลแต่อย่างใด ต่อให้คนของตระกูลเฟิ่งหลีไม่ยอมรับนาง นางก็จะใช้กำลังทำให้พวกเขายอมรับนางให้ได้

เมื่อมีชื่อของตระกูลเฟิ่งหลีเข้ามาเกี่ยวข้อง เรื่องบางเรื่องก็ง่ายกว่าเดิมเป็นเท่าตัว เมื่อนางมีตัวตนที่ดีถึงเพียงนี้แล้ว หากนางไม่ใช่ประโยชน์ คนอื่นก็คงหาว่านางเป็นคนบ้า

หลังจากแยกย้ายกับเฟิ่งหลีหยู เฟิ่งชิงเฉินก็แอบเดินทางไปยังเจียงหนาน เมื่อถึงดินแดนเจียงหนาน นางก็ไม่ได้ไปหาพวกของชิงอ๋อง แต่นางไปเลือกพื้นที่ที่เหมาะสมกับตัวเองก่อน หากสามารถซื้อได้ก็จะซื้อในทันที หากซื้อไม่ได้เช่นนั้นก็คงต้องขอให้ชิงอ๋องและราชาเจียงหนานช่วยออกหน้าให้

“แม่นางเฟิ่ง อีกฝ่ายไม่ยอมขายที่ดินตรงนี้ให้ หากแม่นางอยากจะซื้อก็ต้องจ่ายเงินเพิ่มอีกห้าเท่า” ใบหน้าของทหารม้าสิบแปดดูไม่มีชีวิตชีวา จริงอยู่ว่าพวกเขาเป็นองครักษ์ยอดฝีมือ แต่พวกเขาไม่ถนัดเรื่องการค้า

“ข้าเข้าใจแล้ว ต้องลำบากพวกเจ้าด้วย ไปพักผ่อนเถอะ” เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้วเล็กน้อย พูดออกมาด้วยอาการเหนื่อยล้า

หากไม่มีภูมิหลังที่ดี ต่อให้มีเงินมากมายเพียงใดก็ไร้ประโยชน์

หลายวันที่ผ่านมานี้ เมื่อได้ยินว่านางต้องการรักซื้อที่ดิน ไม่รู้ว่ามีคนมากมายเพียงใดที่จะพยายามขัดขวางอย่างเปิดเผยและแอบแฝง บอกว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่ขุนนางที่ดี แม้ว่าจะซื้อไปได้ก็ยากที่จะครอบครอง

หลายตระกูลใหญ่ในเจียงหนานแสดงท่าทีไม่ต้อนรับเฟิ่งชิงเฉินอย่างชัดเจน หากเฟิ่งชิงเฉินต้องการซื้อเพียงแค่ที่นาเล็กน้อย แน่นอนว่าพวกเขาคงไม่สนใจ แต่ที่ดินที่เฟิ่งชิงเฉินต้องการซื้อนั้นส่วนใหญ่เป็นภูเขา หมู่บ้านขนาดใหญ่ คนที่มีสมองก็รู้ได้ทันทีว่าเฟิ่งชิงเฉินต้องการอะไร แน่นอนว่าพวกเขาไม่มีทางปล่อยให้เฟิ่งชิงเฉินทำมันได้สำเร็จ

ส่วนเจ้าจะให้เฟิ่งชิงเฉินอธิบายออกมาว่านางไม่ได้คิดที่จะเข้ามายุ่งเกี่ยวกับกิจการของเจียงหนาน เจ้าว่าคนอื่นเจ้าเชื่อหรือไม่? ต่อให้เชื่อแล้วยังไง ที่ดินพวกนี้......ยังไงพวกเขาก็ไม่ขาย

ที่ดินในเจียงหนานนั้นเต็มไปด้วยความเจริญรุ่งเรือง พวกที่เป็นเจ้าของภูเขาขนาดใหญ่หรือที่ดินจำนวนมากล้วนแล้วแต่เป็นคนร่ำรวย พวกเขาไม่ได้ขาดแคลนเงินถึงขั้นต้องขายที่ดินพวกนั้นให้กับเฟิ่งชิงเฉิน

แต่อย่างไรก็ตาม แม้ว่าจะไม่อาจซื้อที่ดินเหล่านั้นมาครอบครอง แต่เฟิ่งชิงเฉินก็สำรวจและจับจ้องที่ดินที่ถูกใจเอาไว้เรียบร้อยแล้ว หลังจากตัดสินใจว่าต้องการที่ดินตรงไหน นางก็เตรียมตัวเดินทางกลับไปหาราชาเจียงหนานและชิงอ๋อง มีสองคนนี้คอยออกหน้าให้ ต่อให้ไม่อาจได้มาตามที่ต้องการทั้งหมด แต่อย่างน้อยก็ต้องได้มามากกว่าครึ่ง

“ภูมิหลังของคนไม่ว่าอยู่ที่ไหนก็สำคัญ” เฟิ่งชิงเฉินมองแผนที่ตนเองเขียนเอาไว้เพื่อก่อนสร้างฟาร์ม นางก็ส่ายหน้าออกมาเล็กน้อย......

“จำได้ อีกฝ่ายเป็นโรคอะไรงั้นหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่มือซ้ายของตนเอง แอบกังวลอยู่ในใจ

การที่หลานจิ่วชิงเดินทางมาหานาง เช่นนั้นมันจะต้องเป็นโรคที่ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีไม่อาจรักษาได้ ไม่แน่ว่าอาจจะต้องใช้มีดจริง ๆ แต่มือของนาง......

เรื่องนี้มันช่างบังเอิญยิ่งนัก

“เหมือนกับองค์รัชทายาทองค์ก่อน โรคหัวใจ อีกฝ่ายมาถึงเจียงหนานแล้ว ปู้จิงหยุนเป็นคนมาส่ง ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีและซุนซือสิงก็ได้ดูอาการของอีกฝ่ายไปแล้ว แต่พวกเขาไม่กล้าลงมือ” หลานจิ่วชิงพูดออกมาโดยระลึกอยู่เสมอ เขาไม่อยากเอ่ยชื่อของฉินเป่าเอ๋อออกมาต่อหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน และยิ่งไม่อยากเอ่ยถึงความสัมพันธ์ของเขากับฉินเป่าเอ๋อ

มันไม่ใช่โรคที่สามารถรักษาได้ง่าย ๆ อย่างที่คิด

เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่หลานจิ่วชิงด้วยสีหน้าลำบากใจ “จิ่วชิง เรื่องนี้เกรงว่าคงจะลำบาก มือของข้าได้รับบาดเจ็บ ไม่อาจทำการผ่าตัดหัวใจได้”

การผ่าตัดอื่น ๆ นางอาจจะยังพอทำได้ แต่การผ่าตัดหัวใจนั้นทำไม่ได้จริง ๆ มันเป็นการผ่าตัดที่ใช้เวลานานและละเอียดอ่อน หากเกิดสิ่งไม่คาดฝันขึ้นมา มันอาจส่งผลกระทบถึงชีวิต

“เจ้าไม่จำเป็นต้องเป็นคนลงมือด้วยตัวเอง ข้าเพียงต้องการให้เจ้าเป็นผู้ชี้นำปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีและซุนซือสิงก็เพียงพอแล้ว” เป็นไปได้หรือที่หลานจิ่วชิงจะไม่รู้ว่ามือของเฟิ่งชิงเฉินบาดเจ็บ เพียงแต่......

“ชิงเฉิน นางรอต่อไปไม่ไหวแล้ว อาการป่วยของนางรุนแรงเป็นอย่างมาก” หากไม่ใช่เพราะเหตุนี้ เขาคงไม่มีทางปรากฏตัวออกมาพบกับเฟิ่งชิงเฉินในเวลาเช่นนี้

“จิ่วชิง......” เฟิ่งชิงเฉินยังอยากจะพูดอะไรออกมา แต่ก็ถูกหลานจิ่วชิงดักไว้เสียก่อน เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงอ้อนวอน “ชิงเฉิน อย่าเพิ่งรีบปฏิเสธ ไปดูสถานการณ์ของนางก่อนแล้วเจ้าค่อยตัดสินใจ?”