นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1419

ทำอย่างไร?

ในตอนที่กัวเลี่ยนฉุ่ยและปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีกำลังทะเลาะกัน ปู้จิงหยุนก็ได้นำข่าวของหลานจิ่วชิงมาบอกกับทุกคน

“พวกเจ้าไม่ต้องกังวล ข้าได้ส่งให้คนไปพาตัวเฟิ่งชิงเฉินมาแล้ว หากไม่มีอะไรผิดพลาด เฟิ่งชิงเฉินน่าจะมาถึงที่นี่ในวันพรุ่งนี้ตอนเช้า” ปู้จิงหยุนเดินเข้ามาในห้อง พูดออกมาด้วยใบหน้าเคร่งขรึม

“เยี่ยมไปเลย เฟิ่งชิงเฉินจะมาแล้ว” ปรมาจารย์แห่งหุบเขาซวนยีพอใจเป็นอย่างมาก กัวเลี่ยนฉุ่ยเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินมาได้ทันเวลา จึงไม่ได้พูดอะไรมาก แต่แววตาของเขาก็ยังคงมีความกังวลปรากฏอยู่

ร่างกายของฉินเป่าเอ๋อนั้นแย่กว่าร่างกายของราชาเจียงหนานเป็นอย่างมาก หากต้องทำการผ่าตัดทรวงอกจริง ๆ นางอาจจะทนไม่ไหว เมื่อถึงเวลานั้น......

เฟิ่งชิงเฉินจะต้องแบกรับภาระอันยิ่งใหญ่ หากแม่นางฉินผู้นั้นเป็นอะไรไป เฟิ่งชิงเฉินจะต้องแบกรับข้อกล่าวหาและความโกรธจากปู้จิงหยุน

“เจ้าติดต่อกับอาจารย์ของข้าตั้งแต่เมื่อใด?” ซุนซือสิงขมวดคิ้วและพูดออกมาด้วยสีหน้าอันเยือกเย็น

“ก่อนที่จะมาเจียงหนาน ทำไมงั้นหรือ?” ปู้จิงหยุนทำท่าทางเหมือนกับทุกสิ่งที่ทำไปนั้นถูกต้อง ทำให้ซุนซือสิงรู้สึกไม่พอใจ “ก่อนหน้านี้อาจารย์ของข้าได้รับบาดเจ็บ เจ้าไม่รู้อย่างนั้นหรือ?”

ซุนซือสิงชี้ไปถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในลัทธิปีศาจ ต้องรู้ก่อนว่าช่วงนี้เฟิ่งชิงเฉินได้รับบาดเจ็บอีกครั้ง หากเฟิ่งชิงเฉินเป็นอะไรขึ้นมาอีกเขาไม่มีทางปล่อยปู้จิงหยุนไปแน่

“ข้ารู้ ข้าเองก็ได้ยินข่าวมาเช่นกัน แต่การช่วยชีวิตคนนั้นสำคัญกว่า เฟิ่งชิงเฉินเป็นหมอ นางมีหน้าที่รักษาผู้คน ยิ่งไปกว่านั้น สถานการณ์ของเป่าเอ๋อในตอนนี้ เจ้าเองก็เห็นแล้ว ข้าไม่ได้อยากทำให้เฟิ่งชิงเฉินต้องลำบาก แต่หาหมดหนทางจริง ๆ” ปู้จิงหยุนรู้สึกไม่สบายใจอยู่ลึก ๆ แต่เขาก็พยายามปลอบตัวเอง เฟิ่งชิงเฉินจะต้องไม่เป็นไร นางจะต้องช่วยฉินเอ๋อได้เป็นแน่

เขาชื่นชมในตัวเฟิ่งชิงเฉิน และมองเฟิ่งชิงเฉินเป็นคนดีคนหนึ่ง แต่เฟิ่งชิงเฉินไม่ใช่เป่าเอ๋อ ในใจของเขาไม่มีใครสำคัญกว่าเป่าเอ๋ออีกแล้ว

“เรื่องนั้นไม่ได้ผิด แต่เจ้าเคยนึกถึงร่างกายของหมอบ้างหรือไม่? อาจารย์ของข้าเองก็เป็นคน นางไม่ใช่เหล็ก” ใบหน้าที่อ่อนโยนของซุนซือสิงบิดเบี้ยวราวกับลูกบอล “คุณชายปู้ ข้ารู้ว่าแม่นางฉินผู้นั้นสำคัญกับท่านมาก แต่อาจารย์ก็สำคัญกับข้าเช่นกัน มือของอาจารย์ได้รับบาดเจ็บ ข้าหวังว่าเมื่อถึงเวลานั้น ท่านอย่าทำให้อาจารย์ของข้าต้องรู้สึกกดดัน”

นี่เป็นครั้งแรกที่ซุนซือสิงพูดเรื่องส่วนตัวที่น่าเกลียดเช่นนี้ออกมาต่อหน้าสาธารณชนเพื่อปกป้องอาจารย์

“ข้ารู้ หากนางไม่ยอมช่วย เจ้าคิดว่าข้าจะนำมีดไปปาดคอนางหรืออย่างไร” ปู้จิงหยุนตอบกลับมาอย่างไม่สบอารมณ์ ในใจของเขาเป็นห่วงเป่าเอ๋อเท่านั้น

หากเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมช่วย เช่นนั้นจะทำอย่างไร?

“หากช่วยได้ ไม่มีทางที่อาจารย์ของข้าจะไม่ช่วย อาจารย์ของข้าทุ่มเทให้กับคนไข้ทุกคนอย่างเท่าเทียมกัน” ซุนซือสิงไม่ยอมให้ปู้จิงหยุนใส่ร้ายจรรยาบรรณทางการแพทย์ของเฟิ่งชิงเฉิน

ปู้จิงหยุนยิ้มออกมาแต่ไม่ได้พูดอะไร

หากเฟิ่งชิงเฉินรู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างหลานจิ่วชิงกับเป่าเอ๋อ รู้ว่าหลานจิ่วชิงกับเสด็จอาเก้าคือคนคนเดียวกัน นางคงไม่มีทางช่วยรักษาเป่าเอ๋อ

เป่าเอ๋อไม่ใช่แค่ศัตรูหัวใจของเฟิ่งชิงเฉินเท่านั้น แต่ยังเป็นภรรยาหลวงอีกด้วย!

ในขณะที่หลานจิ่วชิงยังคงพยายามกำจัดความคิดของที่เฟิ่งชิงเฉินจะตั้งชื่อของลูกให้เป็นแซ่เฟิ่งหลี และความคิดที่จะเลี้ยงลูกเพียงลำพัง เขาก็ได้รับข่าวจากปู้จิงหยุนด้วยวิธีการพิเศษ

“ชิงเฉิน เกิดเรื่องขึ้นแล้ว พวกเราต้องออกเดินทางตอนนี้”

“อาการป่วยเพื่อนของเจ้ากำเริบ?” เฟิ่งชิงเฉินเห็นท่าทางที่ดูเป็นกังวลของหลานจิ่วชิง นางก็สามารถคาดเดาได้ว่าคนผู้นั้นมีความสำคัญกับหลานจิ่วชิงเป็นอย่างมาก

หลานจิ่วชิงพยักหน้า “ชิงเฉิน ข้าต้องขอโทษเจ้าด้วยที่เจ้าจะต้องรีบออกเดินทางในคืนนี้”

“ไม่เป็นไร ข้าขอเวลาหนึ่งก้านธูป ข้าจะต้องจัดเตรียมของเสียก่อน และต้องไปอธิบายให้พวกเขาฟังสักเล็กน้อย” นางไม่ได้อาศัยอยู่ในโรงเตี๊ยม แต่เป็นลานเล็ก ๆ ที่ตนเองเช่ามา แน่นอนว่าในนี้มีสิ่งของอยู่มากมาย

“ได้ เช่นนั้นข้าเองก็ขอออกไปเตรียมตัวก่อน” เฟิ่งชิงเฉินระงับคลื่นแรงขอโทษที่อยู่ในใจ เดินออกไปด้วยใบหน้าแน่วแน่

ฉินเป่าเอ๋อยังรอรับการช่วยเหลือจากเฟิ่งชิงเฉินอยู่ เขาจะใจอ่อนไม่ได้

เฟิ่งชิงเฉินทำอะไรอย่างรวดเร็ว หลังจากเก็บของที่ตนเองต้องการเรียบร้อยแล้ว นางก็หยิบกล่องยาออกมาจากกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ เอายาที่สามารถพกไปด้วยออกมาใส่ให้เต็มกล่อง ในตอนที่ปิดกระเป๋าเครื่องมือแพทย์อัจฉริยะ เฟิ่งชิงเฉินก็เหลือบไปเห็นระบบจรรยาแพทย์ที่กำลังกะพริบอยู่ด้วยหางตาของนาง

เฟิ่งชิงเฉินผงะอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็เปิดระบบจรรยาแพทย์ออกมาดู

“อ้าว? คะแนนจรรยาแพทย์ของข้าไม่ได้หมดไปแล้วงั้นหรือ? เหตุใดถึงได้เพิ่มขึ้น และเพิ่มขึ้นตั้งมากมายถึงเพียงนี้” เฟิ่งชิงเฉินเห็นเลขสี่หลักของคะแนนจรรยาแพทย์ นางรู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก

“ข้าไม่ได้กังวล เจ้า......เจ้าก็อย่าฝืนตัวเอง หากช่วยไม่ได้ หรือว่ายากเกินไปสำหรับเจ้า เช่นนั้นก็ไม่เป็นไร ทุกอย่างอยู่ที่เจ้าจะตัดสินใจ” หลานจิ่วชิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง สุดท้ายก็ทิ้งประโยคนี้เอาไว้

เขารู้ว่ามือของเฟิ่งชิงเฉินได้รับบาดเจ็บ แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่รู้ เห็นได้ชัดว่าความใจร้ายของเขานั้นไม่ธรรมดา

“ข้ารู้แล้ว” เวลานี้เพิ่งจะมาพูด เห็นได้ชัดว่าแสร้งทำเป็นคนดี เฟิ่งชิงเฉินตอบกลับไปอย่างไม่สบอารมณ์ หลังจากไล่หลานจิ่วชิงลงจากรถม้าไปแล้ว นางก็เดินทางเข้าเมืองโดยไม่หันกลับไปมอง

เมื่อมาถึงประตูเมือง เฟิ่งชิงเฉินก็นึกขึ้นได้ว่าตนเองนั้นไม่มีบัตรผ่านทาง และหากไม่บัตรผ่านทาง นางก็ไม่รู้ว่าจะสามารถผ่านเข้าประตูเมืองไปได้หรือไม่

เอ๊ะ!

หันกลับมา ไม่เห็นแม้แต่เงาของหลานจิ่วชิง คราวนี้จะทำอย่างไร?

คือ......ไม่รู้ว่าชื่อของนางเฟิ่งชิงเฉิน สามพยางค์นี้จะมีประโยชน์หรือไม่

เฟิ่งชิงเฉินจูงม้าเดินก้าวไปข้างหน้า ตามที่คาดไว้ ทหารที่เฝ้าประตูเมืองก็เข้ามาขวางเฟิ่งชิงเฉินทันที “บัตรผ่านทาง หากไม่มีก็เข้าไปไม่ได้”

“ข้าไม่ได้นำมา ข้า......”

ไม่รอให้เฟิ่งชิงเฉินพูดจบ ทหารเฝ้าประตูเมืองก็เอ่ยปากขึ้นมาทันใด “หากมีก็ถอยกลับไป ไม่มีบัตรผ่านทางก็เข้าไปในเมืองไม่ได้”

“ไม่ใช่ ข้าคือ......”

“นอกจากเจ้าจะเป็นราชาเจียงหนาน ไม่เช่นนั้นหากเจ้าไม่มีบัตรผ่านทางก็อย่าหวังว่าจะได้เข้าไปในเมือง” ทหารเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมไป เขายกหอกในมือมาขวางหน้าของเฟิ่งชิงเฉินไว้ “แม่นาง ข้าว่าเจ้ารีบออกจากที่นี่ไปจะดีกว่า อย่ามาขวางทางเข้าเมืองของผู้อื่น”

“ข้าคือเฟิ่งชิงเฉิน ได้รับคำเชิญจากราชาเจียงหนาน ให้ไปรักษาแขกคนสำคัญที่จวนของราชา” เฟิ่งชิงเฉินรีบพูดออกไป ในขณะเดียวกันก็ชี้ไปที่กล่องยาในมือของตนเอง......

บ้าที่สุด นางเป็นศัตรูกับประตูเมืองจริง ๆ