นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 1421

“ขอร้องพวกเจ้า ช่วยหลานชายของข้าด้วย ข้าจะยอมทำทุกอย่างให้พวกเจ้า ขอร้องพวกเจ้า......” ชายชราร้องไห้ออกมาอย่างน่าอนาถใจ เด็กในอ้อมแขนของเขายังคงชักกระตุกไปทั้งตัว หลังจากผิวหนังที่อยู่แตกออก น้ำหนองอันเข้มข้นก็ไหลออกมา

“พวกนางบอกว่าตนเองเป็นอาจารย์ของหมอเทวดาน้อยซุนไม่ใช่หรือ เจ้าลองอุ้มเด็กไปหาพวกนางดู บางทีพวกนางอาจจะช่วยได้” มีชายชราคนหนึ่งชี้นำแนวทาง ชายชราคนนั้นเหมือนกับคนจมน้ำที่คว้ากิ่งไม้ได้ อุ้มเด็กและวิ่งไปทางผู้หญิงที่แต่งตัวเป็นหมอเหล่านั้นทันที

“หมอเทวดาเฟิ่ง หมอเทวดาเฟิ่ง ท่านได้โปรดช่วยหลานชายของข้าด้วย ข้าขอร้อง......”

ชายชราเอาความหวังทั้งหมดฝากไว้กับผู้หญิงกลุ่มนี้ กลุ่มที่เรียกตัวเองว่าเฟิ่งชิงเฉิน แต่คนพวกนี้เป็นตัวปลอม พวกนางจะเข้าใจทักษะทางการแพทย์ได้อย่างไร

น้ำสีเหลืองที่ไหลออกมาจากแขนขาของเด็กคนนั้นสกปรกและส่งกลิ่นเหม็น ผู้หญิงพวกนั้นจะกล้าเข้าใกล้ได้อย่างไร แต่ละคนเอาแต่อุดจมูกและเดินหนีไป

แม้ว่าจะมีคนที่เข้าใจทักษะทางการแพทย์อยู่บ้าง แต่ก็ไม่มีใครกล้าแตะต้องโรคที่รุนแรงเช่นนี้ อาการของเด็กร่อแร่ หากอีกฝ่ายตายอยู่ในมือของตนเอง แบบนั้นจะไม่เท่ากับว่าตนเองเป็นคนฆ่าอีกฝ่ายงั้นหรือ

“ข้าไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉิน”

“ข้ามาเพื่อเรียนวิชาแพทย์”

......

“เชอะ พวกเจ้ายังมีหน้ามาเรียกตัวเองว่าเป็นแม่นางเฟิ่งอีกงั้นหรือ อย่างพวกเจ้ามีแต่ทำให้แม่นางเฟิ่งต้องอับอาย” ทหารเฝ้าประตูและคนรอบข้างได้เห็นสิ่งนี้ ต่างก็พูดออกมาด้วยความดูถูก

คนที่ต่อแถวรอเข้าเมือง หลายคนก็มีอาชีพเป็นหมอ ที่พวกเขาอยากเข้าเมืองก็เพราะหวังว่าจะได้รับการชี้นำจากหมอเทวดาผู้ยิ่งใหญ่ทั้งสาม เมื่อเห็นเช่นนี้จึงก้าวออกไป

ตอนแรกเฟิ่งชิงเฉินเองก็อยากจะก้าวออกไป แต่เมื่อเห็นว่ามีหมอเดินออกมาแล้ว นางก็เลือกที่จะยืนอยู่ข้าง ๆ

ทักษะทางการแพทย์ของหมดพวกนั้นไม่เลว แต่ด้วยอาการที่รุนแรงของเด็กคนนี้ ทำให้พวกเขาจัดการได้ยาก ประกอบที่นี่ไม่สะดวกต่อการจ่ายยา พวกเขาไม่ใช่ชื่อเลี่ยนฉุ่ยที่สามารถรักษาได้โดยการฝังเข็ม แม้ว่าพวกเขาจะมีใจ แต่ก็ยังไร้ความสามารถ

“ผู้เฒ่า ข้าพยายามอย่างเต็มที่แล้ว” หมอส่ายหน้าและถอนหายใจ

ร่างกายของเด็กนั้นบวมไปทั่วทั้งตัว แม้แต่ชีพจรก็ยังวัดไม่ได้ พวกเขาไม่เคยเห็นอาการป่วยเช่นนี้มาก่อนเลย ทำให้ไม่รู้ว่าควรจะจัดการกับมันอย่างไร

“หมอ หมอ ขอร้องท่าน ท่านได้โปรดช่วยหลานชายของข้าด้วย ข้าก้มหัวให้ท่าน ข้ายอมก้มหัวให้พวกท่าน” ใบหน้าของชายชราเต็มไปด้วยน้ำตา ก้มหน้าลงพื้นด้วยใบหน้าอันซีดเซียว

“เร็ว เร็วเข้า ข้าได้รายงานกับเบื้องบนไปแล้ว อนุญาตให้เจ้าเข้าเมืองได้เป็นพิเศษ ส่วนจะได้รับการรักษาจากหมอเทวดาน้อยซุนหรือไม่ นั่นก็ขึ้นอยู่กับโชคชะตาของเจ้า” ในตอนนั้น ทหารเฝ้าประตูเมืองวิ่งออกมา ด้านหลังของเขามีเจ้าหน้าที่สองคนที่กำลังถือเปลหาม

คนนอกเห็นทหารเฝ้าประตูสุภาพถึงเพียงนี้ ทำให้รู้สึกประทับใจในตัวของราชาเจียงหนานเป็นอย่างมาก ตระกูลที่ร่ำรวยหลายตระกูลครุ่นคิดอยู่ว่าควรจะย้ายเข้าไปอยู่ในเมืองหรือไม่

ชายชราผู้นั้นพยักหน้าด้วยความดีใจ “ขอบคุณ ขอบคุณมาก ข้าขอคุณพวกท่านมาก”

ในขณะที่กำลังอุ้มเด็กในมือวิ่งเข้าไป เฟิ่งชิงเฉินเห็นเช่นนั้นก็ยืนขึ้นและเข้ามาขวาง “ผู้เฒ่า จะทำเช่นนั้นไม่ได้”

นางไม่ได้หาเรื่องใส่ตัว แต่นี่คือชีวิตคน นางทนไม่ได้หากต้องเห็นเด็กคนนี้ตายไปต่อหน้าต่อตา

“แม่นาง หลานชายของข้ากำลังรอความช่วยเหลืออยู่” ใบหน้าของชายชราดูกังวล ยื่นมือออกมาพยายามผลักเฟิ่งชิงเฉินออกไป แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังคงหยุดเขาไว้ “ผู้เฒ่า อาการป่วยของหลานชายท่านไม่เหมาะที่จะเคลื่อนไหว และเขาก็ไม่มีเวลามากพอที่จะเข้าเมือง”

อาการบวมทั่วร่างกายสามารถกดทับหัวใจและปอดได้ง่ายและการเคลื่อนไหวที่ไม่เหมาะสมอาจถึงแก่ชีวิต เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้พูดเกินจริง

“แม่นางผู้นี้พูดถูก” หมอที่ออกมาช่วยรักษาเมื่อครู่ออกมาช่วยเฟิ่งชิงเฉินพูด ชายชราที่คิดว่าตนเองได้รับความช่วยเหลือแล้ว เมื่อได้ยินคำพูดดังกล่าว ความสิ้นหวังก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเขาอีกครั้ง “แล้ว แล้วจะทำอย่างไร?” ตอนนี้เขารู้สึกหมดหนทาง

“หากผู้เฒ่าเชื่อข้า เช่นนั้นก็ลองให้ข้าดูหน่อย” เฟิ่งชิงเฉินในตอนนี้ นางไม่กล้าเอ่ยชื่อของตนเองออกไปจริง ๆ

แม้แต่นางเองก็ไม่รู้ว่าชื่อเสียงของนางในเจียงหนานนั้นโด่งดังถึงเพียงนี้ ดังเสียยิ่งกว่าเมืองหลวง