นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 150

และตอนนี้เอง หญิงสาวทั้งหลายที่มีศัตรูคนเดียวกัน รวมถึงเซี่ยฮูหยิน ต่างมองนางด้วยสีหน้าไม่พอใจ

คำพูดของเฟิ่งชิงเฉินได้เหมารวมคนทุกคนไปด่าว่า หวังจิ่นหลิงอยากเข้าไปปกป้องนาง แต่ก็ถูกนางสั่งห้ามด้วยสายตา

"ด่าหรือ? คุณหนูซือหม่าก็พูดเกินไป การเปรียบเปรยของคนรู้หนังสือ ฝีปากกล้า ความสามารถไร้เทียมทาน ชิงเฉินกำลังกล่าวชมพวกคุณหนูอยู่นะ คุณหนูแต่ละคนมีความสามารถที่ไม่ธรรมดาเลย"

บรรดาคุณหนูต่างศึกษาตำรับตำรามาแล้วไม่น้อย หากจะเล่นงานพวกนาง คงจะใช้วิธีที่โจ่งแจ้งไม่ได้

"เฟิ่งชิงเฉิน มันจะมากเกินไปแล้ว"

ซือหม่าเยียนโกรธจนหน้าซีดเซียวและสั่นไปทั้งตัว ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังรอฟังคำพูดเสียดสีจากปากนางอยู่นั้น นางกลับมีน้ำลายฟูมปาก ชักเกร็งไปทั่วร่าง และล้มตึงไปกับพื้น

เกิดอะไรขึ้น?

เฟิ่งชิงเฉินตกตะลึง

"หา......" หญิงสาวคนอื่นๆเริ่มแตกตื่น เซี่ยฮูหยินถึงกับเปลี่ยนสีหน้า ตอนนี้นางกำลังโมโหมาก

งานกวีในครั้งนี้เกิดเรื่องไม่คาดฝันสารพัด

"เร็วเข้า รีบไปดูเร็ว" เหล่าคุณชายก็พากันตกใจ หวังจิ่นหลิงรีบวิ่งเข้ามาดู แต่กลับถูกเฟิ่งชิงเฉินเข้ามาขวาง

"ทุกคนถอยออกไปให้หมด"

เฟิ่งชิงเฉินเดินเข้าไปดูใกล้ๆ ท่าทางของนางทำให้ผู้คนไม่ค่อยอยากจะเข้าใกล้เท่าไรนัก

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาสั่งให้พวกเราถอย"

"เจ้าจะทำร้ายคุณหนูซือหม่าหรือ?"

ทุกคนไม่สนใจและเดินมาจับตัวเฟิ่งชิงเฉิน หวังจิ่นหลิงรีบเข้ามาหยุดยั้ง

"ทุกคนทำตามที่เฟิ่งชิงเฉินบอก ฝีมือการรักษาของนางยอดเยี่ยมมาก"

หวังจิ่นหลิงออกปากทั้งที คนอื่นๆไม่มีใครกล้าขัด และเซี่ยฮูหยินก็อยากดูด้วยว่าเฟิ่งชิงเฉินจะมีฝีมือจริงหรือไม่ นางจึงไม่ห้ามปราม

ซือหม่าเยียนล้มฟุบไปกับพื้น นางกระตุกไปทั้งตัว ใบหน้าเขียวคล้ำ น้ำลายฟูมปาก แถมยังกัดฟันแน่นจนมีเลือดไหลซิบ

ลักษณะอาการเช่นนี้ ดูก็รู้ว่าเป็นอาการของโรคลมบ้าหมู

เฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ว่าคนอื่นๆจะรู้จักโรคนี้ด้วยหรือไม่ แต่นางรู้ดีว่าหญิงชนชั้นสูงเมื่อเป็นโรคนี้แล้วก็จะปิดเป็นความลับ ปกติแล้วซือหม่าเยียนก็เคยมีอาการ แต่วันนี้นางโชคร้ายจริงๆ

"คุณหนูซือหม่าแค่โรคเก่ากำเริบ ทุกคนไม่ต้องเป็นห่วงนะ"

ถึงแม้ว่าซือหม่าเยียนจะทำตัวร้ายกาจ แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่อยากทำลายชื่อเสียงของลูกผู้หญิงคนหนึ่ง จึงอธิบายให้คนอื่นเพียงแค่นั้น ในฐานะที่นางเป็นหมอ นางก็ไม่ควรนำเรื่องส่วนตัวของคนไข้มาเผยแพร่

"เช่นนั้นก็แล้วไป" คนอื่นๆต่างรู้สึกโล่งอก

เฟิ่งชิงเฉินปลดกระดมเสื้อซือหม่าเยียน 2 เม็ด เพื่อให้นางหายใจได้โล่งปอด แล้วตะแคงศีรษะนางเพื่อให้น้ำลายไหลออกมาได้สะดวก เฟิ่งชิงเฉินหยิบปิ่นปักผมนางมาให้นางคาบไว้ เพื่อไม่ให้นางกัดปากของตัวเอง

ท่าทางการปฐมพยาบาล เฟิ่งชิงเฉินทำได้อย่างเชี่ยวชาญ คนอื่นๆถึงกับมองตาค้าง ไม่มีใครพูดอะไรออกมาเลย

ทุกคนดูถูกเฟิ่งชิงเฉิน แต่ดูท่าทางของเฟิ่งชิงเฉินแล้วต้องถือว่าไม่เลวเลยจริงๆ พวกเขาอยากจะจ้องจับผิด แต่ก็ไม่พบข้อบกพร่องตรงไหนเลย......

เมื่อทำทุกอย่างเสร็จสิ้นแล้วก็ต้องตรวจสอบว่าซือหม่าเยียนพ้นขีดอันตรายแล้วจริงๆ จากนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็ลุกขึ้น "คุณหนูซือหม่าไม่เป็นอะไรแล้ว ทุกคนวางใจได้ มีน้ำไหม ไปตักน้ำมาให้ข้าล้างมือหน่อย"

"เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเก่งจริงๆเลย" คุณชายเสื้อสีเขียวบอกนาง เขาจ้องมองเฟิ่งชิงเฉินมานานแล้ว

ผู้หญิงแบบนี้ ภายในตงหลิงหายากจริงๆด้วย แล้วจะให้ละสายตาไปได้อย่างไร