นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 166

หากตัดผลประโยชน์ของตระกูลซูออกแล้ว ซูหว่านก็มีความรู้สึกให้ตงหลิงจิ่ว หากทว่าแม้บุปผาลอยลิ่วจะมีใจ แต่สายน้ำกลับไร้เยื่อใย อีกทั้งไม่ได้มีเพียงซูหว่านบุปผาดอกนี้เพียงดอกเดียวเสียด้วย

ซูหว่านก้าวเท้าอย่างนุ่มนวลสง่างามไม่ช้าไม่เร็วเหมือนยามที่นางมา กลิ่นหอมฟุ้งนั้นก็ค่อยๆ หายไปด้วย

หลังจากที่ซูหว่านจากไปแล้ว ตงหลิงจิ่วและเฟิ่งชิงเฉินก็ไม่มีทางอยู่ต่ออีก

ตงหลิงจิ่วไม่ใช่คนโง่เขลา ซูหว่านนัดมาที่นี่ไม่ใช่เพียงเพราะนางต้องการจะมอบของบางสิ่งให้แก่เขา จะต้องมีอย่างอื่นด้วยแน่ มิสู้รีบออกไปจากที่นี่ก่อนดีกว่า

"จัดการให้ดี" ตงหลิงจิ่วชี้ไปที่ศพบนพื้นและสั่งการ

"หา?" เฟิ่งชิงเฉินประหลาดใจ นางสงสัยว่านางได้ยินผิดไปหรือไม่

"เผาพวกนี้ให้หมด" ตงหลิงจิ่วย้ำอีกครั้ง

เฟิ่งชิงเฉินมองไปที่ตงหลิงจิ่วด้วยท่าทางตกตะลึง เขาใช้นางเป็นลูกน้องเลยเช่นนั้นหรือ? นางสงสัยว่านางตามใจบุรุษผู้นี้มากเกินไปหรือเปล่าจึงทำให้เขาคิดว่าจะเรียกนางมาเมื่อใดก็ได้และเล่นกับนางได้ตามอำเภอใจ

แม้จะมีคำกล่าวที่ว่าใครรักก่อนจะเป็นผู้พ่ายแพ้ แต่พื้นฐานก็คือนางเต็มใจ นางเต็มใจจะทำงานให้ชายผู้นี้ แม้ว่านางจะสูญเสียศักดิ์ศรี นางก็มีความสุข

แต่สิ่งที่นางไม่ต้องการ แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่การพยักหน้าเบาๆ นางก็จะไม่ทำ เฟิ่งชิงเฉินกำลังจะปฏิเสธ แต่ก็ถูกเสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่คาดคิดขัดจังหวะเข้า

"ฮ่าฮ่าฮ่า… เสด็จอาเก้าไม่รู้จักทะนุถนอมหยกงามเอาเสียเลย แม่นางมิสู้ไปกับข้าจะดีกว่า ข้าเย่เย่จะตกอับแค่ไหนก็ไม่มีทางปล่อยให้มือของสาวน้อยต้องเปื้อนเลือดจัดการกับของสกปรกพวกนี้"

เย่เย่ เจ้าเมืองน้อยแห่งเมืองเย่เฉิง ลูกพี่ลูกน้องของซูหว่าน เขาเดินเข้ามาภายใต้แสงจันทร์และมองตงหลิงจิ่วอย่างจิกกัด

"เย่เย่ เป็นเจ้าจริงๆ" ตงหลิงจิ่วเข้ามาบังหน้าเฟิ่งชิงเฉินอย่างไร้ร่องรอย

"ท่านไม่ได้เดาไว้อยู่แล้วหรือ ถ้าไม่ใช่เพราะข้า ซูหว่านเชิญท่านมาที่นี่ทำไมและหมาป่าฝูงนี้ปรากฏตัวขึ้นได้อย่างไร เสด็จอาเก้าที่เฉลียวฉลาดและวิทยายุทธ์เลิศล้ำคงไม่มีทางคิดไม่ถึงแน่"

เมื่อเย่เย่เข้ามาใกล้ มวลอากาศรอบก็เต็มไปด้วยกลิ่นน้ำหอมหอมฟุ้งอีกครั้ง กลิ่นหอมบนร่างกายของเขาแรงกว่าซูหว่านเสียอีก

"ฮัดชิ่ว" กลิ่นหอมฉุนจมูก เฟิ่งชิงเฉินทนไม่ไหวและในขณะเดียวกันก็รู้สึกงุนงงเล็กน้อย

เย่เย่ดูเป็นชายชาตรี ไม่เหมือนชายกระตุ้งกระติ้งเสียหน่อย

"ทำไม กลิ่นนี้ไม่หอมเหรอ?" เย่เย่มองตงหลิงจิ่วอย่างยั่วยุ "เสด็จอาเก้า ข้าเตรียมเครื่องหอมนี้ไว้ให้ท่านโดยเฉพาะ"

ตงหลิงจิ่วกลั้นหายใจโดยไม่พูดอะไรเลยและดึงดาบอ่อนยาวออกจากเอวของเขา

ปรากฏว่าเข็มขัดอันประณีตรอบเอวของตงหลิงจิ่ว ที่แท้เป็นอาวุธของเขานี่เอง

เสียงฟิ้วดังขึ้น เขาใช้กำลังภายในทำให้ดาบอ่อนตั้งตรงและชี้ปลายดาบตรงมาที่เย่เย่ "เย่เย่ จะสู่ก็สู้ ถ้าไม่สู้ก็ไสหัวไป"

"แน่นอนว่าถึงเวลาสู้ข้าย่อมสู้ ข้าใช้อุบายมากมายในการล่อเจ้าที่นี่แล้วไม่สู้กับเจ้าได้อย่างไร จึ๊ๆๆ ... หากให้คนอื่นรู้ว่าอาวุธที่เสด็จอาเก้าชอบใช้คือดาบอ่อน ท่านว่าจะเกิดอะไรขึ้นน้า" ดาบออกจากฝัก แต่ดาบของเย่เย่กลับชี้ไปที่ศพที่อยู่ข้างหลังเขา

ที่ตงหลิงจิ่วล่อคนเข้าไปจัดการในป่าไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล

"คนตายจะไม่เปิดเผยความลับ" ตงหลิงจิ่วยกดาบขึ้นและก้าวไปข้างหน้า เย่เย่ใช้ดาบรับไว้ได้

เมื่อ...ดาบอ่อนชนกับดาบดังในมือของเย่เย่ก็เกิดประกายไฟ ทั้งสองก็เข้าไปใกล้และแยกจากกันอย่างรวดเร็ว

"ตงหลิงจิ่ว เจ้าไม่ใช่คู่ต่อสู้ของข้า คนอย่างเจ้าไม่คู่ควรกับหว่านหว่าน" เย่เย่พูดอย่างเย่อหยิ่ง

"ซูหว่าน? ที่แท้นายน้อยเย่เย่ได้ใช้ความพยายามมากมายเช่นนี้ก็เพื่อผู้หญิงเพียงคนเดียวงั้นหรือ" ตงหลิงจิ่วกล่าวอย่างดูถูก ในขณะเดียวกันก็ทำให้เขายิ่งชิงชังซูหว่านมากยิ่งขึ้นไปอีก

เป็นไปตามคาด สาวงามมักจะทำให้เกิดเรื่องยุ่งยาก