นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 22

ปิดตาเดินบนทางมืด เฟิ่งชิงเฉินสีหน้าดูน่าเกลียด แต่ไม่อาจพูดอะไรได้ ได้เพียงแต่ให้ซูเหวินชิงจูงมือและเดินไปข้างหน้า

ข้าเป็นปลา คนเป็นมีด ในสถานการณ์เช่นนี้ต้องอดทน นอกจากอดทดแล้วต้องอดกลั้น

"คุณหนูเฟิ่ง ไม่ต้องกังวล ผมจะไม่ทำอะไรคุณหนู ผมแค่ขอให้คุณช่วยใครสักคน ตราบใดที่คุณหนูช่วยชีวิตเขา ผมจะจ่ายค่ารักษาพยาบาลตามที่คุณหนูต้องการ"

ซูเหวินชิงจับมือที่นุ่มลื่นและเย็นของเฟิ่งชิงเฉิน และหัวใจของเขาเต้นตุบตับ

มือของเฟิ่งชิงเฉินสวยงาม นิ้วของเธอเย็นเฉียบ นุ่มนวล และเรียบเนียน และรู้สึกนุ่มและไร้กระดูกเมื่อสัมผัส แต่ก็ไม่ได้ไร้อำนาจโดยสมบูรณ์ นิ้วที่ตึงๆ นั้นบอกซูเหวินชิงว่ามือเหล่านี้ไม่ใช่ความงามแบบที่ 10 นิ้วแตะน้ำในบ่อจริงๆ

"…" เฟิ่งชิงเฉินไม่พูดอะไร และให้ซูเหวินชิงโอบกอดเธอด้วยสีหน้าเคร่งขรึม ใครก็ตามที่กำลังหลับสบายและถูกลักพาตัวไปก็ไม่อาจมีความสุข

นอกจากนี้นางยังคงบอกว่านางไม่ใช่หมอ แต่ซูเหวินชิงไม่เชื่อ

ความร้อนและเหงื่อในมือทำให้นางรู้สึกขยะแขยงมากยิ่งขึ้นไปอีก นางเกลียดที่มือของนางลื่นและมือแบบนี้ไม่สามารถจับมีดผ่าตัดได้ หากไม่สามารถถือมีดผ่าตัดได้ จะยังเป็นเฟิ่งชิงเฉินอยู่ไหม?

นางเกลียดมือที่ถูกสัมผัสมากที่สุด แต่เมื่ออยู่ใต้ชายคาก็ก้มศีรษะลงไม่ได้

"คุณหนูเฟิ่ง โปรดเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ ไม่มีใครสามารถบอกได้ มิฉะนั้น..." ซูเหวินชิงเตือนอีกครั้งเมื่อนางเห็นว่าเขากำลังจะพาไปที่ห้องลับ

"ไม่ต้องห่วง คืนนี้ข้านอนหลับสบายที่บ้าน และไม่ได้ไปไหนเลย" เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนที่อยู่บนเหตุและผล

ชาติก่อน นางถูกลักพาตัวไปเพื่อผ่าตัดกระสุนออกให้กับมาเฟีย และนางสามารถมีชีวิตรอดออกมาได้อย่างปลอดภัย

ซูเหวินชิงพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ "ดีมาก เราอยู่นี่แล้ว ข้าจะแก้ผ้าสีดำออกจากบนหัวคุณหนูเดี๋ยวนี้ ไม่ว่าคุณหนูจะเห็นอะไรต่อไป อย่าส่งเสียง"

เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้า กลิ่นเลือดในอากาศทำให้เฟิ่งชิงเฉินขมวดคิ้ว

ดูเหมือนว่าผู้บาดเจ็บจะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่โชคดีที่บุคคลนั้นบาดเจ็บแค่ภายนอก

ไม่มีทางเป็นไปได้ เฟิ่งชิงเฉินเก่งเรื่องการบาดเจ็บภายนอก และอาการบาดเจ็บภายในนางไม่อาจรักษาได้

เมื่อถอดผ้าสีดำออก เฟิ่งชิงเฉินกระพริบตา คุ้นเคยกับแสงในห้องลับ

ผนังห้องลับก็ประดับด้วยไข่มุกเรืองแสงเพื่อให้แสงสว่าง เมื่อมองดูไข่มุกกลางคืนขนาดมหึมาอย่างหาที่เปรียบมิได้ และการนึกถึงเทียนไขในจวนตระกูลเฟิ่ง เฟิ่งชิงเฉินก็สาปแช่งในใจของว่า "หมาตัวใหญ่!"

ไอ แค่ก แค่ก...

เมื่อมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินที่จ้องมองด้วยความงุนงง จากการที่เขาเห็นดวงตาที่ไม่พอใจของหลานจิ่วชิงซูเหวินชิงเตือนตามหน้าที่

หลานจิ่วชิงเกลียดผู้หญิงมาโดยตลอด และการที่เฟิ่งชิงเฉินจะนำลูกธนูออกให้เขานั้นไม่ง่าย

"เขาคือผู้บาดเจ็บใช่หรือไม่?" เฟิ่งชิงเฉินชี้ไปที่หลานจิ่วชิงซึ่งเปล่งออร่าเย็นเยือกบนพื้น

ได้รับบาดเจ็บอยู่และยังแข็งแรงมาก คนนี้น่ากลัวจริงๆ เห็นผู้ชายเยอะแล้ว ยังไงลุงจิ่วหวงก็ดีกว่า ถึงแม้ว่าเขาจะเย็นชาและแปลกแยกแต่เขาก็ใจดี

"คนนั้นก็คือเขาเอง เขามีแผลที่หัวใจ บาดเจ็บจากลูกธนู" ซูเหวินชิงดูกังวล จังหวะการเต้นของหัวใจของจิ่วชิงเริ่มไม่คงที่ ...

จิ่วชิงทำอะไรไม่ได้

เฟิ่งชิงเฉิน ไม่สนใจการปฏิเสธของหลานจิ่วชิง นางก้าวไปข้างหน้าและนั่งยองๆข้างหลานจิ่วชิง นางเอื้อมมือออกไปเพื่อตรวจสอบรูม่านตาและสัญญาณชีพอื่นๆ แต่เขาไม่ต้องการ

หลานจิ่วชิงที่กำลังจะตายก็ยื่นมือออกมา และคว้ามือของเฟิ่งชิงเฉิน ความเร็วไม่ช้าเท่ากับผู้บาดเจ็บ

"อย่าแตะต้องตัวข้า"

เขาไม่ได้ซ่อนความรังเกียจเลย

"ปล่อย" เฟิ่งชิงเฉินเจ็บข้อมือ นางดึงมือกลับ แต่พบว่าดึงกลับไม่ได้ และจ้องไปที่หน้ากากของหลานจิ่วชิงอย่างโกรธเคือง

ผู้ชายคนนี้ยังมีแรง และดูไม่ชอบนาง เหมือนว่าเขาจะยังไม่ตาย

"อย่าสงสัยเลย" หลานจิ่วชิงสะบัดมือของ เฟิ่งชิงเฉิน และพูดเบา ๆ

เฟิ่งชิงเฉินลูบมือขวาที่ปวดเมื่อยของเธอ น้ำเสียงของเธอก็เย็นชาและแปลกแยก

"ไม่สนใจว่าภายใต้หน้ากากของท่านจะเป็นอย่างไร ข้าแค่ตรวจร่างกาย แต่เมื่อเห็นว่าท่านแข็งแกร่งขนาดนี้ ท่านไม่ตายอย่างแน่นอน... และโชคดีที่แรงท่านไม่เยอะ ไม่เช่นนั้น มือข้าคงได้รับบาดเจ็บ"