นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 230

ทำลายมิตรภาพระหว่างสองประเทศ!

แน่นอนว่าพวกเขาเป็นพี่น้องกันและเหตุผลก็เหมือนกัน ตงหลิงจิ่วก้มศีรษะลงและค่อยๆจับแหวนในมือของเขา: "จริงรึ สิ่งที่กษัตริย์องค์นี้เพิ่งได้ยินมาดูเหมือนจะไม่เป็นเช่นนั้น องค์หญิงเหยาหวาคิดอย่างไร?""

เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้มองใครแต่นางรู้สึกกดดันมาก ซีหลิงเหยาหวากลืนน้ำลายและไม่ต้องการให้ ซีหลิงเทียนเหล่ยเตือนนางในสิ่งที่จะพูด

"ลุงจิ่วฮวงเข้าใจผิดแล้ว เหยาหวาชื่นชมหมอเฟิ่งมาโดยตลอด เหยาหวาแค่กังวลเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของน้องชาย นางรีบร้อนไปหน่อยแค่นั้นเอง หวังว่าลุงจิ่วฮวงเข้าใจ"

ซีหลิงเหยาหวาเต็มใจที่จะก้มหัวให้ตงหลิงจิ่วเท่านั้น แต่ไม่ใช่เฟิ่งชิงเฉิน สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนกลางวันก็น่าอับอายมากพอแล้ว ที่ซูหว่านกลัวจนเป็นลมต่อหน้านาง ทำให้นางเสียหน้า

"ไม่สำคัญว่ากษัตริย์องค์นี้จะเข้าใจหรือไม่ ไม่ว่าหมอคนสำคัญจะเข้าใจหรือไม่ก็ตาม มีเพียงหมอเฟิ่งเท่านั้นที่สามารถช่วยได้ ดูเหมือนว่าองค์หญิงเหยาหวาจะไม่เข้าใจเรื่องนี้" ตงหลิงจิ่วโบกมือส่งสัญญาณให้เฟิ่งชิงเฉินขึ้นมา "องค์หญิงมีเรื่องจะพูดกับเฟิ่งชิงเฉิน กษัตริย์องค์นี้กำลังสืบสวนอาการบาดเจ็บของฝ่าบาทเท่านั้น พระองค์ไม่ได้ทำร้ายชีวิตของเขา"

ความหมายคือ ตราบใดเจ้ายังไม่ตาย มันก็ไม่มีอะไรกับตงหลิง ถ้าเจ้าพิการไม่ใช่แค่เจ้า แต่องค์ชายคนอื่นๆก็จะได้รับผมกระทบไปด้วย

เหตุการณ์เริ่มไม่ดี ซีหลิงเทียนเหล่ยรู้สึกมากขึ้นเรื่อยๆว่า ลุงจิ่วฮวงนี้น่ารำคาญพอๆกับหลานจิ่วชิง

"หมอเฟิ่ง เหยาหวาเป็นคนใจร้อน โปรดอย่าใส่ใจเลย" เจ้าชายผู้สง่างามกล่าวขอโทษเป็นการส่วนตัว ซึ่งเป็นเกียรติอย่างยิ่ง

"ข้าน้อยไม่ได้ใส่ใจหรอกฝ่าบาท องค์หญิงเหยาหวาก็แค่กังวลเกี่ยวกับบาดแผลของฝ่าบาท ข้าน้อยเข้าใจ" เฟิ่งชิงเฉินถ่อมตัว ไม่เย่อหยิ่ง จากนั้นก้มศีรษะให้ตงหลิงจิ่ว โดยไม่มองซีหลิงเทียนเหล่ยเลย

"เมื่อเป็นเช่นนี้ โปรดขอให้หมอเฟิ่งรักษาบาดแผลด้วยเถิด" ซีหลิงเทียนเหล่ยโกรธมากจนอยากจะฆ่าใครซักคน แต่เขาทำได้เพียงกำผ้าในมือเพื่อระงับความโกรธ

เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้าขึ้นด้วยความเขินอาย แล้วก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว

"หมอเฟิ่ง นี่มันหมายความว่ายังไง?"

"ถ้าหากคราวนี้ยังไม่สามารถจับเข็มได้ หรือรักษาได้ไม่ดี ประชาชนทั่วไปอย่างเฟิ่งชิงเฉินก็มีโทษถึงตายเลยทีเดียว " เนื่องจากเฟิ่งชิงเฉินได้รักษาโดยใช้หลักการของนางเอง แต่ก็จะพยายามรักษาผู้บาดเจ็บให้ดีที่สุด

"หากเกิดอะไรขึ้นก็ตาม มันไม่ความผิดเจ้า"

"เป็นแบบนี้ไปได้อย่างไร?" ซีหลิงเหยาหวารีบก้าวไปข้างหน้า นี่ไม่ใช่การเปิดโอกาสให้เฟิ่งชิงเฉินรึ

"เจ้าเชื่อในทักษะทางการแพทย์ของหมอเฟิ่งเถอะ" ซีหลิงเทียนเหล่ยเข้าใจว่าในเวลานี้เขาไม่มีทางเลือก

ตงหลิงจิ่วปรากฏตัวอย่างทันท่วงที หมายความว่าคำพูดและการกระทำต่างๆล้วนอยู่ภายใต้การควบคุมของเขา เขาแสดงให้เห็นชัดเจนว่าเขาสนับสนุนเฟิ่งชิงเฉิน

"ผู้คนต่างตื่นตระหนก ถ้าหากว่า…" เฟิ่งชิงเฉินไม่พูดอะไร

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถรักษาได้?

ซุนเจิ้งเต่ารีบปาดเหงื่อออกจากหน้าผาก

เขาเชื่อว่าเฟิ่งชิงเฉินจะสามารถรักษาได้ด้วยทักษะทางการแพทย์ที่ยอดเยี่ยมของนาง แต่ทุกอย่างนั้นไม่มีอะไรแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์ในโลกใบนี้

"จะไม่มีใครตำหนิหมอเฟิ่งแน่นอน" ซีหลิงเทียนเหล่ยเพียงแค่ขอให้เฟิ่งชิงเฉินรีบขึ้นเพื่อที่เขาจะได้รู้ว่าเอ็นข้อเท้าเขาขาดหรือไม่

เฟิ่งชิงเฉิน ถอนหายใจด้วยความโล่งอกด้วยรอยยิ้มที่สดใสบนใบหน้าของนาง "ไม่ต้องกังวลไปคงไม่ตายอย่างลึกลับเหมือนตลอดหลายปีที่ผ่านมา"

ทันทีที่คำเหล่านี้ออกมา ทุกคนก็มองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน

ช่างเป็นผู้หญิงที่มีอำนาจมาก ตอนนี้ซีหลิงเทียนเหล่ย ไม่เพียงแต่จะฆ่านางไม่ได้แต่ยังต้องปกป้องนางด้วย ถ้าหากนางเป็นอะไรไป ไม่เพียงแต่นางแต่เขาจะได้รับผลกระทบด้วย

ตงหลิงจิ่วมีรอยยิ้มลึกๆ ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ ความสามารถในการเอาชีวิตรอดจากมือของราชาหลัว เฟิ่งชิงเฉินนั้นไม่ธรรมดาเลย

ในเวลานี้เฟิ่งชิงเฉินเป็นคนเดียวที่สามารถหัวเราะได้ เฟิ่งชิงเฉินฉลาดมาก นางไม่รอช้าหยิบเครื่องมือแพทย์ต่างๆมาไว้บนโต๊ะ" ข้าจะเย็บแผลให้ฝ่าบาทได้อย่างปลอดภัย"

นางมัดผมด้วยผ้าลายดอกไม้ และสวมหน้ากากเย็บมือ นางดูเรียบง่ายมาก นางหยิบเครื่องมือในกล่องยาและจัดเรียงทีละชิ้น

"เอาไวน์เข้มข้นมา"

ครั้งนี้เฟิ่งชิงเฉิน ไม่ได้ให้ทุกคนออกไป และนางรู้ดีว่านางไม่สามารถฉีดยาชาให้ ซีหลิงเทียนเหล่ยได้ ซีหลิงเทียนเหล่ยจะต้องคอยดูการเย็บของนางอย่างแน่นอน

"หมอเฟิ่ง สิ่งเหล่านี้แปลกมาก ถาดนี้ดูเหมือนเหล็ก? ทักษะการผลิตเหล็กของตงหลิงนั้นยอดเยี่ยมจริงๆ" ซีหลิงเหยาหวายกย่องอย่างโง่เขลา

"สมบัติของแม่ข้า ต่อให้ท่านต้องการสิ่งนี้ ชิงเฉินก็ไม่สามารถมอบมันให้ท่านได้"

"องค์หญิง ช่วยหลีกทางให้หน่อยได้ไหม บาดแผลของฝ่าบาทจะรอช้าไม่ได้แล้ว" เฟิ่งชิงเฉินเตือนซีหลิงเหยาหวาที่กำลังขวางทางนาง

"หมอเฟิ่งได้โปรด" องค์หญิงเหยาหวาสัมผัสได้ถึงความโกรธของซีหลิงเทียนเหล่ยที่อยู่เบื้องหลังเธอ

"ได้โปรดหลีกทาง ช่วยปิดไฟและจุดเทียนอีกสองสามดวง และขยับเข้ามาใกล้กว่านี้ แสงมืดเกินกว่าที่ข้าจะมองเห็น" เฟิ่งชิงเฉินสวมถุงมือและปลดรองเท้าของซีหลิงเทียนเหล่ย

ห้องนี้สว่างไสวเหมือนในตอนกลางวัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งบริเวณที่เฟิ่งชิงเฉินอยู่นั้นสว่างมากที่สุด แต่ทุกคนล้วนเดินมาหาเฟิ่งชิงเฉินอย่างเงียบๆ ยกเว้นลุงจิ่วฮวง

เนื่องจากซีหลิงเทียนเหล่ย อยู่ไกลเกินไป ทุกคนจึงยืดคอเพื่อให้มองเห็นได้ชัดเจน

หลังจากที่เฟิ่งชิงเฉิน ถอดผ้าพันแผล เขาใช้ไวน์เข้มข้นล้างที่เท้าของซีหลิงเทียนเหล่ย ซีหลิงเทียนเหล่ยขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด เฟิ่งชิงเฉินจึงกล่าวว่า: "ฝ่าบาทขั้นตอนการตัดเย็บเจ็บปวดกว่านี้มาก ท่านต้องใช้ยาชาไม่อย่างนั้นฝ่าบาทจะได้ทนต่อความเจ็บปวดจากการเย็บไม่ได้"

เป็นคำแนะนำที่ดีแต่เฟิ่งชิงเฉินรู้ทันทีว่าที่ข้อเสนอที่พูดออกมา ซีหลิงเทียนเหล่ยคงไม่เห็นด้วยเป็นแน่ หากต้องตายด้วยความเจ็บปวดคงเป็นเรื่องน่าอายสำหรับเขา

แน่นอนว่า ซีหลิงเทียนเหล่ยส่ายหัวและปฏิเสธด้วยท่าทางไม่แยแส"ความเจ็บปวดนี้จะสักแค่ไหนกัน ข้าเชื่อในมือเจ้าหมอเฟิ่ง"

"โปรดวางใจฝ่าบาทชิงเฉินจะทำตามความประสงค์ของท่าน" เฟิ่งชิงเฉินยืนขึ้น ใบหน้าสงบนิ่งของนางมีรอยยิ้มจางๆ...

นางปฏิบัติตามหลักการของแพทย์และจะไม่มีวันทำผิดพลาดในกระบวนการรักษา

แค่สอนบทเรียนให้อีกฝ่ายหนึ่งและให้เขาเข้าใจว่าหมอโดยเฉพาะแพทย์หญิงจะไม่มีวันโกรธเคือง

หัวใจของผู้หญิงใหญ่กว่ารูเข็มเพียงเล็กน้อย!

"ได้อยู่แล้ว" ตงหลิงจิ่วแอบพูดในใจ เขาอยากเห็นว่าวันนี้ซีหลิงเทียนเหล่ยจะทนได้แค่ไหน...