นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 294

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินไปที่จวนลู่ เจิ้นกั๋วกงก็พาหรงชิงชิว ไปที่วังเพื่อเยี่ยมหลี่เซี่ยง

หลี่เซี่ยงมีผ้าพันแผลหนารอบคอและพันรอบข้อมือ เมื่อดูจากสภาพแล้วอาการบาดเจ็บยังคงรุนแรงมาก แม้ว่าจะมีขันทีและสาวใช้ในวัง และดูจากลักษณะการนอนอยู่บนเตียเคลื่อนไหวได้เพียงแค่พูดก็เพียงพอแล้ว

นอกจากนี้ หลี่เซี่ยงยังมีขันทีและสาวใช้ในวังปรนนิบัติ และพวกเขาก็มีความละเอียดรอบคอบด้วย และไม่ได้เป็นการทำเอาหน้าด้วย

เมื่อเห็นหลี่เซี่ยงเช่นนี้ หรงชิงชิวก็ร้องไห้ทันที "ทำไมถึงเจ็บขาดนี้ ฮือ ข้าจะอยู่ยังไง ฮือ ฮือ ... "

หรงชิงชิว ไม่มีความเย่อหยิ่งในฐานะเจ้าหญิงเลย

เมื่อเห็นฉากนี้ ขันทีและสาวใช้ในวังก็ก้มหน้าลงเงียบๆ

อู่นี้... ไม่สิ คนนี้ไม่ใช่ธรรมดาจริงๆ ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานกำลังร้องไห้อยู่บนอกผู้ชาย น่าอายจริงๆ

"แค่กๆ ถอยออกไป เจ้าไม่จำเป็นต้องรับใช้ที่นี่" เจิ้นกั๋วกงรู้สึกเขินอายเล็กน้อยและไอเบาๆ สองครั้งเพื่อเตือนหรงชิงชิว

ถ้าหากเป็นที่บ้านก็คงไม่เป็นไร แต่นี่คือวังแม้ว่าจะเป็นหรงชิวชิว แต่ก็คงจะเป็นภาพที่ไม่ดี

"ลุงกั๋วกง มีคำสั่งจากจักรพรรดิ์ และข้าราชบริพารอยู่กับท่านหลีเซี่ยง" วังที่หลี่เซี่ยงอาศัยอยู่จะได้รับการคุ้มครองสามชั้นในและสามชั้นนอก ซึ่งแสดงให้เห็นว่าจักรพรรดิ์ให้ความสำคัญกับเขามาก

ในเวลานี้คือเจิ้นกั๋วกงและหรงชิงชิว จักรพรรดิจะไม่ให้เขาพบ

"ข้ามาเยี่ยมนายน้อยหลี่ตามคำสั่งของจักรพรรดิ ข้าอยู่ที่นี่ นายน้อยหลี่จะไม่เป็นไร เจ้าออกไปได้" เนื่องจากเจิ้นกั๋วกงอำนาจมากพอ เขาจึงยังมีจุดยืนที่แน่นอน ขันทีลังเลอยู่ครู่หนึ่ง สำหรับหลี่เซี่ยงเขาเห็นใบหน้าของหลี่เซี่ยงบูดบึ้งและดุร้าย

หลี่เซี่ยงเสียเลือดมาก หน้าซีด ดูมืดมนและดูเหมือนผี ขันทีตกใจแทบวิ่งหนี

ไม่มีบุคคลภายนอกอยู่รอบ ๆ หรงชิงชิว ไม่มีความเข้มงวด ร่างกายทั้งหมดนอนบนร่างของ หลี่เซี่ยง สะอื้นและมือของเขาสัมผัสร่างกายของ หลี่เซี่ยง: "เจ้ารู้สึกอึดอัดหรือไม่"

หลี่เซี่ยง นอนอยู่บนเตียงและคิดหาวิธีทรมาน เฟิ่งชิงเฉินหลายวิธี ตอนนี้เขาเห็นหรงชิงชิวกำลังมา เขาคิดว่าจะปล่อยให้ หรงชิงชิวทรมานเฟิ่งชิงเฉินแทนเขา

หรงชิงชิว เป็นผู้หญิงของเขา และมันก็เหมือนกันสำหรับนางที่จะทำเพื่อเขา อยากจะเปิดริมฝีปากของเขา แต่เนื่องจากคอของเขาได้รับบาดเจ็บ เขาจึงไม่สามารถทำเสียงได้

เจิ้นกั๋วกงมีดวงตาที่เฉียบคม บวกกับเขาและหรงชิงชิวเข้ามาตามคำสั่งของจักรพรรดิให้ดึงวิธีการผลิตของเทียนเหล่ยออกจากปากของหลี่เซี่ยง หลี่อยากจะพูดอะไรก็ร้องไห้"

"หลี่เซี่ยง?" หรงชิงชิวเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว น้ำตานั้นช่างน่าสมเพชอย่างมาก น้ำตาที่ไหลรินก็สว่างขึ้น และเมื่อหรงชิงชิวมองเขาด้วยดวงตาที่รักใคร่และเอ็นดู หลี่เซี่ยงก็รู้สึกสบายใจขึ้นมาก .

เขาเป็นเหมือนพระเอก ตราบใดที่เกี่ยวนิ้ว ความงามอันน่าทึ่งชนิดใดที่จะอยู่บนร่างของเขาอย่างเชื่อฟัง และหากเฟิ่งชิงเฉินและซุนเจิ้งเต่ากล้าที่จะฆ่าเขา พวกนั้นจะตายกันหมด

หลี่เซี่ยง เปิดริมฝีปากของเขา แต่เขาไม่สามารถพูดหรงชิงชิว แต่เขาไม่กล้าแสดงบนใบหน้าของเขา: "ข้าไม่เข้าใจสิ่งที่เจ้าพูด"

หลี่เซี่ยงรู้สึกท้อแท้มาก เขาคิดว่าจักรพรรดิได้ส่งคนไม่กี่คนที่รู้ภาษาปากให้เขาพูดและพวกเขาก็อ่าน แต่คนเหล่านั้นอ่านไม่ออกว่าเขาหมายถึงอะไร แต่จักรพรรดิคิดว่าเขาไม่ต้องการ ที่จะพูดมัน