นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 333

เฟิ่งชิงเฉินยกมือขึ้นกุมขมับ เมื่อเห็นว่าทั้งสองฝ่ายลงไม้ลงมือกันก็ได้รีบกล่าวว่า "หยุดก่อน!"

ปัญหาอันวุ่นวายใจของจวนเจิ้นกั๋วกงยังไม่ได้รับการจัดการเลย นางไม่อยากจะสร้างปัญหาให้แก่จวนหนิงกั๋วกงอีก ดูเหมือนความสามารถในการสร้างปัญหาของนาง จะไม่น้อยเลยทีเดียว......

ราชองครักษ์ชะงักลง ทำให้หนิงกั๋วกงซื่อจื่อฉวยโอกาสจากช่องโหว่แทรกตัวเข้าไปยืนอยู่ด้านหน้าโค้งคำนับเฟิ่งชิงเฉินกล่าวว่า "คุณหนูเฟิ่ง ข้าเสียมารยาทไปหน่อย"

"ท่านซื่อจื่อ" เฟิ่งชิงเฉินลงจากรถม้าแล้วคำนับกลับอย่างมีมารยาท

หนิงกั๋วกงซื่อจื่อกังวลใจและเป็นห่วงภรรยาของตน โดยไม่ได้สังเกตเห็นอาการบาดเจ็บของเฟิ่งชิงเฉินเลย เมื่อเขาพบเข้ากับเฟิ่งชิงเฉินก็ได้รีบกล่าวว่า "คุณหนูเฟิ่งขอรับ ภรรยาของข้าคลอดบุตรยาก บัดนี้หมอตำแยก็ไม่อาจช่วยได้ กล่าวว่าชีวิตกำลังอยู่ที่ปากเหว จิ้นหยางโหวฮูหยินเป็นพี่สาวของภรรยาข้า นางกล่าวว่าทักษะการรักษาของคุณหนูเฟิ่งยอดเยี่ยมนัก ในโลกนี้ผู้ที่สามารถช่วยภรรยาของข้าเอาไว้ได้ คงจะมีเพียงคุณหนูเฟิ่งเท่านั้น หากไม่ใช่คุณหนูเฟิ่งคงทำไม่ได้ ดังนั้นขอเชิญคุณหนูเฟิ่งรักษาชีวิตของภรรยาข้าเอาไว้ด้วยเถิด!"

เนื่องจากความรีบเร่งในจิตใจ ประโยคที่เขากล่าวออกมาจึงไม่ค่อยสอดคล้องเท่าไรนัก แต่โชคดีที่เขาอธิบายเรื่องราวได้อย่างชัดเจน

"คลอดยาก? เรื่องนี้เกรงว่าข้าไม่อาจช่วยได้ ข้าไม่ใช่หมอตำแย" เฟิ่งชิงเฉินยกมือขึ้นรูปหน้าผาก หน้าตานางดูเหมือนหมอ ตำแยหรือ? บนใบหน้าของนางเขียนไว้ว่านางเป็นหมอตำแยหรือไร?

นางทำคลอดไม่เป็น อีกอย่างนางก็มีความเชี่ยวชาญเฉพาะด้าน นางเชี่ยวชาญด้านการศัลยกรรม ด้านการศัลยกรรมต่างหาก!

หนิงกั๋วกงได้ยินดังนั้นก็คิดว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ยินยอมจะช่วยเหลือ เขารู้สึกเป็นกังวลใจมากยิ่งขึ้น "หมอเฟิ่งโปรดเถิด โปรดช่วยภรรยาของข้าด้วย ข้าจะคุกเข่าบัดนี้ก็ย่อมได้"

เมื่อกล่าวจบเขาก็คุกเข่าลงไปจริง

"อย่าทำเช่นนี้เลย!" เฟิ่งชิงเฉินรีบหลีกเลี่ยงแล้วขยิบสายตาให้กับทหารซึ่งอยู่ด้านข้าง ทหารผู้นั้นเฉลียวฉลาดและเข้าไปลากเขาขึ้นมาทันที

ล้อเล่นหรืออย่างไร หากในวันนี้นางรับการคุกเข่าคารวะจากหนิงกั๋วกงซื่อจื่อ คาดว่าในอนาคตคงจะวุ่นวายน่าดู หากว่าภรรยาของเขามีชีวิตรอดมาได้ก็ดี แต่หากว่าสิ้นใจเพราะนางล่ะก็คงจะตำหนิมาถึงนางแน่นอน อย่างบัดนี้นางยังไม่ได้สัญญาว่าจะช่วย

วินาทีนี้เฟิ่งชิงเฉินจึงได้เข้าใจว่าเหตุใดหมอหลวงในสำนักหมอหลวงแต่ละคนล้วนมีความชำนาญด้านการรักษา แต่กลับลังเลที่จะพุ่งกายไปข้างหน้า นั่นเป็นเพราะปืนจะยิงนกตัวที่โดดเด่นกว่าเสมอ

ให้ตายสิ การที่รักษาอาการป่วยให้แก่ตระกูลมั่งคั่ง ไม่ต่างอะไรกับการถือศีรษะเอาไว้ในมือ หากว่ารักษาหายก็ถือว่าเป็นหน้าที่อันสมควร แต่หากรักษาไม่หายล่ะก็คงต้องสูญเสียศีรษะของตน

อีกอย่าง ตัวนางยังมีความผิดอยู่ ต่อให้นางยินดีจะเดินทางไปช่วยฮูหยินของหนิงกั๋วกงซื่อจื่อ ก็สั่งเป็นจะต้องผ่านราชองครักษ์เหล่านี้

เป็นไปตามที่เฟิ่งชิงเฉินคิดเอาไว้ เหล่าราชองครักษ์ไม่ยินยอม กล่าวว่าเฟิ่งชิงเฉินจะต้องปิดประตูอยู่ในจวนเป็นเวลาหนึ่งเดือนตามคำสั่งขององค์จักรพรรดิและไม่ให้เดินทางออกไปที่ใด

เฟิ่งชิงเฉินได้ยินการปฏิเสธจากผู้บัญชาการราชองครักษ์ นางไม่ได้โล่งอก แต่กลับรู้สึกอึดอัดใจมากขึ้น

ที่จริงนางอยากจะช่วยชีวิตคน นางไม่ต้องการจะเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอำนาจของผู้มีอำนาจทั้งหลาย สถานการณ์ของฮูหยินหนิงก๋วกงซื่อจื่อบัดนี้เป็นอย่างไรไม่รู้ แต่นางก็ไม่ใช่หมอที่เก่งในเรื่องของนรีเวชวิทยา หากนางเดินทางไปก็ไม่แน่ใจว่าจะช่วยเหลือได้หรือไม่ อีกอย่างการช่วยเหลือคนหากทำไม่ดีอาจจะทำให้ต้องขุ่นเคืองใจก็ย่อมได้

หากว่านางเดินทางไปแล้วฮูหยินของหนิงกั๋วกงซื่อจื่อเกิดเรื่องขึ้นละก็ หนิงกั๋วกงซื่อจื่อคาดว่าคงจะเกลียดนางยิ่งนัก

เฮ้อ......การเป็นหมอนั้นยากยิ่ง การเป็นหมอที่จะรักษาตระกูลมั่งคั่งยากยิ่งกว่า

แม้จะกล่าวว่า หากไม่ช่วยเขา ความตายของฮูหยินคงมารออยู่ตรงหน้า แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ยังรู้สึกไม่สบายใจ นางกล่าวขอโทษหนิงกั๋วกงซื่อจื่อว่า "ท่านซื่อจื่อ ข้าต้องขอโทษด้วยจริงๆ วันนี้ชิงเฉินมีความผิดอยู่กับตัว ชิงเฉินไม่อาจทำสิ่งใดได้ ขอท่านซื่อจื่อโปรดให้อภัยด้วย"

นางรู้ดีว่าหมอผู้มีความสามารถมากมายในราชวงศ์ตงหลิง แต่การคลอดยาก อาการเช่นนี้หมอผู้ชายโดยมากคงไม่สะดวก ต่อให้สามารถช่วยชีวิตคนเอาไว้ได้ แต่สตรีนางนั้นก็คงจะแย่ในเรื่องชื่อเสียง

"คุณหนูเฟิ่ง ถือว่าข้าขอร้องได้หรือไม่ หากว่าไม่อาจช่วยเด็กได้ ได้โปรดช่วยภรรยาของข้าไว้ก็ยังดี คุณหนูเฟิ่ง ข้าไม่อาจอยู่ได้โดยไร้นาง......" หนิงกั๋วกงซื่อจื่อดวงตาแดงเรื่อ น้ำตาไหลรินจากดวงตา

ชายหนุ่มที่มีความเข้มแข็งกลับน้ำตาไหลรินในบัดนี้ อย่าว่าแต่เฟิ่งชิงเฉิน แม้แต่ราชองครักษ์ร่างใหญ่กำยำที่ยืนอยู่ตรงนั้น เห็นเข้าก็รู้สึกเจ็บปวดใจ

หนิงกั๋วกงและผู้หญิงของเขามีความสัมพันธ์รักใคร่อันดีเพียงใดคนในเมืองหลวงล้วนรู้ดี อย่าว่าแต่ตระกูลผู้สูงส่งอย่างจวน กั๋วกงเลย เพียงแค่เป็นขุนนางตำแหน่งต่ำต้อยก็มีภรรยาและอนุภรรยามากมาย ทว่ากั๋วกงซื่อจื่อกลับมีฮูหยินของเขาเพียงแค่คนเดียว ต่อให้แต่งงานกันมาถึงห้าปีนางก็ไม่ได้ตั้งครรภ์ขึ้น ทว่าหนิงกั๋วกงซื่อจื่อก็ไม่ยอมละทิ้งนางไปไหน

เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกดิ้นรนอยู่ในใจ ศีลธรรมของหมอทำให้นางไม่อาจยืนนิ่งดูดายได้ เพราะบางทีอาจจะทำให้สองชีวิตต้องสูญเสีย

แม้ว่ามือของนางทั้งสองข้างจะเปื้อนเลือด สามารถฆ่าคนได้โดยไม่กะพริบตา แต่นางก็ไม่ได้เห็นว่าชีวิตของมนุษย์เป็นดุจดั่งใบหญ้า นางจะฆ่าเฉพาะคนที่สมควรตาย เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้ป่วยนางเป็นหมอที่มีจิตใจโอบอ้อมอารี

เมื่อเห็นความเคลื่อนไหวบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน หนิงกั๋วกงซื่อจื่อก็ได้เอ่ยขอร้องอ้อนวอนอีกครั้งว่า "คุณหนูเฟิ่ง ข้าขอร้องเถิด เพียงแค่ภรรยาของข้ามีชีวิตอยู่ เพียงแค่ช่วยนางได้ ท่านอยากให้ข้าทำสิ่งใดข้าล้วนยินดี"

หัวใจของเขามอบไปให้ใครคนหนึ่งแล้ว และจะไม่พรากจากกันอย่างแน่นอน

ฮูหยินของหนิงกั๋วกงซื่อจื่อเป็นสตรีที่มีบุญมากเหลือเกิน นางยินดีที่จะเห็นคนอื่นมีความสุขเช่นนี้

"ตกลง ข้าจะไป" เฟิ่งชิงเฉินพยักหน้าอย่างหนักแน่น และไม่สนใจต่อราชองครักษ์ที่เข้ามากีดขวางนาง นางคว้าม้ามาตัวหนึ่งแล้วกระโดดขึ้นไปบนหลังมัน "เหล่าทหารราชองครักษ์โปรดวางใจ ข้าจะไม่หนีไปไหนอย่างแน่นอน เพียงแค่ฮูหยินของหนิงกั๋วกงซื่อจื่อปลอดภัยดีแล้ว ข้าก็จะรีบกลับจวนอย่างเร็วรี่ ฝ่าบาทกล่าวว่าให้ข้ากักตัวอยู่ในจวนเพื่อคุณคิดไตร่ตรองเป็นเวลาหนึ่งเดือน นั่นคือนับจากพรุ่งนี้เป็นต้นไปต่างหาก บัดนี้ข้ายังไม่ได้เข้าไปในจวนเฟิ่งเสียด้วยซ้ำ ไม่นับว่าข้าขัดกับพระประสงค์ของฝ่าบาท"

หัวหน้าราชองครักษ์เห็นเช่นนี้ก็ไม่ได้เข้าไปบังคับนาง แต่กล่าวว่า "พวกข้าจะเดินทางไปส่งคุณหนูเฟิ่งเอง" หากว่าองค์จักรพรรดิรู้เขาเรื่องที่คุณหนูเฟิ่งกลับจวนช้าเนื่องจากไปช่วยผู้คน คาดว่าเขาก็คงจะไม่ถูกลงโทษ

หนิงกั๋วกงมีหน้ามีตาต่อหน้าองค์จักรพรรดิอยู่บ้าง ดังนั้นพวกเขาจึงไม่กล้าจะทำให้หนิงก๋วกงซื่อจื่อจึงต้องขุ่นเคืองใจ หากว่าฝ่าบาททรงลงโทษ นั่นก็เป็นเรื่องของหนิงกั๋วกง