นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 334

เลือกแม่หรือเลือกลูก

ตัวเลือกเช่นนี้ไม่ว่าในสมัยปัจจุบันสมัยโบราณล้วนเป็นตัวเลือกที่น่าปวดใจเหลือเกิน

ในมือของกั๋วกงฮูหยินถือคำสายประคำเอาไว้ จากนั้นหมุนอย่างรวดเร็ว ทุกคนที่นั่นล้วนเป็นกังวลใจ แต่ก็ไม่มีใครกล้าเร่งนาง ทุกคนล้วนเข้าใจดีถึงความรู้สึกปวดใจของกั๋วกงฮูหยิน นางไม่อาจจะตัดสินใจได้ในเวลาอันสั้น

จิ้นหยางโหวฮูหยินหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาเช็ดน้ำตา ไม่ว่าจะเป็นทางเลือกใด สำหรับคนที่ยังมีชีวิตอยู่ล้วนเป็นเรื่องที่ขมขื่นเหลือเกิน หากถามความคิดเห็นของจิ้นหยางโหวฮูหยิน แน่นอนว่าจะต้องเลือกแม่ ซึ่งเป็นน้องสาวของนาง เพียงแต่ว่านางไม่มีสิทธิในการพูด

บุตรหลานนั้นสำคัญนัก

ระหว่างที่กั๋วกงฮูหยินพยายามในการเลือกว่าจะเลือกสิ่งใด เฟิ่งชิงเฉินก็เริ่มเปิดกระเป๋าอัจฉริยะของนางออกมาแล้วลงมือทำการผ่าตัดให้แก่ซื่อจื่อฮูหยิน และระหว่างนี้นางจะต้องแน่ใจให้ได้ว่าซื่อจื่อฮูหยินสามารถอดทนได้จนกระทั่งการผ่าตัดเสร็จสิ้น

ทั้งแม่และลูกสามารถเก็บไว้เพียงแค่คนเดียวเท่านั้น นี่คือจุดมุ่งหมายขั้นพื้นฐานของเฟิ่งชิงเฉินที่นางพยายาม เนื่องจากการรักษาไว้ทั้งแม่และลูกคาดว่านางคงไม่อาจทำได้ ดังนั้นนางจึงได้เลือกที่จะละทิ้งคนหนึ่ง ซึ่งก็ยังดีกว่าจะต้องเสียชีวิตไปทั้งสองคน

หมอทำได้เพียงกล่าวแสดงความคิดเห็นของตนออกมา ท้ายที่สุดแล้วญาติของผู้ป่วยจะตัดสินใจเช่นไรก็ขึ้นอยู่กับญาติเหล่านั้น อาทิเช่นกรณีที่ผู้ป่วยอาการสาหัสจำเป็นจะต้องได้รับการผ่าตัด หมอก็จะบอกถึงความเป็นไปได้ในการประสบความสำเร็จของการผ่าตัด ท้ายที่สุดแล้วจะยอมผ่าตัดหรือไม่ก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของญาติ

ผลที่ออกมาไม่ว่าจะดีหรือร้าย ล้วนไม่เกี่ยวข้องกับหมอ ซึ่งสำหรับญาติของผู้ป่วยแล้วนั้นการที่ต้องเลือกเป็นวิธีที่ขมขื่นใจยิ่งนัก แต่ความรู้สึกของหมอก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันเลย

"ตึง......!" สายประคำในมือกั๋วกงฮูหยินขาดออกจากกัน เม็ดประคำเหล่านั้นกระโดดกระเด็นกระจายไปทั่ว

สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปทันที

สายประคำขาด นี่เป็นลางสังหรณ์ที่ไม่ดีนัก ทุกคนมองไปทางห้องคลอด หวังว่าเฟิ่งชิงเฉินจะกล่าวบางอย่างออกมาเพื่อปลอบโยนพวกนาง

แต่ว่าขณะนี้นางกำลังยุ่งอยู่กับการผ่าตัด ไม่มีเวลาไปสนใจคนภายนอกว่าเป็นเช่นไร

การทำการผ่าคลอดด้วยตัวเองเพียงลำพังไม่ใช่เรื่องง่าย อีกอย่างสภาพร่างกายของซื่อจื่อฮูหยินเรียกได้ว่าย่ำแย่เหลือเกิน และจะเกิดเรื่องผิดพลาดได้ขึ้นไม่ได้เลย

"ฮูหยินเจ้าคะ!" บ่าวรับใช้ข้างกายของกั๋วกงฮูหยินเห็นว่าฮูหยินตาลอยใจลอยจึงได้เรียกเตือนสติ

กั๋วกงฮูหยินชะงักลงแล้วได้สติกลับคืนมา นางมองไปยังห้องคลอดด้วยท่าทางเศร้าโศก "เลือกลูก......"

เมื่อนางกล่าวจบ หนิงกั๋วกงซื่อจื่อก็ได้พุ่งกายเข้ามาแล้วตะโกนด้วยน้ำเสียงอันดังว่า "ไม่! เลือกแม่! รักษาชีวิตภรรยาของข้า ข้า ต้องการให้รักษาชีวิตนาง!"

กั๋วกงฮูหยินหันไปมองดูลูกบุตรชาย

เหตุใดนางจึงคลอดบุตรที่รักเดียวใจเดียวเช่นนี้ออกมานะ?

"ท่านแม่ เลือกนางเถิด ท่านแม่ข้าขอ ข้าและซินโหรวยังอายุน้อย ในอนาคตยังมีลูกได้อีก หากว่าในอนาคตซินโหรวไม่สามารถตั้งครรภ์ได้อีกแล้ว ข้าจะรับอนุภรรยาเข้ามา เมื่อมีบุตรแล้วจะให้เป็นบุตรของซินโหรวได้หรือไม่!" ตามปกติแล้วเรือนด้านในจะไม่ให้ชายเข้ามา แต่หนิงกั๋วกงซื่อจื่อไม่สนใจเรื่องเหล่านี้ เขาพุ่งกายเข้ามาโดยไม่สนใจผู้ใด

เมื่อประโยคนี้ถูกกล่าวออกไป สตรีมากมายในเรือนนั้นก็ได้อิจฉา จิ้นหยางโหวฮูหยินเผยถึงรอยยิ้มออกมา และแสดงความดีใจแทนน้องสาวของนาง โลกใบนี้ชายหนุ่มที่รักเดียวใจเดียวเช่นหลิวซื่อจื่อมีน้อยนัก การได้พบเข้ากับชายเช่นนี้นับว่าน้องสาวของนางมีบุญวาสนายิ่งลักษณ์

กั๋วกงฮูหยินเลือกที่จะเก็บเด็กเอาไว้ แท้จริงในใจนางก็รู้สึกผิด เมื่อหลิวซื่อเฉิงเข้ามายืนยันดังนั้นก็พยักหน้าแล้วกล่าวว่า "อืม เลือกแม่!"

"ข้าเข้าใจแล้ว และจะพยายามทำให้ดีที่สุดในการรักษาชีวิตนาง" แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะยุ่งมากแต่นางก็ได้ยินความเคลื่อนไหวที่ด้านนอก เมื่อได้ยินประโยคนั้นของหลิวซื่อเฉิง เฟิ่งชิงเฉินก็รู้สึกดีใจยิ่งนัก

ไม่เสียแรงที่นางฝ่าอันตรายวิ่งเข้ามาที่นี่ หนิงกั๋วกงซื่อจื่อทำให้นางรู้ว่ายังมีชายหนุ่มบนโลกนี้ที่สมบูรณ์แบบยิ่งนัก เพียงแค่นางยังไม่เจอเท่านั้นเอง