นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 39

คราวนี้ เฟิ่งชิงเฉินได้รับการต้อนรับจากจวนเฟิ่งเป็นอย่างดี ทันทีที่นางมาถึงจวนเฟิ่ง ก็มีเกี้ยวเล็กๆมาพานางไปส่งยังที่พำนักฮูหยินรอง

เมื่อเฟิ่งชิงเฉินมาถึง ก็มีน้ำชาเอามาเลี้ยงต้อนรับ สาวใช้ของฮูหยินรองคอยดูแลเฟิ่งชิงเฉินเป็นอย่างดี

เพราะหากไม่มีเฟิ่งชิงเฉิน ฮูหยินรองจะต้องแย่แน่ๆ และสาวใช้ที่อยู่กับฮูหยินรองก็ต้องพลอยลำบากไปด้วย

อาจจะถูกขับไล่ออกจากจวนเซี่ย ถ้าสาหัสกว่านั้นก็อาจจะถูกขายให้กับหอนางโลม

สำหรับการต้อนรับอย่างแข็งขัน เฟิ่งชิงเฉินพอใจเป็นอย่างมาก

ไม่ว่าจะยุคใดสมัยใด หมอที่มีฝีมือยอดเยี่ยมมักจะได้รับความเคารพและการต้อนรับจากสังคมเป็นอย่างดี

แน่นอนว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่เสียเวลากับตรงนี้นานนัก นางนั่งพักสักครู่ แล้วจึงมาที่ห้องฮูหยินรอง

"แม่นางเฟิ่ง" ฮูหยินรองรู้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะมา ต่อให้นางรู้สึกไม่สบาย แต่ก็อุตส่าห์มาต้อนรับขับสู้ นางนั่งลงแล้วกล่าวทักทายเฟิ่งชิงเฉิน

ฮูหยินรองซาบซึ้งในน้ำใจเฟิ่งชิงเฉิน แม้นางจะไม่กล่าวคำขอบคุณ แต่ก็แสดงออกว่านางซาบซึ้งใจอยู่เสมอ

ฮูหยินรองเป็นคนตระกูลหวัง กิริยามารยาทคงไม่ต้องพูดถึง นางสุภาพและอ่อนหวานยิ่งนัก

ดูไม่ออกเลยจริงๆ ว่าหญิงสาวที่อ่อนหวานเช่นนี้ จะต้องแบกรับความทุกข์ทรมานอันใหญ่หลวง

อ่อนนอกแข็งใน ผู้หญิงแบบนี้เป็นผู้หญิงที่เฟิ่งชิงเฉินยกย่อง ฮูหยินรองคนนี้หากเจ้าเล่ห์และมีชั้นเชิงสักนิด มีหรือจะตกมาอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้

เฟิ่งชิงเฉินไม่พูดพร่ำทำเพลง นางกล่าวทักทายและถามไถ่ไปตามมารยาท ก่อนจะทำการเปลี่ยนยาให้ฮูหยินรอง

การที่ผู้ป่วยจะซาบซึ้งในบุญคุณของหมอนั้นเป็นเรื่องธรรมดา แต่คนเป็นหมอจะยึดถือเรื่องบุญคุณไม่ได้

หลายวันมานี้ ฮูหยินรองสุขภาพดีขึ้น บาดแผลของนางก็ดูเรียบขึ้นแล้ว ไม่เหมือนคนบางคน เพียงกะพริบตา ปากแผลก็ฉีกออกจนเลือดไหลเลอะเทอะ

การเปลี่ยนยาใช้เวลาไม่นานนัก ไม่ถึงครึ่งชั่วยามเสียด้วยซ้ำ เฟิ่งชิงเฉินกำลังเตรียมตัวกลับ แต่ฮูหยินรองแสดงออกอย่างชัดเจนว่ายังไม่ต้องการให้เฟิ่งชิงเฉินรีบกลับ

ฮูหยินรองมองเฟิ่งชิงเฉิน นางเหมือนจะพูดอะไรบางอย่างแต่แล้วก็เงียบไป

"ฮูหยินรอง มีอะไรอยากบอกข้าหรือเปล่าคะ?" เฟิ่งชิงเฉินไม่ชอบเห็นคนลังเล นางหยุดเก็บของแล้วมองหน้าฮูหยินรอง

ฮูหยินรองหน้าแดง นางกัดริมฝีปากพลางพยักหน้าเบาๆ "ใช่ มีเรื่องบางเรื่อง ข้าอยากจะพูดกับแม่นางเฟิ่งตามลำพัง ไม่ทราบว่าจะสะดวกหรือไม่?"

"หากฮูหยินรองสะดวก ข้าก็สะดวกค่ะ" เฟิ่งชิงเฉินมองฮูหยินรองอย่างตั้งใจ นางพอจะเดาออกแล้วว่าฮูหยินรองต้องการพูดเรื่องอะไร

สิ่งที่ฮูหยินรองพึงพอใจ ก็คือฝีมือทางการแพทย์ของนาง

เมื่อสาวใช้ของฮูหยินรองออกไปแล้ว ฮูหยินรองก็เกริ่นพอเป็นพิธี แล้วจึงเข้าประเด็นสำคัญ นั่นก็คือเรื่องที่นางไม่ตั้งครรภ์

คนไข้ที่อายหมอ เหตุการณ์ทำนองนี้มีให้เห็นอยู่บ่อยครั้ง

การที่ฮูหยินรองกล้าเอ่ยปากพูดออกมา เฟิ่งชิงเฉินเองก็ตกใจไม่น้อย แต่นางก็เข้าใจ ฮูหยินรองคงหมดหนทางแล้วจริงๆ

เฟิ่งชิงเฉินครุ่นคิด นางคำนึงถึงความปลอดภัยในการผ่าตัดให้กับฮูหยินรอง และเรื่องเวลาที่ต้องใช้

สิ่งที่สำคัญที่สุด ก็คือผลลัพธ์ที่ตามมาหลังจากนั้น

การผ่าตัดนี้ไม่ใช่เรื่องใหญ่โต แต่ในใจเฟิ่งชิงเฉินกลับต้องเลือกระหว่างทำกับไม่ทำ นางไม่อยากให้การผ่าตัดเล็กๆในครั้งนี้สร้างความปัญหาและความวุ่นวายให้กับนาง

ในเมื่อนางอยู่ในยุคโบราณ นางไม่สามารถปรับเปลี่ยนมุมมองของคนที่นี่ได้ นางจะต้องทำตัวให้เข้ากับแนวทางปฏิบัติของที่นี่ให้ได้มากที่สุด

นอกเสียจากว่านางจะเป็นผู้ทรงอิทธิพล จนสามารถเปลี่ยนแปลงสิ่งต่างๆได้ มิฉะนั้นแล้ว นางก็ต้องเข้าเมืองตาหลิ่วต้องหลิ่วตาตาม

ฮูหยินรองมองเฟิ่งชิงเฉินด้วยความหวัง สำหรับนางแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่เฟิ่งชิงเฉินทำไม่ได้ แม้แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นหน้าประตูเมืองในตอนนั้น ฮูหยินรองก็มองว่านางเข้มแข็งและเด็ดเดี่ยว ทั้งๆที่นางเพิ่งจะถูกย่ำยีศักดิ์ศรีลูกผู้หญิง

แต่รอมาสักพัก เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่พูดอะไรเลย ฮูหยินรองเริ่มหน้าถอดสี แม้สีหน้านางจะแสดงให้เห็นถึงความผิดหวัง แต่นางก็ยังคงฝืนยิ้มเพื่อไม่ให้เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกแย่จนเกินไป

"แม่นางเฟิ่งอย่าเก็บไปคิดมากเลยนะ ข้าก็พูดไปเรื่อยเปื่อย หากแม่นางเฟิ่งรักษาไม่ได้ก็ไม่เป็นไร แม่นางเฟิ่งช่วยข้ามาเยอะแล้ว หากไม่ได้แม่นางเฟิ่ง ข้าอาจจะตายไปนานแล้วก็ได้"

แต่สีหน้าฮูหยินรองไม่อาจเก็บซ่อนความผิดหวังเอาไว้ได้ แต่นางก็ไม่กระฟัดกระเฟียด ส่วนเฟิ่งชิงเฉินก็ได้แต่ถอนหายใจอยู่ในใจ

"ฮูหยินรอง ท่านเข้าใจผิดแล้ว อาการของท่านข้าสามารถรักษาได้ เพียงแต่ข้ากำลังคิดว่าจะเริ่มรักษาช่วงเวลาไหนดี" การผ่าตัดเล็กๆ แต่สิ่งที่เฟิ่งชิงเฉินต้องคำนึงถึงกลับมีไม่น้อยเลย