บทที่ 041 มิตรสหาย – ตอนที่ต้องอ่านของ นางสนมแพทย์อัจฉริยะ
ตอนนี้ของ นางสนมแพทย์อัจฉริยะ โดย อาช้าย ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายInternetทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง บทที่ 041 มิตรสหาย จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
หวังชีและเฟิ่งชิงเฉิน ยืนอยู่ที่ไกลอย่างเงียบๆ มิอาจรบกวน
แต่ทว่า ชายคนนั้นมิได้ให้เฟิ่งชิงเฉินรอนาน เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ และยิ้มพร้อมหันกลับไป "มาโดยมิได้รับเชิญ คงมีแต่เจ้าหวังจิ่นหานที่ทำเช่นนี้"
น้ำเสียงของเขาฟังดูใจดี ทำให้คนอื่นรู้สึกอยากเข้าหา
"หากข้าไม่มา เจ้าคงเบื่อตายสิท่า" เมื่อหวังชีอยู่ต่อหน้าหวังจิ่นหลิง เขามิได้มากพิธีเท่าไหร่นัก เขาเป็นกันเองอย่างมาก รอยยิ้มบนใบหน้าก็ดูจริงใจขึ้นมาก
เขาพยักหน้าให้เฟิ่งชิงเฉินและเดินไปข้างหน้า
เห็นได้ว่าสองพี่น้องสนิทกันมาก
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ชายชุดขาวที่อยู่ตรงหน้า เขาสามารถเข้าหาทุกคนได้ เพราะเขามีบุคลิกที่สงบซึ่งดึงดูดทุกคน รวมทั้งเฟิ่งชิงเฉิน
"มีเจ้าอยู่ข้าไม่มีวันเบื่อตายแน่นอน" หวังจิ่นหลิงยิ้มด้วยรอยยิ้มที่เอ็นดู เป็นรอยยิ้มและแววตาที่มองเขาเป็นทั้งน้องชายและเพื่อน
ความสัมพันธ์ระหว่างสองพี่น้องดีเช่นนี้ ทำให้เฟิ่งชิงเฉินอิจฉาเล็กน้อย หากว่าเฟิ่งชิงเฉินมีพี่ชายคอยปกป้อง บางทีชีวิตของนางอาจจะไม่รันทดเช่นนี้ก็เป็นได้
เมื่อคิดถึงจุดนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็เผยรอยยิ้มที่ขมขื่นออกมา
ทั้งชาติที่แล้วและชาตินี้ เฟิ่งชิงเฉินไม่มีใครปกป้องเลย
ไม่ว่าชาติก่อนหรือชาตินี้ เฟิ่งชิงเฉินมีเพียงตัวเอง เมื่อนางบาดเจ็บนางทำแผลให้ตนเอง เมื่อนางเหนื่อยก็ทำได้แค่นอนพิงเข่าตัวเอง
ในขณะที่เฟิ่งชิงเฉินกำลังเศร้าใจ หวังจิ่นหลิงเปลี่ยนเรื่องสนทนาทันที และพูดถึงเฟิ่งชิงเฉิน "น้องหาน มีแขกมาเจ้าไม่แนะนำให้ข้ารู้จักหน่อยรึ?"
"แววตา"ของเขา "จับจ้อง" ไปที่เฟิ่งชิงเฉิน
ทั้งๆ ที่รู้ว่าอีกฝ่ายมองไม่เห็น แต่ว่าหัวใจของเฟิ่งชิงเฉินก็เต้นเร็วอย่างช่วยมิได้
นัยน์ตานั้นเป็นสีดำที่บริสุทธิ์ดุจแอ่งน้ำลึก ไม่มีแสงใยใดๆ และเป็นสีดำที่มองไม่เห็นก้นบึ้ง
ผู้ชายคนนี้ หากไม่ใช่ด้วยเหตุผลทางอาชีพ นางไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่าชายคนนี้ตาบอด
ถึงตาของเขาจะมองไม่เห็น แววตาของเขาไม่สามารถโฟกัสได้ แต่กลับดูจริงใจอย่างมาก เมื่อคุยกับผู้อื่น ตาของเขาจะ "จับจ้อง" ไปที่อีกฝ่าย
เขายืนอยู่ตรงนั้นงดงามดั่งภาพวาด สงบและสง่า ไม่มีพลังลบหรือความไม่พอใจใดๆ ทุกอิริยาบถของเขาล้วนเผยความรักที่มีต่อชีวิตออกมา
เฟิ่งชิงเฉินชื่นชมชายคนนี้จากก้นบึ้งของหัวใจ
หวังชีมองดูทั้งสองมองหน้าและยิ้มให้กัน เขาจึงเร่งเข้าไปแนะนำ "พี่ใหญ่ นี่คือเฟิ่งชิงเฉิน ลูกสาวของแม่ทัพเฟิ่ง"
เมื่อพูดถึงคำว่า "เฟิ่งชิงเฉิน" เสียงของหวังชีเบาลงเล็กน้อย
เพราะถึงอย่างไรแล้ว ทุกคนในเมืองหลวงล้วนรู้ดีว่า คำว่า "เฟิ่งชิงเฉิน" นั้นหมายถึงความอัปยศ เป็นความอัปยศของการเป็นสตรี มีบางตระกูลเมื่อสั่งสอนลูกสาวของตนก็มักจะยกเรื่องของเฟิ่งชิงเฉินมากล่าว
กล่าวว่าหากไม่ตั้งใจฝึกเรื่องกฎระเบียบ วันหน้าจะเป็นเหมือนเฟิ่งชิงเฉินที่เสื่อมเสียชื่อเสียง กลายเป็นหญิงสาวที่ไม่บริสุทธิ์ที่ทุกคนดูถูก
ดังนั้น เมื่อหวังชีแนะนำ เขาเองก็กังวลเล็กน้อยว่าพี่ใหญ่จะโกรธเคืองหรือไม่ที่ตนแนะนำหญิงสาวเช่นนี้ให้เขาได้รู้จัก หากว่าพี่ใหญ่ไม่พอใจและต่อว่าเฟิ่งชิงเฉิน เช่นนั้นจะเป็นปัญหาใหญ่โต
ทันทีที่เฟิ่งชิงเฉินได้สติ ก็ได้ยินคำแนะนำที่เป็นพิเศษนี้ นางมองไปที่หวังชี จากนั้นก็คำนับหวังจิ่นหลิงอย่างสง่างาม " ชิงเฉินขอคำนับคุณชายใหญ่"
ไม่มีความขี้ขลาดหรือความไม่สบายใจในน้ำเสียงของนางเลย ราวกับว่าเรื่องราวความอัปยศเหล่านั้นไม่เกี่ยวข้องกับนางเลย
หวังจิ่นหลิงไม่ทำให้นางผิดหวัง เมื่อได้ยินหวังชีกล่าวมา เขายิ้มกว้างมากขึ้น " คุณหนูเฟิ่งนี่เอง ขอคำนับขอรับ"
สิ่งที่กล่าวมานั้นไม่เกินจริง อย่างน้อยทุกคนล้วนมองเช่นนี้
หวังจิ่นหลิงส่ายหัว "เมื่อสักครู่เพิ่งกล่าวไปว่าคุณหนูเฟิ่งนั้นงดงาม ใจกว้าง เหตุใดตอนนี้จึงไม่เชื่อมั่นในตนเองเช่นนี้ อย่างเช่นตัวข้าเอง ทุกคนล้วนทราบว่าข้าตาบอด จึงได้คิดว่าโลกของข้ามีแต่สีดำ และคิดว่าข้าเป็นคนที่ต้องการความสงสารจากผู้อื่น
แต่คนอื่นจะรู้ได้อย่างไรว่า โลกของข้านั้นมีสีสันเพียงใด ข้ามองไม่เห็นตะวัน แต่สัมผัสแสงตะวัน ได้ มองไม่เห็นดอกและต้นไม้ แต่สามารถได้กลิ่นหอมของดอกไม้และต้นไม้ต่างๆ ข้ามองไม่เห็นท้องฟ้าและเมฆ แต่ข้าสัมผัสได้ถึงกลิ่นอายของสายลม
ผู้คนไม่เชื่อว่าคนตาบอดอย่างข้า สามารถมีชีวิตตัวคนเดียวได้ดี แต่สิ่งเหล่านี้มิได้เกี่ยวข้องกลับข้าเลยแม้แต่น้อย เพียงแค่ข้ารู้ตัวเองว่า แม้ว่าข้าจะตาบอด แต่ข้าสามารถใช้ชีวิตได้เหมือนคนทั่วไปก็เพียงพอแล้ว
เช่นเดียวกับคุณหนูเฟิ่ง เพียงแค่เจ้ารู้ว่าตนบริสุทธิ์เช่นนั้นก็เพียงพอ ส่วนคนอื่นจะมองอย่างไรนั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเจ้าเลย"
"ส่วนคนอื่นจะมองอย่างไรนั้น ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องข้าเลย เป็นคำพูดที่ดียิ่งนัก คนอื่นมองว่าข้านั้นบ้า ส่วนข้าหัวเราะเยาะคนอื่นที่มองตัวข้าไม่ออก คุณชายใหญ่ น้อยครั้งที่ชิงเฉินจะรู้สึกชื่นชมใคร ท่านถือเป็นหนึ่งในนั้น" เฟิ่งชิงเฉินกล่าวเสียงดังขึ้นมาอย่างกะทันหัน และมีรอยยิ้มเต็มหน้า
ที่แท้แล้วในโลกที่ฉูดฉาดนี้ ยังมีคนแบบนี้อยู่ แม้ว่าตาของเขาจะมองไม่เห็น แต่หัวใจของเขามองเห็นได้ชัดเจนกว่าใครๆ ถึงแม้ว่าดวงตาของเขาจะเห็นเพียงสีดำ แต่หัวใจของเขากลับมีสีสันและเปิดกว้างยิ่งกว่าใครๆ
น่าเสียดายที่บุคคลดังกล่าวไม่สามารถมองเห็นได้
ในทันทีนั้น เฟิ่งชิงเฉินตัดสินใจว่า แม้จะมีโอกาสเพียงแค่น้อยนิด เฟิ่งชิงเฉินก็จะพยายามอย่างมากเพื่อให้คุณชายใหญ่แห่งตระกูลหวังนี้ ได้มองเห็นโลกที่เต็มไปด้วยสีสันเช่นกัน
"คนอื่นมองว่าข้านั้นบ้า ส่วนข้าหัวเราะเยาะคนอื่นที่มองตัวข้าไม่ออก เป็นคำพูดที่ดีเช่นกัน ข้าหวังจิ่นหลิงน้อยครั้งที่จะชื่นชมใคร เจ้าก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน หากว่าคุณหนูเฟิ่งไม่รังเกียจ สามารถเรียกข้าว่าจิ่นหลิงได้เลย"
นี่หมายความว่าเขาต้องการสร้างมิตรภาพกับนาง และนี่เป็นคนที่สองในโลกนี้ ที่ยอมเป็นมิตรกับนางโดยไม่มีจุดประสงค์ใด แต่ทำเพียงเพราะชื่นชมในตัวเฟิ่งชิงเฉินเอง
ส่วนคนคนแรก แน่นอนว่าเป็นเสด็จอาเก้าตงหลิงจิ่วยังไงล่ะ
เสื้อผ้าชิ้นนั้นที่ทำให้ร่างกายของเฟิ่งชิงเฉินอบอุ่นและยังทำให้หัวใจของเฟิ่งชิงเฉินอบอุ่นอย่างมากเช่นกัน
ส่วนหวังจิ่นหลิงนั้น คำพูดของเขาทำให้เฟิ่งชิงเฉินอยากจะฟัง และได้หัวใจของนางไปเช่นกัน แต่มันสายเกินไปเล็กน้อย.....
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางสนมแพทย์อัจฉริยะ
ไม่ต่อให้จบเหรอคะ นานแล้ว แวะมาบอกกล่าวกันบ้าง...
ขอบคุณน่ะค่ะที่ต้องอดหลับอดนอนอัพเดต สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ ผู้อ่านก็ไม่ได้หลับได้นอนเหมือนกัน ติดงอมเลย...
ง่ายๆๆยึดอำนาจ...
มาต่อได้ไหมมมมมมมม พลีสสสสสสสสสสสสสสสสส...
Update ให้หน่อยค่ะ จอดอยู่ที่ 1430 นานแล้ว ขออีกสัก 29 ตอนนะคะ Pleaseeeeee Admin ที่น่ารัก...
ไม่อัพเดตแล้วหรอค่ะ...
สามารถซื้ออ่านผ่านช่องทางไหนได้บ้างค่ะ...
ไทม์ไลน์บอก อัพถึง บท1459 แต่ยังดูได้แค่ บท1430...
Update ให้หน่อยคร่า รออ่านอยู่ คร่า...
ไม่ Update นานแล้ว ไปเที่ยวเพลินเลย สงสารคนรอเถอะ เข้ามาทุกวัน อ่านช้ำไป 2 รอบแล้ว...