นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 570

"หวังจิ่นหาน เจ้ามิต้องเป็นกังวลไป ทั้งยังมิต้องรู้สึกผิดด้วย ข้าไม่เคยลงมือทำสิ่งใดโดยที่ข้าไม่เคยไม่มั่นใจมาก่อน ข้าจะพาจิ่นหลิงกลับมาให้ได้"

เฟิ่งชิงเฉินเข้าใจความกังวลของหวังจิ่นหานเป็นอย่างดี ในยุคนี้ การเดินทางออกจากเมืองหลวงนับว่าเป็นเรื่องที่ยากลำบากยิ่งนัก อย่าได้เอ่ยถึงสตรีที่อ่อนแอเลย แม้แต่บุรุษร่างใหญ่ที่อยู่ด้านนอก ก็ยังไม่สามารถรับประกันได้ว่าจะรอดปลอดภัยกลับมา

ทว่า ทฤษฎีเหล่านั้น มิอาจใช้ได้กับเฟิ่งชิงเฉิน การใช้ชีวิตอยู่ท่ามกลางป่าเขา หาได้เป็นเรื่องที่ยากลำบากสำหรับนางไม่ เฟิ่งชิงเฉินเงยหน้ามองไปยังบนฟากฟ้าด้วยสายตาที่แน่วแน่

จิ่นหลิง รอข้า เจ้าต้องมีชีวิตเพื่อรอข้า ข้าจะรีบไปหาเจ้าเดี๋ยวนี้!

หวังจิ่นหลิง เฟิ่งชิงเฉิน ข้าจะรอเจ้า ไม่ว่าจะนานเท่าใด ข้าก็จะรอเจ้า แม้ว่าจะเหลือเพียงลมหายใจสุดท้าย ข้าก็จะรอ

เพียงแค่หวังจิ่นหานจากไป ซุนซือสิงจึงรีบเปิดปากพูดออกมาก่อนเลยว่า "ท่านอาจารย์ ท่านเป็นสตรีคนเดียว ไปใช้ชีวิตนอกเมืองย่อมเป็นอันตรายยิ่งนัก ข้าจะไปกับท่านด้วย ข้าออกจากเมืองไป ก็ไม่เป็นที่สังเกตด้วยเช่นกัน"

สตรีที่อยู่นอกเมืองนั้น หากได้พบกับอันตรายละก็ น่ากลัวยิ่งกว่าหนทางตายเสียอีก อีกทั้งท่านอาจารย์ก็งดงามเช่นนี้ ย่อมต้องดึงดูดพวกคนไม่ดีเข้ามาได้อย่างแน่นอน

"ไม่ต้องหรอก ซือสิงเจ้าช่วยดูแลที่จวนแทนข้าก็พอ หากฝากมันไว้ที่ผู้อื่นข้าก็ไม่วางใจ ยังมีอาการป่วยของชุยห้าวถิงอีก ในช่วงที่ข้าไม่อยู่นั้น เจ้าต้องคอยดูแลร่างกายเขาให้ดี เพื่อรอข้ากลับมาทำการรักษาให้กับเขา" เฟิ่งชิงเฉินรีบกำชับหลาย ๆ เรื่องต่อซือสิงในทันที

ซุนซือสิงมีท่าทีดื้อรั้นอยู่ครู่หนึ่ง พร้อมกับพยักหน้าลงเล็กน้อย ด้วยแววตาที่หม่นแสง

ที่จริงแล้ว หากเขาตามไปด้วยละก็ ย่อมไม่อาจช่วยเหลือท่านอาจารย์ได้มาก และยังเป็นตัวภาระอีก ผู้ที่ไร้ประโยชน์ก็คือบัณฑิต เขานับว่าดีกว่าพวกบัณฑิตเล็กน้อย

ตี๋ตงหมิงทั้งรู้สึกเป็นกังวลและจิตใจกระวนกระวายยิ่งนัก เมื่อมองไปที่เฟิ่งชิงเฉินแล้ว เขาก็ได้แต่รู้สึกตำหนิตนเองพร้อมกับรู้สึกผิดไปด้วย

หากเขาไม่ใช่ซื่อจื่อของซู๋ชินอ๋องละก็ เช่นนั้น เขาก็คงเข้าออกนอกเมืองได้อย่างอิสระแล้ว เพื่อไปหาหวังจิ่นหลิง จะต้องมาให้สตรีที่อ่อนแอเช่นฟิ่งชิงเฉินออกไปตามหาเพียงผู้เดียวได้อย่างไร แต่ด้วยฐานะของเขาไม่เหมาะกับการออกเดินทางไปนอกเมืองยิ่งนัก

"ชิงเฉิน เจ้าวางใจได้ ข้ากลับไปจะรีบไปนำกำลังพลของทางซู่ชินอ๋อง ออกไปตามหากับเจ้าในทันที ข้าจะไปอธิบายกับพวกเขาเอง เพื่อกำชับพวกเขาให้เชื่อฟังคำสั่งของเจ้า ในยามออกเดินทาง" นี่ถือเป็นทางเดียวที่เขาพอจะช่วยเหลือเฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงได้แล้ว

"ได้ ตี๋ตงหมิง เจ้าช่วยเตรียมม้าเร้วให้ข้าได้หรือไม่ แล้วก็กำชับต่อยามนอกประตูเมือง ให้ช่วยพาข้าออกไปนอกเมืองด้วย พร้อมทั้งช่วยกลับไปส่งข่าวให้กับเสด็จอาเก้า เรื่องที่ข้าออกไปตามหาหวังจิ่นหลิงที

อีกเรื่อง ให้เขาช่วยคิดหาทาง ชะลอการประลองของข้าและซูหว่านออกไปก่อน เกิดเรื่องขึ้นกับซูหว่านเช่นนี้ ทางตระกูลซูย่อมต้องส่งคนใหม่เพื่อมาประลองกับข้าเป็นแน่ บอกเขาว่า ไม่ว่าตระกูลซูจะมีข้อเสนอเช่นไร ขอเพียงแค่ให้การประลองเลื่อนออกไปก่อนข้าจะกลับมาเท่านั้น ข้าล้วนแต่รับปากหมด" สมองของเฟิ่งชิงเฉินพลันประมวลผลออกมาด้วยความรวดเร็ว เรื่องที่ต้องฝากฝังก็ไม่มีแล้ว และยังต้องมาคิดถึงสิ่งของที่ต้องพกไปในยามเดินทางอีก

"เจ้า ไม่ไปบอกลากับเสด็จอาเก้าก่อนหรือ?" ตี๋ตงหมิงพลันกล่าวเตือนด้วยน้ำเสียงเบา ๆ

หากเสด็จอาเก้ารู้ว่า เฟิ่งชิงเฉินเอาตัวเข้าไปเสี่ยงเพื่อช่วยชีวิตหวังจิ่นหลิง ทั้งยังไม่คิดไปบอกกล่าวกับเขาเสียหน่อย ย่อมต้องกรุ่นโกรธนางมากแน่ ไม่มีบุรุษคนใด ที่จะยอมให้สตรีที่ตนเองชอบ แต่ภายในใจกลับคิดแต่เรื่องของอีกคนหนึ่งหรอก

"ไม่ต้องแล้ว" เฟิ่งชิงเฉินได้แต่กัดฟันตอบกลับมา พร้อมทั้งไม่สนใจคำขอโทษที่บอกกล่าวภายในใจไปอีก

ความสัมพันธ์เช่นนี้ต้องได้รับการจัดการ การกระทำของนางในวันนี้ ย่อมต้องทำให้เสด็จอาเก้ารู้สึกไม่พอใจนัก แต่ทว่า นางไม่มีทางเลือก เกิดเรื่องขึ้นกับหวังจิ่นหลิงเช่นนี้ นางไม่อาจนิ่งดูดายได้

ตงหลิงจิ่ว ข้าหวังว่าท่านจะเข้าใจข้า หากไม่สามารถทำได้ ข้าก็จะไม่บังคับท่าน!

"ได้ ข้าจะส่งคนไปบอกข่าวเอง เจ้าก็ระมัดระวังตนเองด้วย คนของข้าก็จะคอยยับยั้งเรื่องภายในตระกูลหวังด้วยเช่นกัน เพื่อให้เจ้าได้ตามหาคนอย่างสบายใจ" ภายในใจของตี๋ตงหมิงรู้สึกดีใจต่อหวังจิ่นหลิงยิ่งนัก แต่ก็อดที่จะรู้สึกเป็นกังวลไม่ได้เช่นกัน