นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 678

ทุกคนล้วนมีจุดอ่อนเป็นของตนเอง เพียงแค่พวกเขาจับจุดอ่อนนั้นแล้วโจมตีได้ก็ไม่มีปัญหา เช่นจุดอ่อนของเขาคือเฟิ่งชิงเฉิน และจุดอ่อนของเซวียนเส้าฉีคือเฟิ่งฮูหยิน

เฟิ่งชิงเฉินจะไม่ใช้สิ่งนี้เพื่อจัดการกับเซวียนเส้าฉี แต่เขาทำ

หลังถูกปฏิเสธโดยคำพูดอันชอบธรรมของเซวียนเส้าฉี หวังจิ่นหลิงก็ไม่ได้โกรธ แม้จะอยู่ภายใต้สายตาสังหารของเซวียนเส้าฉี เขาก็ยังหัวเราะได้ราวกับสายลมฤดูใบไม้ผลิ ทำให้ผู้อื่นไม่สามารถระบายความโกรธออกมาได้แม้แต่น้อย

ด้วยการฝึกฝนตนเองเช่นนี้ ในโลกนี้คงมีเพียงหวังจิ่นหลิง เมื่อการเจรจาถึงขั้นชะงักงันลงหวังจิ่นหลิงก็หยุดพูดแล้วลุกขึ้นทันที เซวียนเส้าฉีคิดว่าหวังจิ่นหลิงต้องการที่จะยอมแพ้ แต่หวังจิ่นหลิงได้เอ่ยออกมาอย่างแหลมคมว่า “จะว่าไป นายท่านน้อยเดินทางมาที่นี่ก็เนิ่นนานแล้ว ยังไม่ได้เดินทางไปกราบไหว้แม่ทัพเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินเลย ชิงเฉินช่วงนี้นางกำลังยุ่ง หากนายท่านน้อยไม่ว่าอะไรล่ะก็ ข้าจะพาท่านไปไหว้แม่ทัพเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินเป็นเช่นไร?”

“ความสัมพันธ์ระหว่างเจ้ากับเฟิ่งชิงเฉินคือ? นี่คือจวนเฟิ่ง ไม่จำเป็นต้องให้เข้ามาตัดสินใจ” ข้อเสนอของหวังจิ่นหลิงทำให้หัวใจของเซวียนเส้าฉีเต้นแรง แท้จริงแล้วเขาต้องการเดินทางไปเคารพท่านป้าโม่ แต่เฟิ่งชิงเฉินมิยอมกล่าวถึงเรื่องนี้สักครั้ง เขาอยากจะเอ่ยถึงแต่ก็ไม่มีโอกาส

เขาและเฟิ่งชิงเฉินสนทนากันได้สองสามคำก็ทะเลาะกัน ประเด็นของการทะเลาะวิวาทก็คือการหมั้นหมายของพวกเขา

หวังจิ่นหลิงไม่สนใจท่าทางอันเป็นศัตรูของเซวียนเส้าฉีแล้วอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า "ชิงเฉินกับข้าเป็นสหายกัน ข้ารู้จักจวนเฟิ่งดีกว่าเจ้า เจ้าเองก็ไม่จำเป็นต้องอิจฉาข้า เพราะคงไร้ประโยชน์ เจ้ารอชิงเฉินมานานถึงสิบแปดปีนั้นไม่ผิด แต่ในชีวิตของชิงเฉินไม่ได้มีเจ้าในตลอดสิบห้าปีของนาง ไม่ว่าเจ้าจะไม่ชอบข้ามากเพียงใด เจ้าก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงข้อเท็จจริงนี้ได้ "

คำพูดของหวังจิ่นหลิงกระทบจิตใจเซวียนเส้าฉีอย่างมาก

ถูกต้องแล้ว เซวียนเส้าฉีเริ่มรอนางก่อนที่เฟิ่งชิงเฉินจะเกิดเสียอีก แต่อย่าลืมว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่รู้ด้วยซ้ำถึงการมีอยู่ของเขา อย่าว่าแต่สิบแปดปีเลย ถึงจะแปดสิบปีแล้วอย่างไรเล่า?

หวังจิ่นหลิงกำลังบอกเซวียนเส้าฉีว่าอย่าพูดถึงการรอคอยสิบแปดปีนั้น คนที่ไม่รู้ว่าอาจคิดว่าเขาหลงใหลนางมากอย่างไรอย่างนั้น เจ้ายินยอมจะรอเอง โทษใครได้เล่า?

หวังจิ่นหลิงยอมรับว่าเขาหึง อิจฉาความจริงที่ว่าเซวียนเส้าฉีเป็นคู่หมั้นของเฟิ่งชิงเฉิน หวังจิ่นหลิงได้ไตร่ตรองไว้แล้วว่าเมื่อใดควรเปิดเผยเรื่องนี้แก่เสด็จอาเก้าถึงจะเหมาะสม

“ข้าไม่จำเป็นต้องอิจฉาเจ้า จากนี้ไปข้าจะเป็นเพียงคนเดียวในชีวิตของชิงเฉิน” เซวียนเส้าฉีมองไปที่หวังจิ่นหลิงด้วยแววตาอันลึกซึ้งและยืนขึ้น “คุณชายใหญ่ เชิญ...…”

เขาเห็นได้ว่าคุณชายผู้นี้ชอบเฟิ่งชิงเฉิน แล้วอย่างไรเล่า? เฟิ่งชิงเฉินเป็นลูกสาวของท่านป้าโม่ นางเกิดมาเพื่อเขา เรื่องนี้ไม่มีใครปฏิเสธได้

ก่อนที่เขาจะรู้จักอีกฝ่ายเป็นอย่างดี เซวียนเส้าฉีไม่ต้องการจะทำเรื่องไร้สาระเช่นนี้กับหวังจิ่นหลิง รอให้เขาเดินทางไปแสดงความเคารพต่อท่านป้าโม่ก่อนค่อยว่ากัน

แต่ใครบอกเขาได้บ้างว่าเกิดอะไรขึ้นกับโลงศพทั้งสองตรงหน้าเขานี้?

“คุณชายใหญ่ เกิดอะไรขึ้นกัน? เหตุใดจึงมีโลงศพสองโลงตั้งอยู่ที่นี่ ผู้ใดอยู่ในโลงศพ?” เซวียนเส้าฉีตะลึงอยู่หน้าประตู ไม่กล้าก้าวเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์

ท่านป้าโม่ตายไปนานแล้วมิใช่หรือ? จะเป็นไปได้อย่างไร......

กระดูกอยู่ในห้องโถงไว้ทุกข์มิใช่หรือ?

“ว่าอย่างไรนะ? นายท่านน้อย ไม่รู้หรือว่ากระดูกของนายพลเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินเพิ่งถูกพบเมื่อสองวันก่อน?” หวังจิ่นหลิงกวาดมองเซวียนเส้าฉี ราวกับว่าเซวียนเส้าฉีไม่รู้ว่าเรื่องนี้ไม่ควรถาม

“เพิ่งพบมันเมื่อสองวันก่อน? ศพของท่านป้าโม่เหตุใดจึงเพิ่งพบ?” เซวียนเส้าฉีชะงักอยู่กับที่

หลังจากท่านป้าโม่หายตัวไป เกิดอะไรขึ้นบ้าง กระดูกถูกพบได้อย่างไรหลังจากผ่านไปหลายปีเช่นนี้?

หวังจิ่นหลิงเหลือบมองเซวียนเส้าฉีโดยไม่อยากสนใจเขา จากนั้นเดินตรงเข้าไปในห้องโถงไว้ทุกข์ หยิบธูปขึ้นมาสามดอก คุกเข่าลงด้วยความเคารพและโค้งคำนับอย่างคารวะ

การกระทำของหวังจิ่นหลิงดูดียิ่งนัก สามารถเห็นได้ว่าเขาคารวะนายพลเฟิ่งและเฟิ่งฮูหยินอย่างจริงใจ

ท่านลุง ท่านป้า ข้าขอโทษที่ใช้อ้างชื่อพวกท่าน