นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 714

หิมะหยุดตกแล้ว!

หลังจากที่หิมะตกอย่างหนักต่อเนื่องมานานกว่าสิบห้าวัน ในที่สุดมันก็หยุดตกเสียที ใครที่มิได้เข้าไปยังพิธีบูชาฟ้า ก็มิมีทางทราบเรื่องบูชาฟ้าเลย พอหิมะหยุดตกก็พากันยินดีปรีดา

หิมะหยุดตกแล้ว พวกเขาก็ทำมาหากินได้เสียที

เฟิ่งชิงเฉินไปรอซูเหวินชิงที่ตำหนักตั้งแต่เช้า นางมิได้รอคนของตระกูลซูมาหานาง เพราะนางรู้ดีว่าหลานจิ่วชิงก็คงน่าจะที่จะฟื้นแล้ว

แพทย์หามีเพียงแค่คนไข้เพียงคนเดียว นางมิมีทางเอาใจทั้งหมดไปไว้ให้กับคนไข้แค่เพียงคนเดียว ระหว่างนั้นเองก็มีคนมาหาและพานางไปยังห้องรักษา

เฟิ่งชิงเฉิงถือกระเป๋าโอสถเวชภัณฑ์เข้าไป วันนี้เซวียนเส้าฉีไม่ได้ตามนางมาด้วย เพราะวันนี้เขายุ่งมาก ดูเหมือนว่าเขากำลังเตรียมรับมือกับเสด็จอาเก้าอยู่

ถ้ามันจะจบแบบนี้ เฟิ่งชิงเฉินก็มิรู้ว่ามันดีหรือไม่ เพราะมิว่าจะพูดเยี่ยงไร เซวียนเส้าฉีก็ยังคงดื้อรั้น เฟิ่งชิงเฉินจึงมิมีทางออกใด ทำได้แต่ปล่อยวางเดินเข้าห้องรักษาไป

จากการรักษามาสิบกว่าวัน คะแนนทางจรรยาบรรณแพทย์ของเธอเพิ่มขึ้นไปหกร้อยกว่าคะแนน ซึ่งการที่มารักษานั่นก็เป็นเพราะเธอก็ต้องการคะแนนทางจรรยาบรรณนั่นเอง

แต่ใครจะไปรู้ พอมาถึงห้องรักษาก็พบว่า

“อ้าว หิมะหยุดตกแล้ว”

ก่อนหน้าหิมะยังตกอยู่ แม้ว่ามันจะหยุดไปบ้าง นั่นทำให้เฟิ่งชินเฉิงรู้สึกหวาดหวั่น ว่ามันจะหยุดแบบเหมือนครั้งที่มันตกในตอนแรกไหม

ตอนเธอออกมา หิมะก็ยังคงตกอยู่!

“อะไรกัน? หิมะหยุดตกแล้วหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินพึมพำออกมา ทำให้ผู้คนต่างได้ยิน และเงยหน้าขึ้นไปมอง “หิมะหยุดตกแล้ว จริงเสียด้วย”

ผู้คนที่นั่นต่างพากันออกมาท่ามกลางกองหิมะ มองไปบนฟ้า พากันดีอกคีใจ “ หยุดตกแล้ว หยุดตกแล้วจริงๆ”

ความสุขเหล่านั้นมันเปรียบเหมือนโรคติดต่อ พอพี่คนยินดี ก็พากันยินดีไปทั่ว พวกเขาสวมใส่เสื้อผ้ากันบางๆเท่านั้น แต่ก็มิได้รู้สึกกลัวความเหน็บหนาวแต่อย่างใด พากันกระโดดโลดเต้นบนกองหิมะ

แท้จริงแล้วความสุขมันเกิดขึ้นง่ายมากๆ

เฟิ่งชิงเฉินโดนผู้คนเบียดเสียดเข้าใส่ก็มิโกรธแต่อย่างใด เธอได้แต่ยืนขึ้น มองทอดออกไป อยู่ในภวังค์ของตัวเอง แม้ว่าซุนซือสิงมายืนอยู่ข้างกายเธอ เธอยังมิรู้ตัวเลย

“อาจารย์ ท่านนี่เป็นผู้นำโชคเสียจริง ท่านมาถึงหิมะก็หยุดตกเลย” ซุนซือสิงใบหน้าเบิกบาน เขาพูดและหัวเราะออกมามิได้ดังนัก

เฟิ่งชิงเฉินยิ้มพร้อมหันกลับไป พร้อมกับพูดขึ้นว่า “นี้มันมิเกี่ยวอะไรกับข้า ฝนต้องตก ภริยาต้องออกเรือน มันเป็นเรื่องธรรมชาติ หาใช่โชคของของข้าแต่อย่างใด”

นี่มันเป็นเรื่องของธรรมชาติที่มิอาจหนีพ้นหรือควบคุมมันได้ และเฟิ่งชิงเฉินเองก็เป็นผู้ที่มิชอบทำลายในกฎของธรรมชาติ

“ใครว่ามิใช่แบบนั้น ข้าจำได้ตอนที่หิมะยังตกอยู่ตอนที่ท่านเดินออกมา และเมื่อท่านเข้ามาที่นี่มันก็หยุดทันที มันคือโชคดีที่มาจากท่านจริงๆ จากที่ข้าดูหิมะมันตกก็เหมือนเพื่อท่านเช่นกัน ” ชุนฮุ่ยยิ้ม พร้อมกับกล่าวเสริมขึ้นมา

หิมะหยุด ทำให้ทุกคนดีใจ การพูดล้อเล่นกันจึงเกิดขึ้นเป็นเรื่องธรรมดา

“เจ้าก็อย่าพูดเป็นเล่นแบบนี้สิ พูดยังกับข้าเป็นปีศาจยังงั้น หิมะพวกนี้คงจะเป็นเทวดาฟ้าดินท่านประทานให้ แต่ดันให้ตกนานไปหน่อย ข้าไม่อยากไปเป็นแพะแบบนั้นนะ” ซุนซือสิงกับเฟิ่งชิงเฉินอดไม่ที่จะเขกหัวของชุนฮุ่ยเบาๆ

นางรู้ว่าเจ้าเด็กสาวผู้นี้พูดเล่น เพียงแค่เรื่องพูดเล่นนี้ไม่ควรพูดออกมา เพราะหากใครได้ยินเข้า ก็เอาไปเสริมเติมต่อกลานเป็นเรื่องราวใหญ่โต

ชุนฮุ่ยรู้ตัวรีบเอ่ยคำขอโทษออกไป “ข้าผิดไปแล้ว พูดจาสามหาวอะไรออกไปก็มิรู้” เพื่อเห็นเฟิ่งชิงเฉินมีใบหน้าที่เย็นชา ด้วยความฉลาดของชุนฮุ่ย เขามองไปที่ซุนซือสิงเพื่อขอความช่วยเหลือ

ซุนซือสิงเป็นคนใจอ่อน ด้วยเห็นท่าทีที่อ้อนวอนของชุนฮุ่ยก็รีบพูดขึ้นว่า “ท่านอาจารย์อย่าไปถือสาคำพูดของชุนฮุ่ยเลย เดี๋ยวข้าจะให้นางไปเก็บหิมะเป็นการลงโทษ”

ระหว่างที่ทั้งสามกำลังสนทนาอยู่นั้น หนึ่งในผู้ประสบภัยก็เป็นเจ้าหนุ่มผู้หนึ่ง แม้เขาจะสวมเสื้อผ้าที่บาง แต่ก็ดูสะอาด สายตาดูเฉียบแหลม หากเฟิ่งชิงเฉินได้เห็น ก็จะรู้แน่ๆว่า เจ้าเด็กหนุ่มคนนี้ไม่ใช่ผู้ประสบภัยธรรมดา

ในมือของเจ้าหนุ่มคนนี้ถือดินสอปากกาไว้ในมือ เพราะเจ้าตัวมีความสามารถด้านงานเขียน

แม้หิมะจะหยุดตกแล้ว แต่การทำงานให้กับผู้ประสบภัยก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป เฟิ่งชิงเฉินกับซุนชือสิงเพื่อพูดจบ ก็เดินเข้าไปที่ห้องรักษา

จากความตั้งใจในสิบกว่าวันที่ผ่านมา ผนวกกับการเตรียมอาหาร โอสถเวชภัณฑ์ต่างๆของซูเหวินชิง ทำให้ผู้ป่วยลดน้อยลง ผู้ป่วยที่อาการดีขึ้นก็ลุกออกจากเตียงได้

ด้วยหิมะที่หยุดตกแล้วในตอนนี้ ผู้คนที่เคยเจ็บป่วยก่อนหน้านี้ก็มีสีหน้าสดใส อารมณ์ดี เฟิ่งชิงเฉินและซุนซือสิงเห็นแบบนั้นจึงไม่ได้อยู่ที่ห้องรักษานานนัก

ทั้งสองที่พากันออกมา ทีแรกก็ต้องการที่จะไปพักผ่อน แต่ก็มีคนมาแจ้งว่าซูเหวินชิงต้องการจะพบนาง

เอ๊ะ?คงมิได้เกิดอะไรขึ้นกับหลานจิ่วชิงหรอกนะ?แต่ก็มิน่าจะใช่ ถ้าเกิดขึ้นกับหลานจิ่วชิงจริงๆ ซูเหวินชิงคงจะเข้ามาหานางด้วยตนเอง