นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 731

เหยาหวาสูญเสียคุณสมบัติการเป็นแม่ไปตลอดกาล!

หมอหลวงประกาศว่าหลังจากพวกเขาได้ทำการรักษาอย่างสุดความสามารถ องค์หญิงเหยาหวายังคงมีชีวิตรอดต่อไป แต่สูญเสียความสามารถในการให้กำเนิดบุตร ในอนาคตนางไม่สามารถเป็นแม่คนได้ นอกจากนี้ร่างกายของนางได้รับความเสียหายเป็นอย่างมาก และในฤดูหนาวของทุกปีหลังจากนี้ ร่างกายของนางจะได้รับความเย็นมากกว่าปกติ จำเป็นต้องดูแลเป็นอย่างดี ส่วนเมื่อไหร่จะฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ เรื่องนี้ยังบอกไม่ได้ บางทีอาจจะใช้ระยะเวลาหนึ่งปี หรือบางทีอาจจะใช้ทั้งชีวิต

สรุปก็คือ ร่างกายขององค์หญิงเหยาหวาได้รับความเสียหายอย่างหนัก เป็นไปได้ว่าใช้เวลาทั้งชีวิตก็ไม่อาจดีขึ้น!

หลังจักรพรรดิทราบเรื่อง เขาเพียงพูดออกมาว่า “ข้ารู้แล้ว” ไม่มีการแสดงออกอันใดหลังจากนั้น ไม่มีประสงค์จะปลอบโยนเหยาหวาหรือราชวงศ์ซีหลิงแต่อย่างใด ไม่เพียงเท่านั้น จักรพรรดิยังออกคำสั่งไปอีกว่า ให้กรมพิธีกรรมจัดหาสตรีที่สามารถออกเรือนได้ และวาดภาพของพวกนางออกมา

องค์หญิงเหยาหวาไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ แน่นอนว่าจักรพรรดิไม่มีทางปล่อยให้ตงหลิงจื่อชุนไม่ได้รับความเป็นธรรม จึงเตรียมจัดหาพระชายารองให้ แน่นอน แม้เป็นเพียงพระชายารองแต่ก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าพระชายาหลัก เพราะว่า......พระชายาหลักไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้

หลังจากซีหลิงเทียนเหล่ยรู้เรื่อง เขาเพียงแค่ถอนหายใจออกมาเท่านั้น ไม่มีทีท่าจะเข้าไปช่วยเหยาหวา ไม่ใช่เขาไม่อยากแต่เขาไม่มีความสามารถนั้น สำหรับเรื่องนี้ จักรพรรดิยืนอยู่ฝั่งเฟิ่งชิงเฉิน หากเขาไปสร้างความวุ่นวายให้จักรพรรดิ แบบนั้นอาจทำให้ซีหลิงต้องเสียหน้า

ราชวงศ์ซีหลิงยังคงนิ่งเงียบกับเรื่องนี้ แม้จะมีคนไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น แต่ก็ช่วยไม่ได้ ซีหลิงยอมไม่ออกหน้า ช่วงนี้จักรพรรดิซีหลิงเย่อหยิ่งและไม่สนใจใคร แล้วพวกเขาจะไปทำอะไรได้?

ไม่เห็นหรืออย่างไรว่าช่วงนี้ความแข็งแกร่งของเสด็จอาเก้าลดลงแค่ไหน จักรพรรดิแข็งแกร่งขึ้น การหลีกเลี่ยงกำลังของศัตรูเป็นสิ่งจำเป็น แบบนั้นตงหลิงถึงจะอยู่ในการควบคุมทั้งขึ้นทั้งล่อง

แต่ในบางครั้งคลื่นลูกเล็ก ไม่นานก็จะสลายไป ตัวอย่างเช่น......

ทันทีที่องค์หญิงเหยาหวาตื่นขึ้นมาก็ได้ยินเสียงของสาวใช้กำลังสงสารนาง บอกว่าหลังจากนี้นางจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ทันใดนั้นนางก็พุ่งไปหาสาวใช้ เกือบจะฉีกร่างของสาวใช้ออกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย พร้อมตะโกนออกมาอย่างบ้าคลั่ง

“พวกเจ้ากำลังพูดอะไร? ข้าไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้?” ดวงตาคู่นั้นของเหยาหวาเบิกกว้าง ท่าทางของนางเหมือนกับถูกโจมตีอย่างรุนแรง

“องค์......องค์หญิง......” สาวใช้ตกใจมาก คิดไม่ถึงว่าองค์หญิงเหยาหวาจะฟื้นขึ้นมาอย่างกะทันหัน เสียงคุกเข่าดังขึ้น นางไม่กล้าพูดอะไรออกมา

เสียงคำถามของเหยาหวาดังขึ้นอีกครั้ง “พูดมา ที่พวกเจ้าพูดกันเมื่อครู่เป็นเรื่องจริงหรือไม่ ข้าไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้แล้วอย่างนั้นหรือ?” เหยาหวาไม่เชื่อ ไม่เชื่อว่าพระเจ้าจะโหดร้ายกับนางเช่นนี้

“เพ เพคะ เป็นเรื่องจริง องค์หญิง......” สาวใช้ยังไม่ทันพูดจบ ก็ถูกความโกรธของเหยาหวาหยุดไว้ “เป็นไปไม่ได้ เป็นไปไม่ได้ พวกเจ้าพูดจากเหลวไหล พวกเจ้ากำลังโกหก ทำไมข้าจะให้กำเนิดบุตรไม่ได้......”

ตะโกนออกมาด้วยความโกรธพร้อมกับลุกขึ้นยืน สุดท้ายด้วยร่างกายที่ยังไม่แข็งแรงพอ ร่างของนางล้มลงไปบนเตียง สาวใช้ตกใจ รีบเข้าไปพยุงเหยาหวา แต่กลับถูกเหยาหวาผลักอย่างป่าเถื่อน “ไป ไปให้พ้น อย่างมาแตะต้องตัวข้า”

แน่นอนว่าองค์หญิงเหยาหวาไม่เชื่อ และความจริงเช่นนี้ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายที่นางจะทำใจให้เชื่อได้

“องค์หญิง องค์หญิง ท่านสงบสติอารมณ์ลงสักเล็กน้อย อย่าทำร้ายร่างกายตนเองเลย” สาวใช้ไม่พอใจเป็นอย่างมาก แต่ก็ไม่กล้าทำร้ายเหยาหวา จึงทำได้เพียงปกป้องตัวเอง

“สงบสติอารมณ์? เจ้าจะให้ข้าสงบสติอารมณ์ลงได้อย่างไร ข้าไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ข้าจะสงบลงได้อย่างไร? เฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่ไหน? เฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่ไหน? ความสามารถทางการแพทย์ของนางดีมากไม่ใช่หรือไง ข้าจะไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้อย่างไร เป็นเพราะนางใช่ไหม เป็นเพราะนางต้องการทำร้ายข้าใช่ไหม จึงทำให้ข้าไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้?” องค์หญิงเหยาหวาจับสาวใช้ซึ่งอยู่ด้านข้างไว้แน่นพร้อมกับถามออกมา ดวงตาคู่นั้นของนางดุร้ายราวกับงูพิษ

“องค์หญิง เนื่องจากเพิ่งเสร็จพิธีศพพ่อแม่ของนางจึงไม่เหมาะต่อการเดินทางไปด้านนอก องค์รัชทายาททรงเสด็จไปด้วยพระองค์เองก็ไม่สามารถเชิญตัวนางมาได้ ผู้ช่วยชีวิตท่านคือหมอหลวงแห่งตงหลิง หมอหลวงกล่าวว่าองค์หญิงมาช้าเกินไป ทำให้ร่างกายได้รับความเสียหาย หลังจากนี้จึงไม่สามารถให้เกิดบุตรได้” สาวใช้นึกถึงภาพที่หมอหลวงนำทารกออกมา ร่างกายของทารกเป็นสีดำ แขนขาติดกัน ศีรษะยังคงติดอยู่กับท้อง ร่างกายของนางจึงสั่นเทาโดยไม่รู้ตัว

หมอหลวงกล่าวว่าทารกขาดอากาศหายใจจนตาย แม้จะเป็นเพียงตัวอ่อนของทารก แต่ก็มีชีวิต คิดว่าน่าจะรู้สึกตกต่ำก่อนสิ้นใจ ดังนั้นจึงทำให้แม่ผู้เป็นแม่ได้รับความเจ็บปวดถึงขนาดนี้

คำพูดของหมอหลวงแทบทำให้เหล่าสาวใช้ตกใจจนเป็นลม แน่นอนว่าพวกนางไม่กล้าทำเรื่องพวกนี้ไปบอกกับองค์หญิงเหยาหวา อีกอย่างบอกไปองค์หญิงก็คงไม่ฟัง

เหยาหวาได้ยินว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ได้มาช่วยนาง ความโกรธของนางเพิ่มมากขึ้น “เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากล้าดียังไงถึงไม่มาช่วยรักษาองค์หญิงอย่างข้า? ทำไมนางถึงได้กล้าขนาดนี้

เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าเป็นผู้หญิงชั่วร้าย ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า มันเป็นเพราะเจ้า หากไม่ใช่เพราะเจ้าข้าจะตกอยู่ในสภาพเช่นนี้ได้อย่างไร เฟิ่งชิงเฉิน เจ้าคิดว่าเจ้าไปใครถึงกล้าไม่มารักษาข้า เจ้าทำพิธีศพให้กับพ่อแม่ของเจ้าแล้วมันยังไง เชื่อไหมข้าจะสั่งให้คนไปขุดศพพ่อแม่ของเจ้าขึ้นมา และให้พวกเขาไปอยู่ในถิ่นทุรกันดาร”

“อร๊าย......” เหยาหวาตะโกนออกมาด้วยความโกรธ นางเกลียด นางแค้น นางโกรธ นางแค้น จากนั้นนางทรุดตัวลงพื้นด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตา

“ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้ ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้แล้วข้ายังเป็นผู้หญิงอยู่หรือเปล่า? ไม่สามารถให้กำเนิดบุตรได้แล้วบั้นปลายชีวิตของข้าใครจะมาดูแล? เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ามันผู้หญิงสารเลว เห็นข้าเจ็บป่วยแล้วไม่ช่วยเหลือ ทั้งหมดเป็นเพราะเจ้า......เฟิ่งชิงเฉิน เฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่ไหน ข้าต้องการพบนาง ข้าต้องการพบนาง ได้ยินไหม!”

องค์หญิงเหยาหวาเหมือนคนบ้า ร้องตะโกนออกมาบนพื้น มือคู่นั้นราวกับไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวด ใช้แรงทุบพื้นและท้องของตนเอง

“เฟิ่งชิงเฉิน ข้าต้องการพบเฟิ่งชิงเฉิน......”

ห้องของเหยาหวาเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง ผ้าห่มและเตียงถูกดึงกระจายไปทั่ว สาวใช้ที่อยู่ข้างกายของนางถูกนางข่วน หลังซีหลิงเทียนอวี่รู้เรื่องนี้ก็พูดออกมาได้แค่ “ดูแลองค์หญิงให้ดี อย่างให้นางตายเป็นอันขาด”