“เขาไปไหน? ทำไมแค่ประเดี๋ยวเดียวถึงได้ไม่เห็นแม้แต่ร่องรอย?” เฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงเดินหาทั่วโรงน้ำชา แต่ก็ไม่พบร่องรอยของเสด็จอาเก้า
“ขอโทษที่รบกวน เมื่อสักครู่พวกท่านเห็นชายสวมชุดสีฟ้าคนหนึ่งเดินเข้ามาบ้างหรือไม่ ที่เป็นเจ้าของม้าตัวนั้น?” เฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงถามแขกในโรงน้ำชา สุดท้ายแขกเหล่านั้นไม่แม้แต่จะหันมามองพวกเขา ส่วนเถ้าแก่และพนักงานในร้านต่างบอกว่ายุ่งมากจนไม่ได้ทันสังเกต
ม้าก็อยู่ที่นี่ คนก็น่าจะไปได้ไม่ไกล เฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงควบคุมอารมณ์ได้ดี เมื่อเผชิญหน้ากับความไม่สนใจของแขกในร้าน พวกเขาก็ยังยิ้มออกไปโดนไม่พูดอะไร
แต่เมื่อยังหาไม่เจอ ทั้งสองคนเองก็รู้สึกตื่นตระหนก เสด็จอาเก้าไม่ใช่คนที่ทำอะไรโดยไร้เหตุผล การหายไปอย่างกะทันหันของเขาทำให้ทั้งสองคนรู้สึกกังวล
ช่วยไม่ได้ ทั้งสองคนทำได้แค่ก้มหน้าและเดินออกไปถามแขกที่นั่งอยู่โต๊ะด้านนอก
“ขอโทษที่......”
ยังไม่ทันพูดจบก็ทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจเป็นอย่างมาก “เจ้าบ้าพวกนี้มาจากไหน ไม่เห็นหรือไงว่าข้ากำลังดื่มชาอยู่ ไม่รู้จักมารยาทเลยแม้แต่น้อย อยากตายนักหรือไง”
ปัง......เมื่อพูดจบ คนผู้นั้นก็หยิบมีดขนาดใหญ่ข้างตัวมาวางบนโต๊ะอย่างรุนแรง ยกเท้าขึ้นไว้บนเก้าอี้ ท่าทางเต็มไปด้วยอารมณ์โกรธเคือง
ดวงตาของหวังจิ่นหลิงฉายแววแห่งความรังเกียจ แต่ยังคงควบคุมท่าทางอันเงียบสงบไว้ได้ “ต้องขอโทษด้วย พวกเขากำลังตามหาคนอยู่”
“ตามหาคน? หาคนนี่สามารถตามหาที่ไหนก็ได้เลยอย่างนั้นหรือ เจ้าหนุ่ม เจ้าคิดว่าที่นี่เป็นหอนางโลมหรืออย่างไร?” พูดออกมาพร้อมกับมองลักษณะท่าทางของหวังจิ่นหลิง ก็รู้ได้ทันทีว่าเขาเป็นคนน่ากลั่นแกล้งและเอาเปรียบได้ง่าย
เสื้อผ้าธรรมดาไม่สามารถปิดยังรัศมีขององค์ชายได้ นี่คือหวังจิ่นหลิง แม้จะเรียบง่ายแต่ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้ ความจริงที่ว่าเขาดีกว่า สิ่งเหล่านี้ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงได้
เมื่อเผชิญหน้ากับความดุร้ายของชายร่างใหญ่ คิ้วของหวังจิ่นหลิงขมวดขึ้นเล็กน้อย การแสดงออกของเขายังคงสงบ แต่เขาไม่สามารถซ่อนความเย่อหยิ่งและการดูถูกจากก้นบึ้งหัวใจของเขาได้ สบสายตากับอีกฝ่าย ภายใต้สายตาอันอบอุ่นแต่อีกฝ่ายกลับไม่สามารถตอบโต้ได้
พวกของชายร่างใหญ่ถูกรัศมีของหวังจิ่นหลิงคุกคาม พวกเขานำมือขึ้นมากอดอกโดยไม่รู้ตัว นั่นเป็นสัญญาณของการป้องกันตัวเอง
มีแค่ชายร่างเตี้ยที่ไม่เข้าใจถึงสถานการณ์ตะโกนออกว่า “ลูกพี่ ต่อให้ที่นี่เป็นหอนางโลมก็ไม่สามารถเข้าออกตามใจชอบได้ เจ้าเด็กนี่มันทำเกินไป คิดว่าตัวเองหน้าตาดีหน่อยแล้วจะไปรังแกใครก็ได้งั้นหรือ วันนี้ไม่ว่าอย่างไรพวกเจ้าก็ต้องชดใช้!”
คำพูดของชายร่างเตี้ยเป็นการเตือนสติของทุกคน พวกของชายร่างใหญ่ได้สติกลับคืนมา หยิบอาวุธของตนเองที่วางอยู่บนโต๊ะ ล้อมเฟิ่งชิงเฉินและหวังจิ่นหลิงเป็นวงกลม เฟิ่งชิงเฉินที่ยืนอยู่ด้านข้างหัวเราะออกมาด้วยความดูถูก
เจ้าพวกนี้ อยากตายงั้นหรือ!
“พวกเจ้าจะเอาอย่างไง?” หวังจิ่นหลิงไม่ใช่คนที่เกิดในตระกูลร่ำรวยแล้วจะไม่รู้จักทำอะไรด้วยตัวเอง เขาออกเดินทาง เรื่องแบบนี้ก็เคยพบเจอมาไม่น้อย แต่ทุกครั้งที่พบเจอ ข้างกายของเขาจะมีองครักษ์อยู่ด้วยตลอด แต่ครั้งนี้.......
หวังจิ่นหลิงค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาด้านหน้าของเฟิ่งชิงเฉินเพื่อปกป้องนาง จากนั้นยิ้มและจ้องมองไปยังอีกฝ่าย เขาไม่เห็นอีกฝ่ายอยู่ในสายตาเลยแม้แต่น้อย สายลับของเขาก็อยู่ไม่ไกลจากตรงนี้ คนพวกนี้คิดจะทำร้ายเขา นอกจากลงมือทันทีในตอนแรก ทำให้เหล่าสายลับตั้งตัวไม่ทัน ที่เหลือก็คงไม่มีทาง อย่างเช่นตอนนี้......
เจ้าพวกนี้หมดโอกาสโดยสิ้นเชิง
“จะเอายังไง พวกเจ้าสองคนเข้า ๆ ออก ๆ ทำให้ไอแห่งความหนาวเข้ามา ทำให้พวกข้ารู้สึกหนาว ทำไม? พวกเจ้าไม่คิดจะจ่ายเงินให้พวกข้าอย่างนั้นหรือ อย่างน้อยก็เพื่อบรรเทาอาการหนาวให้พวกพี่ชายข้า” เผยคราบโจร เฟิ่งชิงเฉินระเบิดเสียงหัวเราะของนางออกมา การกระทำของนางเหมือนเป็นการเย้ยหยันเหล่าชายร่างใหญ่
น้องสาว พวกเขามีตั้งห้าคน แต่ละคนร่างกายสูงใหญ่ อาวุธครบมือ ส่วนพวกเจ้าหญิงคนชายคน คนหนึ่งขาวคนหนึ่งดำ ดูเหมือนคนอ่อนแอไร้ซึ่งเรี่ยวแรง แต่กลับกล้าหัวเราะเยาะพวกเขา ความรู้สึกนี้ช่างน่ารังเกียจ
ควับ......ยื่นมีดในมือออกมาชี้ไปยังเฟิ่งชิงเฉิน “ยัยขี้เหร่ เจ้าขำอะไรของเจ้า? ข้าจะบอกเจ้าเอาไว้ หากวันนี้พวกเจ้าไม่มอบเงินให้กับเหล่าพี่น้องของข้าเพื่อบรรเทาความหนาว พวกเจ้าก็อย่าคิดจะไปไหน”
ขี้เหร่?
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: นางสนมแพทย์อัจฉริยะ
ขอบคุณน่ะค่ะที่ต้องอดหลับอดนอนอัพเดต สู้ๆๆๆๆน่ะค่ะเป็นกำลังใจให้ค่ะ ผู้อ่านก็ไม่ได้หลับได้นอนเหมือนกัน ติดงอมเลย...
ง่ายๆๆยึดอำนาจ...
มาต่อได้ไหมมมมมมมม พลีสสสสสสสสสสสสสสสสส...
Update ให้หน่อยค่ะ จอดอยู่ที่ 1430 นานแล้ว ขออีกสัก 29 ตอนนะคะ Pleaseeeeee Admin ที่น่ารัก...
ไม่อัพเดตแล้วหรอค่ะ...
สามารถซื้ออ่านผ่านช่องทางไหนได้บ้างค่ะ...
ไทม์ไลน์บอก อัพถึง บท1459 แต่ยังดูได้แค่ บท1430...
Update ให้หน่อยคร่า รออ่านอยู่ คร่า...
ไม่ Update นานแล้ว ไปเที่ยวเพลินเลย สงสารคนรอเถอะ เข้ามาทุกวัน อ่านช้ำไป 2 รอบแล้ว...
ตอนที่ 1425 หายไปค่ะ...