นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 811

เผชิญหน้ากับเฟิ่งชิงเฉินที่เต็มไปด้วยความคับข้องใจ เขาจะไปทำอะไรได้? เขายังสามารถโกรธเฟิ่งชิงเฉินได้อีกหรือไม่? เขายังสามารถโทษเฟิ่งชิงเฉินที่ทำเรื่องอย่างหยิ่งผยองได้อีกหรือไม่?

ทำไม่ได้ ดังนั้น......

เฟิ่งชิงเฉิน ข้าแพ้เจ้าแล้ว!

ความเยือกเย็นบนร่างกายของเสด็จอาเก้าหายไปทันที เดินมาจากอีกฝั่งหนึ่งของห้องหนังสือ ยื่นมือออกไปดึงเฟิ่งชิงเฉินไว้ในอ้อมกอด ในขณะเดียวกันก็ใช้แรงจากฝ่ามือ ทำให้ลมพัดประตูห้องหนังสือให้ปิดลง

เฮ้อ......หนาวเหน็บมาตั้งนาน สุดท้ายเมื่อการแสดงจะเริ่มขึ้น พวกเขากลับมองไม่เห็นอะไรทั้งนั้น สายลับรู้สึกเจ็บปวด เก็บสายตาที่เฝ้ารอของพวกเขากลับมา ตรวจสอบไปรอบด้านอย่างละเอียดว่าไม่มีใครบุกเข้ามา

มองไปยังมือทั้งสองข้างที่อยู่บนอกของเขา เฟิ่งชิงเฉินที่ไม่ยอมให้เขาเข้าใกล้ เสด็จอาเก้าถอนหายใจออกมาอีกครั้ง เขาพ่ายแพ้ให้กับเฟิ่งชิงเฉินผู้นี้จริง ๆ เห็นได้ชัดว่าเขายังไม่ได้ทำอะไรเลย แต่กลับถูกมองว่าเป็นคนไม่ดีไปเสียอย่างนั้น

ช่างมันเถอะ เป็นเพราะความต้องการของเขามากเกินไป แม้จะบอกว่าเรื่องที่เฟิ่งชิงเฉินบุกเข้าไปในคุกจะเป็นเรื่องที่หุนหันพลันแล่นเกินไป แต่ทุกอย่างก็จบลงได้ด้วยดี และเป็นเพราะความโชคดีของนางที่ทำให้ไม่เกิดเรื่องยุ่งเหยิงขึ้นภายหลัง

ช่างมัน ช่างมันไปแล้วกัน เฟิ่งชิงเฉินทำได้ดีมากแล้ว ภายใต้สถานการณ์ที่ไม่สามารถใช้ประโยชน์จากใครได้สักเท่าไหร่ เฟิ่งชิงเฉินสามารถทำได้ถึงเพียงนี้ มันก็เกินความคาดหมายของเขามากแล้ว ทุกอย่างเป็นเพราะเขารุนแรงเกินไป

“เอาละ พอได้แล้ว เก็บท่าทางของสาวน้อยผู้อ่อนแอนั้นไปได้แล้ว ข้ายังไม่ได้ว่าอะไรเจ้าสักคำ เจ้าจะทำท่าทางแบบนั้นออกมาให้ใครตกใจ” เสด็จอาเก้าลูบศีรษะของเฟิ่งชิงเฉิน ปลอบโยนเฟิ่งชิงเฉินอย่างไม่เป็นธรรมชาติ

ทำให้ใครตกใจ? แน่นอนว่าเป็นเจ้า

เฟิ่งชิงเฉินแนบใบหน้าของนางไว้บนหน้าอกของเสด็จอาเก้า ขยับใบหน้าเล็กน้อย นางแอบเกลียดตนเองอยู่ในใจที่ไม่ได้ร้องไห้และมีน้ำมูกออกมา ไม่อย่างนั้นนางคงสะใจมากกว่านี้

เฟิ่งชิงเฉินอยู่ในอ้อมกอดของเสด็จอาเก้า กล่าวออกมาด้วยเสียงอันแผ่วเบาว่า “วันนี้ข้าทั้งกลัวทั้งกังวล ไม่ง่ายเลยกว่าจะกลับมาได้ ทันทีที่เข้ามา เจ้าก็จะมาดุด่าว่ากล่าวข้า”

“ข้าไปดุหรือทำร้ายเจ้าตอนไหน” เสด็จอาเก้ารู้สึกว่าตนเองถูกใส่ร้าย ดังนั้นเขาจึงตอบออกไปแบบนั้น ซึ่งก็ยังเป็นประโยคปลอบใจเฟิ่งชิงเฉิน

“ยังจะบอกว่าไม่ เมื่อสักครู่เจ้าดุข้า สายตาของเจ้าเยือกเย็นเสียขนาดนั้น ราวกับข้าไปทำอะไรผิดร้ายแรงจนไม่สามารถให้อภัยได้ มันทำให้ข้าตกใจแทบแย่” เฟิ่งชิงเฉินไม่ต่อต้านการกอดของเสด็จอาเก้าอีกต่อไป มือของนางให้ความร่วมมือ เลื่อนลงมาอยู่ตรงเอวของเสด็จอาเก้า

ผอม ตัวเล็ก แต่ทรงพลัง มันรู้สึกดีกับมือเป็นอย่างมาก เฟิ่งชิงเฉินนำมือของนางโอบไปรอบเอวของเสด็จอาเก้า เพลิดเพลินไปกับความอบอุ่นบนร่างกายของเสด็จอาเก้า ซึ่งทำให้นางรู้สึกปลอดภัย

ที่จริงวันนี้นางรู้สึกกลัวมาก หัวใจของนางก็หล่นวูบเมื่อได้กอดเสด็จอาเก้า มีเพียงเสด็จอาเก้าเท่านั้นที่นางสามารถแสดงออกถึงด้านที่อ่อนแอของนางออกมาได้

“ข้าทำให้เจ้าตกใจ? น่าจะเป็นเจ้าที่ทำให้ข้าตกใจมากกว่า วันนี้ช่างเป็นวันที่งดงามเหลือเกิน” ในห้องพิจารณาคดี ต่อสู้กับองครักษ์เสื้อโลหิตและจวนซุ่นหนิงโหวไปพร้อมกัน เรื่องแบบนี้หากเป็นคนอื่น อยู่ไปทั้งชีวิตก็ไม่มีทางเกิดขึ้น

“เป็นวันที่งดงามตรงไหน วันนี้ข้ากลัวแทบตาย องครักษ์เสื้อโลหิตไม่ใช่หน่วยธรรมดา เมื่อวานที่ข้าบุกเข้าไปชิงตัวนักโทษก็เพราะเวลามันกระชั้นชิด ไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อม ข้ากลัวว่าตนเองจะร่องรอยไว้เพื่อเป็นหลักฐานให้กับองครักษ์เสื้อโลหิต ในห้องพิจารณาคดี ข้ารู้สึกกังวลใจมาโดยตลอด ไม่กล้าผ่อนคลาย โชคดีที่ท้ายที่สุดข้าได้ออกมาอย่างปลอดภัย”

แม้เฟิ่งชิงเฉินจะแสดงออกมาอย่างมั่นใจ แต่ในความเป็นจริงแล้วนางรู้สึกละอายใจเล็กน้อย นี่คือผลที่ตามมาหลังจากการทำเรื่องที่ผิด ต่อให้ทำดีเพื่อชดเชยมากแค่ไหน สุดท้ายมันก็ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงเรื่องที่นางบุกเข้าไปชิงตัวนักโทษออกมาได้