นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 880

หนานหลิงจิ่นสิงกำลังใช้วิธีตาต่อตาฟันต่อฟัน ในตอนแรกเหยาหวาใช้ข่าวลือเพื่อโจมตีเฟิ่งชิงเฉิน ตอนนี้เขาก็ใช้ข่าวลือเพื่อทำลายชื่อเสียงขององค์หญิงเหยาหวากลับ

เห็นได้ชัดว่ากลอุบายของหนานหลิงจิ่นสิง ฉลาดกว่าขององค์หญิงเหยาหวา หนานหลิงจิ่นสิงกำข่าวลือในหมู่ขุนนางมาใช้กับชื่อเสียงของเหยาหวา นางทั้งชื่อเสียงถูกทำลาย และส่งผลต่อความโกรธของซีหลิงด้วย

ซูโหรวมีประโยชน์จริงเสียด้วย ไม่น่าแปลกใจที่หนานหลิงจิ่นสิงพานางเข้ามาในวัง

เสด็จอาเก้าจ้องมองไปที่หนานหลิงจิ่นสิง เขาสบตากับหนานหลิงจิ่นสิงแล้วละสายตากลับมา ในสายตาของทุกคน เสด็จอาเก้านั้นมีจิตใจที่ลึกซึ้งกว้างขวาง

หากเสด็จอาเก้ารู้ว่าทุกคนคิดอย่างไร คงจะเยาะเย้ยพวกเขาอย่างแน่นอน เขาเพียงแค่ไม่มีอารมณ์มาสนใจ ไม่ได้จิตใจลึกล้ำอย่างที่ทุกคนคิด......

เหยาหวาในวันนี้แน่นอนว่าคงจะว่าง่าย ไม่ว่าซูโหรวจะยั่วยุหรือพูดจาไม่น่าฟังแค่ไหน นางก็ไม่ตอบสนอง ราวกับว่าผู้คนและสิ่งที่ซูโหรวเอ่ยถึงไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับนาง ไม่เพียงแค่นั้น ใบหน้าที่แข็งทื่อของเหยาหวาก็ดูอ่อนลงเช่นกัน ทั้งยังมีรอยยิ้มบนใบหน้าของนางด้วย

องค์หญิงเหยาหวานับว่ายังมีสมอง รู้ว่าในเวลานี้การแสดงท่าทีสงบไม่แยแสเท่านั้นจึงจะสามารถขจัดความสงสัยของทุกคนได้ ทำให้ทุกคนละสายตาเช่นนั้นกลับไป

แต่น่าเสียดายที่ไฟยิ่งร้อนยิ่งนำความร้อนได้ดี ไม่มีสตรีคนใดในโลกนี้ยอมรับได้ว่านางเสียพรหมจรรย์ก่อนแต่งงานและตั้งครรภ์ เมื่อถูกเปิดเผยต่อสาธารณะ และทุกคนจ้องมองมาทางนาง เหยาหวาอดไม่ได้ที่จะตบโต๊ะเดินจากไปทันที ซึ่งนับว่าไม่เลวแล้ว

ชีวิตที่ไม่มีคู่ต่อสู้นั้นเงียบเหงา ยิ่งซูโหรวเอ่ยออกมามากเท่าไหร่นางก็เบื่อมากขึ้นเท่านั้น แต่หนานหลิงจิ่นสิงไม่ยอมพูด ดังนั้นนางจึงได้แต่พูดต่อไปจนกระทั่งขันทีตะโกนว่า "องค์จักรพรรดิและจักรพรรดินีเสด็จ” จึงเข้ามาช่วยชีวิตเหยาหวาไว้

เหยาหวาแอบหยิกตัวเอง แล้วยืนขึ้นพร้อมกับทุกคน แสดงรอยยิ้มที่สง่างามออกมา นางจะต้องได้รับความโปรดปรานจากจักรพรรดิ แสวงหาการสนับสนุนจากราชวงศ์ตงหลิง

ในเวลานี้หากมีกระจกละก็ องค์หญิงเหยาหวาคงได้เห็นว่านางน่าสมเพชเพียงใด......

ณ จวนเฟิ่งถูกตกแต่งไปด้วยโคมไฟและพู่ห้อย เป็นฉากรื่นเริงยิ่งนัก ก่อนรับประทานอาหาร เฟิ่งชิงเฉินออกมาจากห้องเพื่อรับการเคารพจากคนรับใช้ หลังจากดื่มไปแก้วหนึ่ง เฟิ่งชิงเฉินก็จากไป เพื่อไม่ให้ทุกคนในจวนอึดอัดใจเนื่องจากนางอยู่ที่นี่

ใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉินแดงก่ำด้วยรอยยิ้มที่สดใส นางเดินมายังโต๊ะเล็กๆ ในห้องเพื่อทานอาหารเย็นวันส่งท้ายปีเก่ากับซีหลิงเทียนอวี่ แม้ว่าจะมีเพียงสองคน แต่เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ได้รู้สึกว่าเงียบเหงา

เฟิ่งชิงเฉินเอ่ยถามว่า "องค์ชายอวี่ เคยชินกับที่นี่หรือไม่?"

"มื้อค่ำส่งท้ายปีเก่าปีนี้เป็นปีที่เงียบสงบที่สุดสำหรับข้า" ซีหลิงเทียนอวี่ยกแก้วสุราขึ้นและชนแก้วกับเฟิ่งชิงเฉิน คิดในใจว่าเสด็จอาเก้าคงจะอิจฉาเขามากแน่

"ดียิ่งนักที่องค์ชายหยูมีความสุขดี" เฟิ่งชิงเฉินไม่ได้เอ่ยต่อ นางเข้าใจดีว่าในช่วงเวลานี้ของปีก่อน ๆ ซีหลิงเทียนอวี่จะต้องเดินทางเข้าวังเพื่อรับประทานอาหารค่ำกับจักรพรรดิเช่นเดียวกับเสด็จอาเก้า

ไม่รู้ว่าเสด็จอาเก้าจะชื่นชอบอาหารในงานเลี้ยงส่งท้ายปีเก่าของพระราชวังหรือไม่ เฟิ่งชิงเฉินมีความคิดอย่างหนึ่งขึ้น

"ข้ามีความสุขที่สุดในปีนี้ก็ว่าได้ นี่คือบรรยากาศของวันส่งท้ายปีเก่าที่เรียกว่าวันตรุษจีนอย่างแท้จริง" ซีหลิงเทียนอวี่ยกแก้วขึ้นดื่ม

"องค์ชายหยู ดื่มให้น้อยลงหน่อยเถอะ มันไม่ดีต่อบาดแผล" เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าซีหลิงเทียนอวี่มีความสุข แต่ไม่ว่าจะอารมณ์ดีแค่ไหน เขาก็ไม่ควรดื่มมากเกินไป

"น่าเบื่อจริง นี่เป็นวันตรุษจีน เจ้าจะให้ข้าดื่มตามใจข้าไม่ได้หรือ?" กล่าวจบ ซีหลิงเทียนอวี่ก็วางแก้วไวน์ลงอย่างเชื่อฟัง "เอาล่ะ ไม่ดื่มก็ไม่ดื่ม มากินอาหารกันเถอะ"

เสด็จอาเก้านั่งหิวรอให้จักรพรรดิเสด็จมาถึง แต่ซีหลิงเทียนอวี่และเฟิ่งชิงเฉินบนโต๊ะกลับเต็มไปด้วยอาหาร......

องค์จักรพรรดิเสด็จมา สายตามองไปที่ขุนนางซึ่งคุกเข่าอยู่บนพื้น องค์ชายและองค์หญิงของแคว้นอื่น ๆ ยืนขึ้นเพื่อถวายพระพร พระพักตร์สง่างามแสดงรอยยิ้มอันพึงพอใจ ความภาคภูมิใจปรากฏขึ้นในดวงตาของเขา

นี่คือแคว้นของเขา นี่คือดินแดนของเขา ไม่ว่าเขาจะไปที่ไหน ผู้คนนับพันล้วนคุกเข่าคารวะ แต่เมื่อองค์จักรพรรดิทอดพระเนตรไปทางเสด็จอาเก้าที่นั่งอย่างเกียจคร้านอยู่ตรงโต๊ะ ความภาคภูมิใจของเขาก็พังทลายลงทันที