นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 888

ลูกชายของเขาเป็นตายร้ายดีอย่างไรไม่รู้ ในฐานะครอบครัวที่เป็นที่พึ่งพิง พวกเขาไม่คิดหาหนทางช่วยลูกชายของเขาไว้ กลับใช้โอกาสนี้กำจัดลูกชายของเขาและขับไล่ผู้ช่วยเหลือลูกชายออกจากตระกูล ไม่มีใครยอมรับได้แน่

บิดาของหวังจินหลิงตัวสั่นด้วยความโกรธ ชี้หน้าลุงหวังแล้วด่าทอ "ขับไล่เราออกจากตระกูลหวัง เจ้าเห็นคือใคร? มีสิทธิ์อะไรมากล่าวเช่นนี้ คนเดียวที่สามารถขับไล่เราออกจากตระกูลหวังได้คือหัวหน้าตระกูล นับประสาอะไรกับเจ้าไม่ใช่หัวหน้าตระกุลสักหน่อย แม้ว่าเจ้าจะเป็นหัวหน้าตระกูล เจ้าก็ไม่มีสิทธิ์ขับไล่เราออกจากตระกูลหวัง หากเจ้าไม่มีตราประทับ เจ้าก็ไม่อาจทำสิ่งใดได้”

อย่างไรก็ตาม บิดาของหวังจิ่นหลิงก็เคยเป็นหัวหน้าตระกูลมาก่อน แม้ว่าเขาจะไม่มีอำนาจบัดนี้ แต่เขาก็ยังมีศักดิ์ศรี คำพูดของเขาทำให้ผู้สนับสนุนของหวังจิ่นหลิงมั่นใจ

“ใช่ เจ้าคิดว่าตนเป็นใคร? เจ้าไม่มีตำแหน่งใด เจ้ามีเจ้าสมบัติอะไรที่จะขับไล่เราออกจากตระกูล? เจ้าทั้งสามคนก็ถูกหัวหน้าตระกูลไล่ออกไปแล้ว หัวหน้าตระกูลได้ออกคำสั่งว่าห้ามย่างเท้าเข้ามาในตระกูลหวังอีก เจ้ากล้าดีอย่างไรที่ฝ่าฝืนคำสั่งของหัวหน้าตระกูล บุกรุกเข้าไปในศาลบรรพบุรุษ พวกเจ้าต่างหากที่ควรออกไป!”

"ถูกต้อง หวังซ่าน พวกเจ้าควรออกไปจากตระกูลหวังเสีย......" ชายชราผมขาวเครายาว ซึ่งเป็นผู้สนับสนุนรายใหญ่ที่สุดของหวังจิ่นหลิง ปู่คนที่แปดของหวังจิ่นหลิงกล่าวอย่างหนักแน่น

ถึงกระนั้น สมาชิกในตระกูลหวังซึ่งมักจะน้อมรับทุกคำสั่งกลับนิ่งเงียบ ลุงเล็กจึงหัวเราะเสียงดัง "ท่านลึงแปด พอเถิด คิดว่านี่ยังคงที่ที่เจ้าสามารถเรียกลมเรียกฝนได้หรือ ที่นี่ล้วนเป็นคนของข้า ลุงแปด เจ้าควรหันมองตัวเอง หากมีเหตุผล พอก็จงออกไปจากตระกูลหวังเสีย เกรงว่า หากข้าไล่เจ้าออกไป เจ้าจะเป็นคนเสียหน้า”

ทันทีที่ลุงหวังกล่าวจบ บ่าวรับใช้ที่อยู่รอบข้างก็เข้ามาหาบิดาของหวังจิ่นหลิงและพรรคพวกของเขาอีกครั้งด้วยสีหน้าดุร้าย พวกเขาพร้อมจะโจมตีเมื่อลุงหวังออกคำสั่ง

“เจ้าคนอกตัญญู เจ้าพาคนนอกมายังศาลบรรพบุรุษของตระกูลหวังเรา ตระกูลหวังของข้าจะมีลูกหลานนอกรีตเช่นเจ้าได้อย่างไร เพียงเพราะเจ้าต้องการที่จะเป็นหัวหน้าตระกูลหวัง ฝันไปเถอะ ต่อให้ตายก็ไม่ปล่อยให้ตระกูลหวังตกอยู่ในมือของเจ้าแน่” ปู่แปดสั่นสะท้านไปทั้งตัว เขาอายุมากแล้ว ดังนั้นเขาจึงมีอาการหายใจไม่ออกเล็กน้อย

"ลุงแปด อย่าโกรธไปเลย เชื่อในจิ่นหลิงเถิด จิ่นหลิงจะกลับมาแน่ เด็กคนนั้นให้ความสำคัญกับตระกูลหวังมากกว่าสิ่งอื่นใด" บิดาของหวังจิ่นหลิงรีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อปลอบโยนเขา

"เจ้าพูดถูก เด็กคนนั้นจิ่นหลิงจะไม่ทิ้งบรรพบุรุษไว้เช่นนี้" ใบหน้าของปู่แปดดูผ่อนคลายลงเมื่อเขานึกถึงหวังจิ่นหลิง คนที่อยู่ข้างหลังเขาก็พยักหน้าอย่างหนักแน่นเช่นกัน

ในเวลานี้ผู้ที่ยังคงยึดติดกับฝ่ายของหวังจิ่นหลิงยืนกรานว่าแม้วพวกเขาจะตาย แต่พวกเขาจะยอมรับลุงหวัง

ในเวลานี้หวังจิ่นหลิงยังคงมีกลุ่มผู้สนับสนุนที่ภักดีในตระกูลหวัง น่าอิจฉาจริง ๆ ใบหน้าของลุงหวังบิดเบี้ยว ดวงตาของเขาเปล่งประกายด้วยความชั่วร้า เขาสั่งคนใช้ของเขาอย่างเฉียบขาดว่า "พวกเจ้าทำอะไรกันเล่า โยนพวกมันออกไปจากตระกูลหวัง คนในครอบครัวของพวกเขาด้วย ในฐานะที่ทุกคนล้วนเป็นคนตระกูลเดียวกัน ใครที่ไม่ขัดขืน ให้โอกาสเก็บข้าวเก็บของ แต่ใครที่ขัดขืนจงฆ่าทิ้งเสีย”

“สารเลว เนรคุณ แกฆ่าญาติของตนได้อย่างไร แกมันไม่ใช่มนุษย์”

ทันทีที่คำพูดของลุงหวังเปล่งออกมา ทุกคนก็โมโห บิดาของหวังจิ่นหลิงและพรรคพวกของเขาด่าทอลุงหวัง แต่ลุงหวังไม่สนใจ สั่งให้คนรับใช้กระทำเช่นนั้น

หากคนรับใช้เหล่านี้เป็นคนในตระกูลหวังจริงๆ ก็ไม่เท่าไร อย่างน้อยพวกเขาก็จะไม่ใจร้ายกับตระกูลหวัง เพราะถึงอย่างไรทุกคนก็เป็นญาติกัน แต่บ่าวรับใช้เหล่านี้ล้วนถูกลุงหวังขอมาจากจักรพรรดิ พวกเขาจะไม่แสดงความเมตตาต่อตระกูลหวังตามคำสั่งของจักรพรรดิ หากปัญหาของตระกูลหวังยิ่งมากขึ้นเท่านั้น ตระกูลหวังก็จะล่มสลาย

ในไม่ช้า ห้องโถงของตระกูลหวังก็ตกอยู่ในความโกลาหล คนรับใช้ไล่ผุ้คนออกไปอย่างดุดัน ตนในตระกูลหวังไม่ให้ความร่วมมือ พวกเขาจึงทุบตี แม้ว่าพวกเขาจะไม่มีอาวุธ แต่ก็มีเลือดนอง......

บิดาของหวังจิ่นหลิงและปู่แปดได้รับการปกป้องจากคนหนุ่มสาวหลายคน พวกเขาไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่พวกเขารู้สึกอายนักเมื่อถูกผลัก ถึงอย่างไรพวกเขาก็เป็นคนจากตระกูลหวัง คนที่จักรพรรดิส่งมามิกล้าฆ่าพวกเขา อย่างมากก็ทำให้เจ็บ

“เจ้าจะไม่ทำสิ่งใดหรือ?” เฟิ่งชิงเฉินกระซิบที่หูของเสด็จอาเก้า