นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 894

เพียะ……

เพื่อยืนยันผลของการสะกดจิต ซูโหรวฟาดลงมาต่อหน้าเฟิ่งชิงเฉิน เงาสีแดงเพลิงแวบผ่านดวงตาของนาง เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าถึงเวลาที่นางต้องแสดงแล้ว

เพื่อพิสูจน์ว่าตนถูกสะกดจิต นางต้องล้มลง และต้องตกอย่างธรรมชาติ

เพื่อให้ซูโหรวเชื่อสนิทใจ นางจึงต่อสู้......

เฟิ่งชิงเฉินกัดฟัน หลับตาแล้วย่อตัวลงไปทางซ้าย นางคิดว่าตัวเองจะล้มลงสู่พื้น แต่คิดไม่ถึงว่าซูโหรวจะก้าวมาข้างหน้าเพื่อมารองร่างนางไว้ แล้วเก็บแส้นั้นลง

สตรีนางนี้เจ้าเล่ห์นัก ฮือๆ นางจะบอก1111ว่านางถูกกระทำเช่นนั้นโดยสตรีคนหนึ่งในวันแรกของปี ทั้งยังต้องขอบเจ้านางที่ช่วยชีวิตเอาไว้หลังจากนั้น

มันน่ารำคาญเป็นบ้า

โครม...... เฟิ่งชิงเฉินล้มลงอย่างแรง แต่ไม่รู้สึกเจ็บเลย ทว่าซูโหรวที่อยู่ใต้นางกลับร้องด้วยความเจ็บปวด "พี่ชิงเฉิน เป็นอะไรหรือไม่?”

ใบหน้าเรียวเล็กของซูโหรวซีดขาวราวกับกระดาษ หน้าผากของนางเต็มไปด้วยเหงื่อ ดวงตาแสนสวยงามของนางเอ่อนองด้วยน้ำตา มองไปช่างน่าสงสาร

“เจ้าหนู เป็นอะไรหรือไม่?" เมื่อทงจือและทงเหยาได้ยินเสียงจึงวิ่งรีบเข้าไป พวกนางเห็นเฟิ่งชิงเฉินล้มทับซูโหรวอยู่

ฉากนี้ไม่ต้องถามก็รู้ได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

เฟิ่งชิงเฉินตกจากเก้าอี้ แล้วซูโหรวใช้ตัวเองเป็นแผ่นรองให้เฟิ่งชิงเฉิน บัดนี้ไม่ว่าเป็นเฟิ่งชิงเฉินหรือตระกูลเฟิ่งล้วนต้องขอบเจ้าซูโหรว

แหม ช่างยอมสละตนเองเหลือเกิน!

เฟิ่งชิงเฉินชื่นชมซูโหรวจากก้นบึ้งของหัวใจ แม่นางคนนี้โหดเหี้ยม และโชคดีจริงๆ แม้นางจะล้มลงมาจริง แต่เพื่อไม่ให้ตัวเองบาดเจ็บมาก จึงจงใจชะลอแรงยามที่ล้มลง มิฉะนั้นต่อให้นางไม่ทับซูโหรวจนตาย ก็คงได้รับบาดเจ็บสาหัสไม่สามารถลุกขึ้นได้เป็นเวลาสามถึงห้าเดือน

แต่บัดนี้ ซูโหรวรู้สึกเจ็บปวดเพียงเล็กน้อย

ชื่นชมนั้นก็ชื่นชม แต่ถึงอย่างไรเฟิ่งชิงเฉินไม่สามารถมีความสุขได้ เมื่อนางพบคนเช่นนี้ในวันแรกของปี แต่นางก็ไม่อาจพูดอะไรได้ ทำเพียงระงับความโกรธในใจของนาง เฟิ่งชิงเฉินยืนขึ้นด้วยมีทงจือและทงเหยาพยุง แล้วเอ่ยถามลอยๆ ว่า "ข้าเป็นอะไรไป?"

"พี่ชิงเฉิน เป็นอะไรมากหรือไม่? เมื่อครู่ข้ากลัวแทบตาย เหตุใดจู่ ๆ จึงได้ล้มลงสู่พื้นเช่นนั้น ท่านเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า?" เสียงของซูโหรวร้องไห้ออกมาด้วยท่าทางน่าสงสารและเห็นอกเห็นใจ

“จู่ๆ ข้าก็ล้มลง? แปลกจริง เก้าอี้ดีๆ อยู่มิใช่หรือ?” เฟิ่งชิงเฉินตบศีรษะของตัวเองเบาๆ แล้วมองไปทางเก้าอี้ด้วยสีหน้าเหลือเชื่อ

ซูโหรวยืนขึ้นโดยมีทงเหยาเข้ามาพยุง ซูโหรวไม่ได้เจ็บอะไรมาก นางเพียงรู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย พักผ่อนสักสองสามวันก็ดี เฟิ่งชิงเฉินรู้ดีว่าซูโหรวไม่ได้เจ็บปวด ทว่านางกล่าวขึ้นอย่างน่าเห็นใจว่า "ข้าก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น พี่ชิงเฉินกำลังบอกข้าถึงเรื่องฮองเฮา จากนั้นจู่ๆ ก็ตกลงมาจากเก้าอี้เลย”

"จริงหรือ? ข้าจำมิได้เลย" นังซูโหรว คิดหาเหตุผลได้ดีจริง ใครก็ตามก็รู้ว่านางและฮองเฮาไม่ลงรอยกัน หากกล่าวถึงฮองเฮาคงจะโมโหขึ้นมา

"พี่ชิงเฉิน ไม่เป็นะไรใช่หรือไม่? มีบาดแผลหรือไม่? ต้องการเชิญหมอหลวงมาตรวจหรือไม่ โอ้ ข้าลืมไป พี่ชิงเฉินนั้นเป็นหมออยู่แล้ว" ซูโหรวดูเป็นกังวลแล้วลูบมือของนางไปที่เอว เหมือนนางเจ็บแต่ไม่อยากบอกใคร

ซูโหรวต้องการแสดงละครออกมา เฟิ่งชิงเฉินไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามน้ำ ถึงอย่างไรซูโหรวก็ได้ "ช่วย" นางเอาไว้ได้ ความสามารถของซูโหรวในการแสร้งทำเก่งมาก ที่นี่ไม่มีคนอื่น หากจะเปิดโปงนางคงยาก

เฟิ่งชิงเฉินผลักทงจือออกไปแล้วก้าวไปข้างหน้าด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยคำขอบเจ้า "น้องซูโหรว ข้าสบายดี ขอบใจเจ้ามาก ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้า ข้าก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้นถ้าข้าล้มลงไปว่าแต่น้องซูโหรว เจ้าได้รับบาดเจ็บตรงไหนหรือไม่?”