นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 921

พวกกลุ่มนั้นมีความคิดเจตนาร้ายและความคิดสังหาร แต่จู่ๆก็มีความคิดอยากมีชีวิตอยู่ต่อ เจ้าพวกนั้นก็ยังมีประโยชน์ต่อเจ้าอยู่

เฟิ่งชิงเฉินนึกไม่ออกว่านอกจากทักษะทางการแพทย์ของเธอแล้วก็ไม่มีหตุผลอะไรอื่นที่พวกเขาจะยังไว้ชีวิต

หลังจากคิดถึงจุดนี้เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่กลัว เธอรู้ว่าอีกฝ่ายจะไม่ฆ่าเธอ เฟิ่งชิงเฉินยืนอยู่ตรงที่ที่เธออยู่และปล่อยให้ชายในชุดดำใช้ดาบสีดำแทงหัวใจของเธอด้วยรอยยิ้มเยาะเย้ยในดวงตาของเธอ

"แก... ยัยสารเลว" แน่นอนว่าชายในชุดดำเห็นว่าเฟิ่งชิงเฉินไม่ยอมหลบ เขาจึงต้องถอนท่าทางออก ชักมือกลับและเดินไปที่ม้าของตัวเขาเอง

"แม่นาง ระวัง ไปเร็ว" ชายในชุดดำหนีอย่างรวดเร็ว แต่หญิงสาวที่ซ่อนอยู่ไม่ใช่คนมีเมตตา ทันทีที่ชายในชุดดำขยับ สายลับสาวที่ซ่อนอยู่ก็พุ่งไปข้างหน้า เมื่อชายคนนั้น ในชุดดำชักดาบออก พวกเขาก็ถูกดาบของฝ่ายตรงข้ามขวางไว้แล้ว

ด้วยเสียง "ปัง" ไม่เพียงแต่เฟิ่งชิงเฉินเท่านั้น แต่ม้าที่ลากเกวียนก็ไม่ได้รับบาดเจ็บเช่นกัน

คนขับรถม้าตัดสินใจทันที ตัดเชือกที่ผูกม้าออก เฆี่ยนแส้ม้าและปล่อยให้ม้าวิ่งอย่างพยศ คนขับรู้ว่าเฟิงชิงเฉินเป็นนักขี่ม้าที่ดีและด้วยความสามารถของเธอ เธอจะต้องสามารถ กระโดดขึ้นหลังม้า

ม้าที่ตกใจกลัวอยู่แล้ว เมื่อถูกคนขับกระตุ้น ม้าก็ได้แต่วิ่งอย่างสิ้นหวังเฟิ่งชิงเฉินรู้ว่านี่เป็นโอกาส ในขณะที่สายลับกำลังรั้งไว้อยู่เฟิ่งชิงเฉินพุ่งไปข้างหน้าพร้อมกับปืนในมือ

“หยุดเธอไว้” ชายในชุดดำที่กำลังต่อสู้สายลับสาวพลางสั่งคนทั้งหกที่อยู่ข้างหลังเขา

ชายหกคนที่ตามมาด้านหลังคล้ายหุ่นเชิด พอได้รับคำสั่ง ก็รีบตามเธอมาอย่างรวดเร็ว

“สมควรตาย"เฟิงชิงเฉินสบถเสียงเบา แล้วสะบัดหน้ากลับไป

ระยะทางใกล้มาก เป้าหมายชัดเจนมากเฟิ่งชิงเฉินไม่จำเป็นต้องเล็งเลยและแน่นอนว่าเธอไม่มีเวลาเล็งด้วย เธอทำได้เพียงยิงไปที่ส่วนสำคัญของคู่ต่อสู้ตามสัญชาตญาณ

"ปัง..."

กระสุนพุ่งออกจากปากกระบอกปืน แต่มันไม่เข้าเป้าอย่างที่คาดไว้ มันแค่ทำให้คู่ต่อสู้ถอยไปสองสามก้าว

"ว่าแล้ว ใช้มากไปก็ไม่แปลก" เฟิ่งชิงเฉินไม่รำคาญ เธอคาดเรื่องแบบนี้ไว้อยู่แล้ว

ปืนนั้นคล้ายกับอาวุธลับในยุคนี้ ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือระยะและอัตราตายของปืนนี้นั้นมากกว่าเล็กน้อย ตราบใดที่ฝ่ายตรงข้ามตั้งตัวได้ก็ไม่ยากที่จะหลบ

ไม่สำคัญว่าจะยิงโดนหรือไม่ ในสถานการณ์ที่เฟิ่งชิงเฉินเสียกระสุนไปมาก แต่มันก็ทำให้ให้คู่ต่อสู้ถอยหลังไปสองสามก้าว เพื่อให้เวลนเฟิ่งชิงเฉินวิ่งหนี เพียงแต่...

ม้าหนีไปอย่างไร้ร่องรอย เฟิ่งชิงเฉินวิ่งอย่างดุเดือด หวังว่าจะไล่ตามม้าให้ทัน หากเธอจะวิ่งกลับไปที่จวนเฟิ่ง มันจะยากมากเกินไป

ลูกเห็บของเฟิ่งชิงเฉินนั้นแข็งแรงมาก แต่ในฐานะผู้หญิง เธอมีจุดอ่อนร้ายแรง นั่นคือขาดความอดทน หลังจากวิ่งไปตามถนนสองสายเฟิ่งชิงเฉินก็ถูกชายในชุดดำตามทัน

"เฟิ่งชิงเฉิน ตามมาดีๆซะเถอะ แล้วพวกข้าจะไว้ชีวิตเจ้า"

เฟิ่งชิงเฉินมองไม่เห็นใบหน้าของชายในชุดดำ แต่สามารถเห็นความบ้าคลั่งในดวงตาของพวกเขา ชายในชุดดำทั้งเจ็ดคนนี้คลานออกมาจากนรกอย่างแน่นอน หากตกอยู่ในมือของเขา แม้ว่าจะรอดออกมาได้ แต่จุดจบคงจะไม่ดีนัก

คนเหล่านี้อาจไม่ต้องการชีวิตของเธอในตอนนี้ แต่หลังจากนั้นเฟิ่งชิงเฉินไม่เคยลืมว่าในเมืองหรงฉุ่ยเฉิงคนเหล่านี้ต้องการเผาเธอทั้งเป็น เมื่อเธอสูญเสียประโยชน์ เธอจะต้องเจอจุดจบที่เลวร้ายอย่างแน่นอน เฟิ่งชิงเฉินไม่คิดมาก เธอเล็งปืนไปที่หน้าผากของตัวเอง

“อย่าเข้ามา ไม่งั้นข้าจะฆ่าตัวตาย” เฟิ่งชิงเฉินรู้สึกว่าเธอโง่มากที่ทำแบบนี้ แต่อีกฝ่ายกลับยอมละมือลง

ชายในชุดดำไม่กล้าก้าวไปข้างหน้าจริงๆ ดวงตาของเขาเหมือนงูพิษ จ้องมองไปที่เฟิ่งชิงเฉิน"เฟิ่งชิงเฉิน อย่าทำอะไรบ้าๆ"

ทั้งหกคนยืนหลังชนกัน แม้ว่าพวกเขาจะป้องกันได้สำเร็จ แต่พวกเขาก็ไม่มีหนทางสู้กลับเช่นกัน

"ในที่สุดก็มา" เฟิ่งชิงเฉินวางมือลง มือที่ถือปืนยังคงสั่น

เธอกล้าหาญและมีความรู้มากกว่าผู้หญิงธรรมดา แต่เธอก็ยังเป็นคนธรรมดา เธอคงกลัวการตกเป็นเป้าของชายฉกรรจ์ 6 คน โชคดีทีรปรากฏตัวทางฝั่งซ้าย วิกฤตนี้จึงคลี่คลาย

ชายชุดดำทั้งหกต่อสู้กับอีกคน ทั้งเจ็ดคนเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เปลี่ยนตำแหน่งตลอดเวลา เฟิ่งชิงเฉินพยายามสองสามครั้ง แต่ก็ไม่แน่ใจว่าจะยิงฝ่ายตรงข้ามได้ จึงได้แต่วางปืนลง และวิ่งหนีไป

เธอจะกลายเป็นภาระถ้าเธออยู่ที่นี่ อีกฝ่ายอยู่ที่นี่เพื่อเธอและถ้าเธอหนีไป อีกฝ่ายจะหยุด เพราะนี่คือเมืองหลวง

เฟิ่งชิงเฉินไม่มีความคิดใดอีก เธอทิ้งสายลับและอีกคนที่มาช่วยเธอและวิ่งไปที่จวนเฟิ่ง ไม่ว่าจะมีอันตรายอื่น ๆ ระหว่างทางหรือไม่ เธอก๋ไม่สามารถสนใจ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น มันปลอดภัยกว่าอยู่ต่อที่นี่

“เร็วเข้า เฟิ่งชิงเฉินหนีไปแล้ว”

ในระยะไกลเฟิ่งชิงเฉินยังคงได้ยินเสียงตะโกนของชายในชุดดำ

“ไม่ต้องสู้ต่อแล้ว รีบตามเฟิ่งชิงเฉินไป”

"เป้าหมายของเราคือเฟิ่งชิงเฉิน อย่าเสียเวลา"

...