นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 994

ไม่มีใครสงสัยในแผนการของเสด็จอาเก้า มีเพียงซุนซือสิงผู้เดียวเท่านั้นที่รู้สึกไม่พอใจ ไม่สนใจใบหน้าอันเยือกเย็นของเฟิ่งชิงเฉิน ซุนซือสิงก้าวออกไปด้านหน้าพร้อมกล่าวว่า “อาจารย์ ในเมื่อคนพวกนี้ต้องการเพียงแค่ชีวิตของเสด็จอาเก้า เช่นนั้นก็ให้เสด็จอาเก้าไปล่อลวงพวกเขาเพียงลำพังก็พอแล้ว อาจารย์ ท่านไม่เป็นวรยุทธ์ ตามเสด็จอาเก้าไปก็ช่วยอะไรเขาไม่ได้ การที่ท่านเดินทางไปกับเสด็จอาเก้าเช่นนี้ มันจะไม่เป็นอันตรายมากกว่าเดิมอย่างนั้นหรือ อาจารย์ ข้าว่าท่านอยู่ที่นี่ต่อไปจะดีกว่า”

อือ......เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินหมดคำจะพูด

มีเหตุผล! แน่นอนว่ามีเหตุผล

ชื่อเลี่ยนฉุ่ยและกัวเป่าจี้เบือนหน้าหนี ยิ้มอย่างบึ้งตึง มีคนเคยบอกว่าความไร้เดียงสาสามารถฆ่าคนได้ ที่แท้มันก็เป็นเรื่องจริง

“ข้าพูดอะไรผิดงั้นหรือ?” ซุนซือสิงเห็นทุกคนไม่พูดอะไร เขาจึงหันหน้ามาหาเฟิ่งชิงเฉิน

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะดูเขินอาย แต่ก็ยังส่ายหน้าอย่างสงบ ซุนซือสิงไม่ได้พูดอะไรผิด ไม่เพียงแค่ไม่ผิดเท่านั้น แต่สิ่งที่เขาพูดออกมานั้นมีเหตุผลเป็นอย่างมาก

ซุนซือสิงเห็นว่าอาจารย์สนับสนุนเขา เขาจึงกล่าวออกมาทันทีว่า “อาจารย์ ในเมื่อข้าไม่ได้พูดอะไรผิด เช่นนั้นท่านก็อย่าไปกับเสด็จอาเก้าเลย มันอันตรายเกินไป อยู่ที่นี่เถิด องค์รัชทายาทต้องการท่าน”

ข้าเองก็ต้องการนางเช่นกัน! เสด็จอาเก้ามองมาที่ซุนซือสิงด้วยความไม่พอใจ แต่น่าเสียดายที่ความไร้เดียงสาของเขาเป็นของจริง เขาจึงไม่รับรู้ถึงสายตาของเสด็จอาเก้า

“คือ......” เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่ซุนซือสิงด้วยความลำบากใจ คำพูดของซุนซือสิงนั้นถูกต้องทั้งหมด แต่นางไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ ต่อให้นางอยากที่จะอยู่ที่นี่ เสด็จอาเก้าก็คงไม่มีทางยอมให้เป็นเช่นนั้น

“อาจารย์ ท่านไม่อยากอยู่ที่นี่งั้นหรือ?” ซุนซือสิงเห็นเฟิ่งชิงเฉินลังเลจึงรีบถามออกไป

“แน่นอนว่าไม่ใช่”

“ในเมื่อไม่ใช่ เช่นนั้นท่านก็อยู่ที่นี่ต่อไป ข้ายังมีคำถามและปัญหาอีกมากมายที่ต้องการให้ท่านช่วยสอน” ใบหน้าของซุนซือสิงเต็มไปด้วยความคาดหวัง ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความอ้อนวอน ชื่อเลี่ยนฉุ่ยนึกถึงเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างการผ่าตัด เขาเองก็อยากให้เฟิ่งชิงเฉินอยู่ที่นี่เพื่อไขข้อสงสัยของเขาให้กระจ่างเช่นกัน แต่ในตอนที่กำลังจะเอ่ยปากออกมา เขาก็ถูกกัวเป่าจี้ห้ามเอาไว้ก่อน

ล้อเล่นหรืออย่างไร มีเพียงซุนซือสิงเท่านั้นที่สามารถพูดเช่นนั้นได้ แต่พวกเขาไม่สามารถทำได้ เสด็จอาเก้าอดทนต่อซุนซือสิง นั่นเป็นเพราะความใสซื่อบริสุทธิ์ของซุนซือสิง แต่พวกเขาไม่ใช่ ดังนั้น......ในเรื่องเดียวกัน บางครั้งหากพวกเขาพูดออกไปอาจทำให้ใครบางคนขุ่นเคือง ซึ่งต่างจากซุนซือสิง

“ซือสิง มีเรื่องอันใดไว้กลับไปยังจวนของพวกเราแล้วค่อยว่ากัน เวลานี้อาจารย์ไม่สามารถอยู่ที่นี่ได้ อาจารย์จำเป็นต้องไป” หากนางไปไม่ เสด็จอาเก้าคงโกรธจนตายแน่

ดวงตาของซุนซือสิงหรี่ลง จากนั้นถามออกมาด้วยความผิดหวัง “เพราะเหตุใดงั้นหรือ?”

“เรื่องนี้มัน......” เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่ซุนซือสิงซึ่งอยากให้นางอยู่ที่นี่ นางไม่รู้ว่าควรตอบคำถามของซุนซือสิงอย่างไร เนื่องจากเรื่องนี้นั้นยากที่จะอธิบาย

เฟิ่งชิงเฉินมองมาที่เสด็จอาเก้าด้วยสายตาอ้อนวอน

เสด็จอาเก้าเงยหน้าขึ้นอย่างเฉยเมย ทำเป็นมองไม่เห็นความอ้อนวอนของเฟิ่งชิงเฉิน

การหาคำพูดมาอธิบายให้ซุนซือสิงฟังนั้นเป็นปัญหาอย่างแท้จริง หากเขาพูดแรงเกินไป อาจทำให้ซุนซือสิงเสียใจ จากนั้นเฟิ่งชิงเฉินก็จะโทษเขา หากเขาพูดเบาเกินไป เช่นนั้นก็ไม่สามารถสลัดซุนซือสิงออกไปได้ เฟิ่งชิงเฉินก็จะบอกว่าเขาไร้ประโยชน์ เรื่องนี้ไม่ว่าทางไหนก็ไม่ดีทั้งหมด เหตุใดเขาต้องรับมันไว้ด้วย

การอ้อนวอนไม่เป็นผล เฟิ่งชิงเฉินทำได้เพียงอธิบายออกไปอย่างถู ๆ ไถ ๆ บอกไปว่านางต้องไปจัดการเรื่องที่ซานตง ซุนซือสิงรู้ว่าคำพูดของเฟิ่งชิงเฉินเป็นเพียงคำหลอกลวง เขาจึงตอบรับอย่างหดหู่ เสด็จอาเก้าเห็นว่าใกล้ได้เวลาแล้ว เขาจึงกล่าวเตือนเฟิ่งชิงเฉินออกมา เช่นนั้นถึงสามารถขัดการอธิบายที่ไม่เป็นตัวเองของเฟิ่งชิงเฉินได้

สามคนม้าสามตัว โจ่วอันรอพวกเขาอยู่ตรงหน้าประตูตั้งนานแล้ว เห็นพวกเขาค่อย ๆ ออกมา โจ่วอันเหลือตามองพวกเขา พูดอย่างไม่พอใจ “หากมีเรื่องเช่นนี้อีก ครั้งหน้าให้แจ้งข้าล่วงหน้า ข้าจะได้ไม่ต้องมาเสียเวลารอพวกเจ้าอยู่เช่นนี้”

“อ่า......” เส้นเลือดสีดำปรากฏขึ้นบนใบหน้าของเฟิ่งชิงเฉิน นางรู้ว่าโจ่วอันกำลังศึกษาเกี่ยวกับอุปกรณ์ทางการแพทย์ของนางอยู่ การถูกขัดจังหวะกลางคันมันเป็นเรื่องที่น่าหดหู่ยิ่งนัก ดังนั้นนางจึงไม่ว่าอะไรโจ่วอัน และควบม้าออกไปแต่โดยดี......

หลังจากทั้งสามคนขี่ม้าออกมาเป็นเวลาครึ่งชั่วโมง พวกเขาก็มาถึงเส้นทางทุรกันดารตามภูเขา คดเคี้ยว ไม่ว่าทักษะการขี่ม้าจะดีแค่ไหน พวกเขาก็ไม่สามารถผ่านไปได้ปลอดภัย พวกเขาจึงทำได้แค่ลงมาจากหลังม้าและเดินเท้าไปพร้อมกัน