นางสนมแพทย์อัจฉริยะ นิยาย บท 995

แม้ว่าเฟิ่งชิงเฉินจะไม่เป็นวรยุทธ์ แต่การต่อสู้ระยะประชิดคือจุดแข็งของนาง ประกอบกับปืนที่อยู่ในมือ ทำให้การต่อสู้ในระยะประชิดของนางมีประสิทธิภาพเพิ่มขึ้น หลังจากทั้งสามถูกล้อม รอบกายของเฟิ่งชิงเฉินนั้นมีศพกองอยู่มากที่สุด

“มองไม่ออกเลยว่า เจ้าเองก็มีประโยชน์เช่นกัน” มองเฟิ่งชิงเฉินใช้ปืนยิงศัตรู แต่ก็ไม่ลืมที่จะใช้หมัดของเขาโจมตีศัตรู จากนั้นก็กล่าวชมเฟิ่งชิงเฉินอย่างเฉยเมย

ช่วยไม่ได้ คุณชายโจ่วอารมณ์ไม่ดี และยังพบว่าตนเองไม่ดีเท่ากับผู้หญิง ทำให้ยิ่งรู้สึกหดหู่ใจขึ้นไปอีก

ไม่สนว่าโจ่วอันจะมองเห็นหรือไม่ เฟิ่งชิงเฉินก็ไม่ลืมที่จะกลอกตาขาวมองมายังโจ่วอัน และจังหวะนั้นเป็นจังหวะที่ทหารคนหนึ่งแอบโจมตีมาทางด้านหลังของโจ่วอัน เฟิ่งชิงเฉินรู้ว่าโจ่วอันสามารถหลบการโจมตีได้ แต่เพื่อสร้างความย่ำยีหัวใจให้กับเขา นางจึงยิ่งทหารผู้นั้นไปหนึ่งนัด

ปัง......เสียงปืนดังขึ้น กระสุนพุ่งเข้าไปตรงหว่างคิ้ว ดาบในมือของทหารผู้นั้นค้างอยู่บนอากาศ โจ่วอันหันศีรษะกลับมาก็เห็นทหารผู้นั้นล้มลงพื้นไปแล้ว โจ่วอันหดหู่ใจ หันมาพูดกับเฟิ่งชิงเฉินว่า “เฟิ่งชิงเฉิน ใครใช้ให้เจ้าสังหารคนของข้า”

“แล้วเจ้าล่ะ? เจ้ามีความสัมพันธ์พิเศษเช่นนี้กับเขาตั้งแต่เมื่อใด เหตุใดข้าจึงไม่รู้” เฟิ่งชิงเฉินจงใจบิดเบือน และเน้นคำว่าพิเศษให้ชัดเจนกว่าปกติ

“เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าช่างน่ากลัวเหลือเกิน เหตุใดจึงบอกว่าข้ามีความสัมพันธ์ที่วิเศษกับเขา” โจ่วอันโกรธมาก พุ่งมาด้านข้างของเฟิ่งชิงเฉิน ราวกับต้องการระบายความโกรธ กำจัดผู้คนที่อยู่รอบ ๆ เฟิ่งชิงเฉินอย่างสิ้นซาก

เฟิ่งชิงเฉินเห็นว่ามีคนปกป้องนางอยู่ นางจึงไม่สนใจเหล่าทหารที่อยู่ใกล้นาง เล็งปืนไปที่คนของกองทัพเพลิงที่อยู่ไกลออกไป

มีคนมากมายถึงเพียงนี้ และอยู่ใกล้ชิดติดกัน เฟิ่งชิงเฉินหันปืนไปก็สามารถเล็งได้หนึ่งคน มันเร็วกว่าวิธีการของเสด็จอาเก้าและโจ่วอันเป็นอย่างมาก

แต่เฟิ่งชิงเฉินก็จุดอ่อนอันยิ่งใหญ่อยู่อย่างหนึ่ง นั่นก็คือจำนวนกระสุนของนางมีจำนวนจำกัด แคก แคก......เฟิ่งชิงเฉินยิงปืนออกไปอีกนัด แต่กลับไม่มีกระสุนพุ่งออกไปจากปากกระบอก

“ฮ่าฮ่าฮ่า เฟิ่งชิงเฉิน เจ้ากำลังเผชิญหน้ากับปัญหาอยู่ใช่หรือไม่” โจ่วอันถามอย่างภาคภูมิใจ

แม้ว่าอาวุธลับของเฟิ่งชิงเฉินจะสุดยอด แต่หากต้องเผชิญหน้ากับยอดฝีมือที่แท้จริง มันก็ไม่ได้มีประโยชน์ถึงเพียงนั้น และการเปลี่ยนกระสุนก็ถือเป็นข้อเสียอันยิ่งใหญ่ เนื่องจากช่วงเวลาดังกล่าวนั้นนานกว่าเวลาระเบิดของระเบิดเทียนเหล่ยเสียอีก

“ท่านผู้ผดุงความยุติธรรม” เฟิ่งชิงเฉินเบื่อที่จะสนใจเฟิ่งชิงเฉิน จากนั้นทิ้งปลอกกระสุนที่นางใช้ไปแล้วออกมา

“อย่าทำให้ศึกมันยืดเยื้อ” เสด็จอาเก้าที่เงียบมาโดยตลอด ทันทีที่พูดออกมาก็ทำให้เฟิ่งชิงเฉินและโจ่วอันยอมหลบให้พ้นทาง

“ได้ ปกป้องข้าไว้ ข้าจะเปลี่ยนกระสุนใหม่” เฟิ่งชิงเฉินเองก็รู้ว่าสิ่งที่เสด็จอาเก้าและโจ่วอันทำก่อนหน้านี้น่าจะเกิดผลแล้ว เพื่อไม่ให้สิ่งที่ทำลงไปนั้นเปล่าประโยชน์ เฟิ่งชิงเฉินไม่กล้าที่จะหยุด ดังนั้นจึงทำการเปลี่ยนกระสุน

“ตกลง” เสด็จอาเก้าหันมาปกป้องเฟิ่งชิงเฉิน ตอนแรกอยากจะปกป้องนางไว้ในอ้อมแขน แต่เฟิ่งชิงเฉินนั้นเป็นคนเลือกวิธีการด้วยตนเอง หันหลังให้เสด็จอาเก้า ทหารบางคนเข้ามาประชิดตัวนาง แม้นางจะไม่สามารถใช้ปืนได้ แต่นางก็สามารถแก้ไขปัญหาเหล่านั้นได้

จริงอยู่ว่านางเป็นผู้หญิง แต่นี่มันคือสนามรบ อีกฝ่ายไม่มีทางยั้งมีเพราะเหตุผลที่ว่านางเป็นผู้หญิง ดังนั้นนางจำเป็นต้องปกป้องตนเอง

เปลี่ยนกระสุนไม่ได้ใช้ระยะเวลานานถึงขนาดนั้น หลังจากเสด็จอาเก้าจัดการทหารได้หกนาย เฟิ่งชิงเฉินก็บรรจุกระสุนจนเสร็จ “เรียบร้อยแล้ว”

“โจ่วอัน ไปกันเถอะ!”

เสียงแห่งการเสียดสีดังขึ้น แสงสีเงินพุ่งออกมาจากแขนเสื้อของเสด็จอาเก้า จากนั้นก็พุ่งออกมาจากแขนเสื้อของโจ่วอันเช่นเดียวกัน ซึ่งพวกมันพุ่งออกไปในทิศทางเดียวกัน

ครั้งนี้แม่ทัพที่ออกคำสั่งตอบสนองอย่างรวดเร็ว เขารีบออกคำสั่งทันใด “เตรียมธนู อย่าให้เสด็จอาเก้าหนีไปได้”

แต่ไม่ว่าจะรวดเร็วแค่ไหนก็ยังช้าไปก้าวหนึ่ง เสด็จอาเก้าอุ้มเฟิ่งชิงเฉินขึ้นมา ทรงตัวบนหลังม้า จากนั้นกระโดดและบินขึ้นไป และแสงสีเงินที่พุ่งออกมาจากแขนเสื้อของเสด็จอาเก้า ในตอนนี้มันก็พุ่งไปติดกับข้างภูเขา

เสด็จอาเก้ามองมาที่เฟิ่งชิงเฉินด้วยความไม่เข้าใจ ไม่รู้ว่าเหตุใดนางถึงถามคำถามเช่นนี้ออกมา เห็นเฟิ่งชิงเฉินมองมาที่ตนเองด้วยความงุนงง เสด็จอาเก้าตอบกลับไปอย่างจริงจังว่า “ทำลายแล้วสร้างขึ้นมาใหม่ สงครามมีไว้เพื่อความรุ่งเรืองในอนาคต”

เขาอาจไม่เชื่อใจคำตอบของตนเอง แต่เขาเชื่อว่าสงครามนั้นสามารถตอบสนองความปรารถนาของผู้มีอำนาจได้ ไม่สนว่าจะก่อสงครามขึ้นเพราะเหตุใด สุดท้ายทั้งหมดก็เพราะการสร้างอำนาจของขั้วอำนาจใหม่

“งั้นหรือ? ทำลายแล้วสร้างขึ้นมาใหม่ ข้าเข้าใจแล้ว” เวลานี้เฟิ่งชิงเฉินได้สติกลับคืนมา ยื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาของนาง ความว่างเปล่าในดวงตาของนางหายไปอย่างไร้ร่องรอย

จ้องมองมาที่เสด็จอาเก้าอย่างลึกซึ้ง เฟิ่งชิงเฉินเก็บสายตาแห่งรอยยิ้มของนาง นางรู้ว่าเสด็จอาเก้าเองก็ไม่เชื่อเช่นกันว่าสงครามนำมาซึ่งความสงบสุข

นางจำได้ว่ามีคนเคยบอกกับนางไว้ สงครามคือการแย่งยิงของผู้มีอำนาจ ไม่ว่าสงครามจะเกิดขึ้นเพราะเหตุใด สุดท้ายชีวิตของเหล่าทหารและสามัญชนจะกลายเป็นเครื่องสังเวยให้กับผู้มีอำนาจเหล่านั้น

เรื่องบางเรื่องทุกคนก็รู้อยู่แก่ใจ แต่ไม่สามารถพูดออกมาอย่างเปิดเผยได้ และเหตุผลที่ทุกคนได้ยินอยู่เป็นประจำ มักจะเป็นเหตุผลที่สง่างาม

เสด็จอาเก้ามองมาที่เฟิ่งชิงเฉิน ราวกับว่าเขาเข้าใจความคิดของนาง ทั้งสองคนมองหน้ากัน ยิ้มให้กันพร้อมกับความเงียบ......

แต่สิ่งนี้ทำให้โจ่วอันรู้สึกหดหู่ใจเป็นอย่างมาก กองทัพของอีกฝ่ายถูกพวกเขาฆ่าตายจนจะหมดอยู่แล้ว เสด็จอาเก้าและเฟิ่งชิงเฉินกลับไม่ใช้โอกาสนี้ในการหนี แต่พวกเขายืนนิ่ง เฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ที่เดิม นี่มันบ้าไปแล้วหรือไม่......

โจ่วอันสาปแช่งออกมาด้วยความโกรธ “นี่พวกเจ้าสองคนกำลังทำอะไรงั้นหรือ ในช่วงเวลาแห่งชีวิตและความตาย กลับมายืนพูดถึงเรื่องราวที่ไร้ประโยชน์ พวกเจ้าลืมไปแล้วหรืออย่างไรว่าเวลานี้พวกเจ้ากำลังหนีเอาชีวิตรอดอยู่?”

พี่ชาย พี่สาว เวลานี้พวกเจ้าถูกตงหลิงเพ่งเล็ง ไม่ใช่เวลามาพูดถึงชีวิต พูดถึงอุดมคติ......