องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 140
สรุปบท บทที่ 140 ตัดสายใยสะบั้นสัมพันธ์2: องค์ชายาหมื่นพิษ
อ่านสรุป บทที่ 140 ตัดสายใยสะบั้นสัมพันธ์2 จาก องค์ชายาหมื่นพิษ โดย หลิงหลิง
บทที่ บทที่ 140 ตัดสายใยสะบั้นสัมพันธ์2 คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายประวัติศาสตร์ องค์ชายาหมื่นพิษ ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย หลิงหลิง อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
“พี่ปี้เฉิง...!”
ฉู่หยุนหานพกพาการร่ำไห้เวทนาผ่าอากาศยามราตรี คิดจะตามไป แต่ขาของนางกลับอ่อนแรงไร้กำลัง เดินสองก้าวก็ล้มลงกับพื้น
ครั้นเห็นเงาหลังเด็ดเดี่ยวนั้นหายลับไป ในที่สุดนางก็อดกลั้นไม่อยู่ นั่งร้องไห้โฮอยู่กับพื้น เสียงโหยไห้เต็มไปด้วยความเสียใจกับสิ่งที่ทำ
นางเสียใจ เสียใจแล้วจริงๆ
นางไม่เชื่อว่าหยุนหลิงจะเก่งกาจปานนั้น สามารถรักษาเซียวปี้เฉิงได้ในเวลาสั้นๆ เพียงสองเดือน นี่ต้องเป็นสิ่งที่นางทุ่มเทกับเซียวปี้เฉิงตลอดสองปีที่ผ่านมาแน่!!!
นางร้อนใจเกินไป ถ้าอดใจรออีกสักสองสามเดือน คนที่รักษาดวงตาของเซียวปี้เฉิงหายก็คือนางแล้ว...
ด้วยนิสัยของเซียวปี้เฉิง และความรู้สึกที่มีต่อนาง เขาต้องยืนกรานแต่งตนเป็นชายาเอกแน่
แต่นางใจร้อนเกินไป ถึงประเคนทุกอย่างที่กำลังจะได้มาถึงมือคนอื่น
“ข้าผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ...”
ฉู่หยุนหานร้องไห้อยู่ท่ามกลางสายลม บัดนี้นางไม่เพียงแต่สูญเสียเซียวปี้เฉิง แม้แต่ตำแหน่งพระชายารองตวนก็หลุดลอย
นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่นางต้องการ!
“ช่างเถอะ บางทีนี่อาจเป็นจุดจบที่ดีที่สุด”
ท่ามกลางสายลมยามราตรี เสียงถอนหายใจอ้อยอิ่งของเหลียนฮูหยินดังขึ้น นางเข้าไปประคองบุตรสาวที่ห่อเหี่ยว ในดวงตาคือความรักและความซับซ้อน
“ความจริงข้าไม่คิดให้เจ้าแต่งกับจิ้งอ๋องเลย...หานเอ๋อร์ เจ้ารักคนในราชวงศ์ต้าโจวไม่ได้”
ฉู่หยุนหานร้องไห้กระซิก ได้ยินดังนั้นแล้วจึงเงยหน้ามองเหลียนฮูหยิน แววตาสับสนทำอะไรไม่ถูก
เหลียนฮูหยินเกลี่ยเส้นผมยุ่งเหยิงของนางด้วยความรัก เสียงหนักทว่านุ่มนวล “พริบตาก็ผ่านไปสิบเจ็ดปีแล้ว เจ้าโตขนาดนี้แล้ว มีบางเรื่อง...ข้าจะปิดเจ้าต่อไปอีกไม่ได้แล้ว”
“ท่านแม่...?”
ความเด็ดเดี่ยวปราดผ่านใบหน้าเหลียนฮูหยิน “ตามข้ามา”
“เมื่อกี้พูดกับพี่ใหญ่นานขนาดนั้น พวกเจ้าคุยอะไรกันหรือ”
“เรื่องราชสำนักกับงานเท่านั้น”
ครั้นนึกถึงฉู่หยุนเจ๋อ เซียวปี้เฉิงก็ลวดเล่าเรื่องที่เขาถูกคนของสกุลเฟิงหาเรื่องในกรมราชทัณฑ์กับหยุนหลิง
“สกุลเฟิงนี่ช่างน่ารำคาญเหมือนแมลงวันแมลงสาบเสียจริง ลำบากพี่ต้องสู้รบตบมือกับคนประเภทนี้ทุกวัน” หยุนหลิงขมวดคิ้วน้อยๆ “มีวิธีอะไรทำให้เขาอยู่ในกรมราชทัณฑ์สบายขึ้นหน่อยหรือไม่”
อย่างไรเสีย เรื่องก็เป็นเหตุมาจากนาง นางทำร้ายเฟิงเหยียนบาดเจ็บหนัก สกุลเฟิงไม่กล้าล่วงเกินมาถึงจวนจิ้งอ๋อง ก็เลยมาหาเรื่องสกุลฉู่แทน
เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วตั้งสมาธิคิด “จำได้ว่าจวนเจิ้นกั๋วกงกับผู้ช่วยกรมราชทัณฑ์คนก่อนเป็นญาติกัน หรงฉานกับพี่ชายก็เป็นหลานสาวและหลานชายฝ่ายนอกของเขา ในเมื่อเจ้ามีสัมพันธ์ดีกับหรงฉาน บางทีอาจจะช่วยหยุนเจ๋อได้”
เมื่อพูดจบ เซียวปี้เฉิงก็นึกเสียใจทันที อยู่ดีๆ จะพูดถึงจวนเจิ้นกั๋วกงทำไม
เขายังจำได้ ในจวนเจิ้นกั๋วกงยังมีเจ้าคนน่าชังที่ยังเฝ้าคิดถึงหยุนหลิงอยู่!
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายาหมื่นพิษ