องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 139

เซียวปี้เฉิงมองดวงหน้านั้น ในใจมีอารมณ์แปลกประหลาด

ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อไร ดวงหน้าอันคุ้นเคยนี้ไม่ทำให้เขารู้สึกทะนุถนอมอีก เหลือเพียงความผิดหวังและความจืดจางไร้ที่สิ้นสุด

“ไม่ต้องเล่นละครแล้ว ระหว่างเจ้ากับข้าเปิดใจพูดกันตรงๆ เถอะ”

ฉู่หยุนหานกำมุมเสื้อ พยายามรักษาสีหน้าตัวเอง “พี่ปี้เฉิง ข้าไม่เข้าใจว่าท่านพูดอะไร ตอนนี้ท่าน...”

เซียวปี้เฉิงพูดขัดนางด้วยใบหน้าไร้ความรู้สึก “ในเมื่อฟังไม่เข้าใจ เช่นนั้นเปิ่นหวัง(*สรรพนามแทนตนของอ๋อง)ก็จะอธิบายให้ชัดเจนขึ้นอีกหน่อย”

เซียวปี้เฉิงไม่เคยเรียกตัวเองว่า ‘เปิ่นหวัง’ ต่อหน้านาง พอเห็นสีหน้าที่จู่ๆ กลายเป็นเย็นชาและเคร่งขรึมของอีกฝ่ายแล้ว ในใจฉู่หยุนหานก็เกิดลางร้ายขึ้น

“เรื่องในคืนงานเลี้ยงเทศกาลโคมลอย ข้ารู้หมดแล้ว”

นัยน์ตาฉู่หยุนหานหดเล็ก

“การแต่งกับตวนอ๋องไม่ใช่ผลลัพธ์ที่เจ้าต้องการมาตลอดหรอกหรือ เพื่อบรรลุเป้าหมาย เจ้าพยายามวางยาข้า สุดท้ายก็ทำให้ข้าแต่งกับหยุนหลิงตามต้องการแล้ว”

ครั้นถูกพูดความลับที่อยู่ในใจส่วนลึก ฉู่หยุนหานก็พลันหน้าซีด หัวใจเต้นระรัว

ภายใต้สายตาดุจเปลวเพลิงและความกดดันของเซียวปี้เฉิง นางแทบหายใจไม่ออก ตื่นตระหนกจนมือมีเหงื่อ แต่กลับจำต้องทำท่าตกใจและเสียใจสุดแสน

“พี่ปี้เฉิง ทำไมท่านคิดกับข้าอย่างนี้ล่ะ! ข้าจริงใจกับท่านนะ!”

รอยยิ้มบนใบห้าเซียวปี้เฉิงเสียดแทงมากขึ้นอีกระดับ “จริงใจ?”

ก็แค่ไม่ได้เป็นพระชายาตวน และเห็นว่าตาของเขาหายดีแล้ว ก็เลยนึกเสียใจเท่านั้น

ฉู่หยุนหานกัดฟัน จิกเล็บเข้าฝ่ามือ ไม่กล้าสบตากับเขาเล็กน้อย เบนสายตาออกด้วยความละอายใจ