องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 140

“พี่ปี้เฉิง...!”

ฉู่หยุนหานพกพาการร่ำไห้เวทนาผ่าอากาศยามราตรี คิดจะตามไป แต่ขาของนางกลับอ่อนแรงไร้กำลัง เดินสองก้าวก็ล้มลงกับพื้น

ครั้นเห็นเงาหลังเด็ดเดี่ยวนั้นหายลับไป ในที่สุดนางก็อดกลั้นไม่อยู่ นั่งร้องไห้โฮอยู่กับพื้น เสียงโหยไห้เต็มไปด้วยความเสียใจกับสิ่งที่ทำ

นางเสียใจ เสียใจแล้วจริงๆ

นางไม่เชื่อว่าหยุนหลิงจะเก่งกาจปานนั้น สามารถรักษาเซียวปี้เฉิงได้ในเวลาสั้นๆ เพียงสองเดือน นี่ต้องเป็นสิ่งที่นางทุ่มเทกับเซียวปี้เฉิงตลอดสองปีที่ผ่านมาแน่!!!

นางร้อนใจเกินไป ถ้าอดใจรออีกสักสองสามเดือน คนที่รักษาดวงตาของเซียวปี้เฉิงหายก็คือนางแล้ว...

ด้วยนิสัยของเซียวปี้เฉิง และความรู้สึกที่มีต่อนาง เขาต้องยืนกรานแต่งตนเป็นชายาเอกแน่

แต่นางใจร้อนเกินไป ถึงประเคนทุกอย่างที่กำลังจะได้มาถึงมือคนอื่น

“ข้าผิดไปแล้ว ผิดไปแล้วจริงๆ...”

ฉู่หยุนหานร้องไห้อยู่ท่ามกลางสายลม บัดนี้นางไม่เพียงแต่สูญเสียเซียวปี้เฉิง แม้แต่ตำแหน่งพระชายารองตวนก็หลุดลอย

นี่ไม่ใช่ผลลัพธ์ที่นางต้องการ!

“ช่างเถอะ บางทีนี่อาจเป็นจุดจบที่ดีที่สุด”

ท่ามกลางสายลมยามราตรี เสียงถอนหายใจอ้อยอิ่งของเหลียนฮูหยินดังขึ้น นางเข้าไปประคองบุตรสาวที่ห่อเหี่ยว ในดวงตาคือความรักและความซับซ้อน

“ความจริงข้าไม่คิดให้เจ้าแต่งกับจิ้งอ๋องเลย...หานเอ๋อร์ เจ้ารักคนในราชวงศ์ต้าโจวไม่ได้”

ฉู่หยุนหานร้องไห้กระซิก ได้ยินดังนั้นแล้วจึงเงยหน้ามองเหลียนฮูหยิน แววตาสับสนทำอะไรไม่ถูก

เหลียนฮูหยินเกลี่ยเส้นผมยุ่งเหยิงของนางด้วยความรัก เสียงหนักทว่านุ่มนวล “พริบตาก็ผ่านไปสิบเจ็ดปีแล้ว เจ้าโตขนาดนี้แล้ว มีบางเรื่อง...ข้าจะปิดเจ้าต่อไปอีกไม่ได้แล้ว”

“ท่านแม่...?”

ความเด็ดเดี่ยวปราดผ่านใบหน้าเหลียนฮูหยิน “ตามข้ามา”

“เมื่อกี้พูดกับพี่ใหญ่นานขนาดนั้น พวกเจ้าคุยอะไรกันหรือ”

“เรื่องราชสำนักกับงานเท่านั้น”

ครั้นนึกถึงฉู่หยุนเจ๋อ เซียวปี้เฉิงก็ลวดเล่าเรื่องที่เขาถูกคนของสกุลเฟิงหาเรื่องในกรมราชทัณฑ์กับหยุนหลิง

“สกุลเฟิงนี่ช่างน่ารำคาญเหมือนแมลงวันแมลงสาบเสียจริง ลำบากพี่ต้องสู้รบตบมือกับคนประเภทนี้ทุกวัน” หยุนหลิงขมวดคิ้วน้อยๆ “มีวิธีอะไรทำให้เขาอยู่ในกรมราชทัณฑ์สบายขึ้นหน่อยหรือไม่”

อย่างไรเสีย เรื่องก็เป็นเหตุมาจากนาง นางทำร้ายเฟิงเหยียนบาดเจ็บหนัก สกุลเฟิงไม่กล้าล่วงเกินมาถึงจวนจิ้งอ๋อง ก็เลยมาหาเรื่องสกุลฉู่แทน

เซียวปี้เฉิงขมวดคิ้วตั้งสมาธิคิด “จำได้ว่าจวนเจิ้นกั๋วกงกับผู้ช่วยกรมราชทัณฑ์คนก่อนเป็นญาติกัน หรงฉานกับพี่ชายก็เป็นหลานสาวและหลานชายฝ่ายนอกของเขา ในเมื่อเจ้ามีสัมพันธ์ดีกับหรงฉาน บางทีอาจจะช่วยหยุนเจ๋อได้”

เมื่อพูดจบ เซียวปี้เฉิงก็นึกเสียใจทันที อยู่ดีๆ จะพูดถึงจวนเจิ้นกั๋วกงทำไม

เขายังจำได้ ในจวนเจิ้นกั๋วกงยังมีเจ้าคนน่าชังที่ยังเฝ้าคิดถึงหยุนหลิงอยู่!