องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 141

แต่หยุนหลิงกลับจดจำใส่ใจแล้ว แต่ดีที่นางไม่ได้ไปเยือนจวนเจิ้นกั๋วกงถึงหน้าประตูทันที

พรุ่งนี้ก็คือวันมงคลใหญ่ของตาทึ่มตวนอ๋อง บุตรีจวนเจิ้นกั๋วกงออกเรือน ย่อมต้องจัดงานเลี้ยงมงคล

ในวันมงคลใหญ่ของตวนอ๋อง ขุนนางในบ้านเฉียวเย่ตระเตรียมรถม้าหลายคันแต่เช้าตรู่

เย่เจ๋อเฟิงสวมชุดใหม่สีน้ำเงิน เหน็บดาบคู่กายอยู่ตรงเอว ขี่อาชา ท่วงท่าสง่างาม ชวนให้ดวงตาผู้คนเปล่งประกาย

ครั้นขึ้นรถม้า ข้างหูยังได้ยินเสียงผู้คนกล่าวถึงเรื่องมงคลด้วยความตื่นเต้น

ในฐานะที่เป็นโอรสองค์โตของเจาเหรินตี้ งานมงคลใหญ่ของตวนอ๋องจึงเรียกได้ว่ามีหน้ามีตาเต็มที่ เจาเหรินตี้ออกโองการให้จัดโต๊ะจีนสามวัน ให้ประชาชนกินอาหารได้ตลอดเวลา

หยุนหลิงอิจฉาเล็กน้อย “ครั้งนี้เสด็จพ่อทุ่มทุนจริงๆ แต่ทั้งที่เป็นลูกชายเหมือนกัน ทำไมงานแต่งถึงต่างกันขนาดนี้ล่ะ”

โต๊ะจีนแต่ละโต๊ะนี่ ต้องฆ่าหมูกี่ตัว เชือดไก่ เป็ด ห่านกี่ตัวถึงจะพอเนี่ย แถมยังจัดสามวันอีก

ครั้งที่แล้วนางรักษาไท่ซ่างหวงสร้างผลงาน แต่เพิ่งจะได้รางวัลเป็นลูกหมูตัวเดียวเอง!

ตั้งแต่ไท่ซ่างหวงกลับวัง สัตว์ที่เลี้ยงปล่อยในเรือนกุยเถียนก็ทิ้งให้คนรับใช้ดูแล ไม่รู้ว่าลูกหมูของนางตัวนั้นจะอดอยากจนผอมโซไปแล้วหรือไม่

เมื่อได้ยินถ้อยคำของหยุนหลิง เซียวปี้เฉิงก็รู้สึกขมในใจเล็กน้อย ดังนั้นเขาจึงคล้ายกับตัดสินใจ “หยุนหลิง ต่อไปข้าจะชดเชยงานแต่งที่สมบูรณ์ให้เจ้าแน่นอน”

งานแต่งของเขากับหยุนหลิงลวกๆ และไม่ถูกคนอื่นเห็นดี พิธีการเรียบง่ายอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ กอปรกับฉู่หยุนหลิงก็ไม่ให้ความร่วมมือ อันที่จริงแม้แต่การคำนับฟ้าดิน พวกเขาก็ยังไม่ได้ทำ...

หากกล่าวอย่างจริงจัง เขากับหยุนหลิงยังไม่ได้ผ่านพิธีแต่งงานของกันและกันเลย

“ถ้าเจ้าชอบบรรยากาศเช่นนี้ ต่อไปข้าจะทำให้เจ้าครั้งหนึ่ง”

แต่เมื่อหยุนหลิงได้ยิน ก็อดมอบลูกมะเหงกให้เซียวปี้เฉิงไม่ได้ พูดขึ้นอย่างไม่ได้ดั่งใจ “เจ้าโง่หรือ! จ่ายเงินเยอะแยะเลี้ยงข้าวคนอื่นอย่างนั้น หาเงินได้เยอะจนไม่มีที่จะใช้แล้วใช่หรือไม่!”

จบกัน ท่านอ๋องถูกทำให้เสียคนหมดแล้ว

ระหว่างทางไปจวนตวนอ๋อง หยุนหลิงแง้มผ้าม่าน ชื่นชมทัศนียภาพตามท้องถนนด้วยความครึ้มอกครึ้มใจ

ยังเป็นครั้งแรกที่นางได้เห็นพิธีแต่งงานตามธรรมเนียมและมีกลิ่นอายโบราณแบบนี้ อดถอนหายใจไม่ได้ “ที่แท้ขบวนเจ้าสาวสิบลี้ที่ร่ำลือก็เป็นอย่างนี้นี่เอง”

ขบวนส่งตัวเจ้าสาวที่จวนเจิ้นกั๋วกงทำให้หรงฉาน แทบกินพื้นที่ถนนหงส์ไฟของเมืองหลวงต้าโจวทั้งหมด

เซียวปี้เฉิงได้ยินดังนั้นก็อดกระซิบถามด้วยความอยากรู้ไม่ได้ “ยัยปีศาจ คนของพวกเจ้าที่นั่นแต่งงานเป็นอย่างไรหรือ”

“พวกเราที่นั่น?” หยุนหลิงคิด กระซิบตอบ “งานแต่งงานแบบไหนก็มี อิสระตามใจชอบจะตายไป”

“มีการแต่งงานตามธรรมเนียนแบบนี้เหมือนพวกเจ้า แต่ว่าไม่ได้ใหญ่โตแบบนี้ มีงานแต่งงานแบบตะวันตก ใส่ชุดแต่งงานสีขาวเข้าพิธีในโบสถ์ แต่ก็มีคนเห็นว่ายุ่งยาก จดทะเบียนสมรสก็ถือว่าเสร็จก็มี ไม่จัดงานแต่ง ไม่จัดงานเลี้ยงเชิญแขก สองสามีภรรยาไปฮันนีมูนรอบโลก...”