องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 147

หยุนหลิงได้สติกลับมา คิ้วที่ขมวดผ่อนคลายลง สีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมพูดสั่งขึ้นว่า “ไปเตรียมขนมหวานกับน้ำชามา”

สำหรับอู่อานกงในตำนานคนนี้ หยุนหลิงรู้สึกแปลกใจมาตลอด

ได้ยินว่าเขากับไท่ซ่างหวงเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน ก่อนที่จะมาเป็นส่วนหนึ่งในราชสำนัก เขาเคยเป็นคนในยุทธภพมาก่อน

หยุนหลิงรอคอยให้อู่อานกงกลับมาตลอด จะได้ช่วยโฆษณาขี้ผึ้งโสมหิมะสูตรปรับปรุงของนาง

“เดี๋ยวจะได้ลองถามเรื่องสูตรกำยานสงบจิตนี้ด้วย บางทีอาจจะได้ข้อมูลอะไรบ้าง”

หยุนหลิงกำลังพูดอยู่อย่างพึมพำ ก็ได้ยินเสียงเร่งรีบเหมือนระฆังดังขึ้นตรงหน้าประตูเรือนหลั่นชิง ซึ่งเรียกว่าเสียงดังสนั่นฟ้า กระเบื้องหลังคาแทบหลุดตกลงมา

“เจ้าสาม ภรรยาของเจ้าอยู่ที่ไหน? ข้าจะดูขี้ผึ้งโสมหิมะที่นางทำขึ้นมา ดีเหมือนอย่างที่เจ้าพูดแบบนั้นจริงไหม”

ตั้งแต่แผ่นดินต้าโจวสงบแล้ว ชีวิตบั้นปลายของอู่อานกง ล้วนท่องเที่ยวไปทั่วทุกหนทุกแห่งอยู่ตลอด ตามหาดอกไม้ต้นไม้แปลก ๆ แต่ละชนิด

เขาพอได้ยินข่าวลือของหยุนหลิงมาบ้าง แต่ไม่เคยเห็นหน้า

เสียงเซียวปี้เฉิงดังขึ้นตามอย่างจนใจว่า “ซือจู่ท่านไม่ต้องรีบ ท่านวางของลงก่อน.....”

หยุนหลิงยกมือขึ้นเปิดผ้าม่านโปร่งที่บังศาลา เงยหน้ามองไป เห็นชายชราร่างผอมคนหนึ่งสวมผ้ากระสอบเดินเข้ามา มีปลาเฉาฮื้อสองตัวผูกตรงรอบเอวอีกฝ่าย สวมรองเท้าฟางขาดรุ่งริ่ง ฝีเท้าแข็งแกร่ง

ตามตัวเปรอะเปื้อน พื้นรองเท้าฟางและแขนเสื้อยังคงเปื้อนไปด้วยดินใหม่ สะพายตะกร้าสานใบใหญ่ไว้ด้านหลัง มีดอกไม้ใบหญ้าแปลกๆมากมายซึ่งหยุนหลิงก็ไม่รู้จัก