องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 147

หยุนหลิงได้สติกลับมา คิ้วที่ขมวดผ่อนคลายลง สีหน้ายิ้มแย้ม พร้อมพูดสั่งขึ้นว่า “ไปเตรียมขนมหวานกับน้ำชามา”

สำหรับอู่อานกงในตำนานคนนี้ หยุนหลิงรู้สึกแปลกใจมาตลอด

ได้ยินว่าเขากับไท่ซ่างหวงเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน ก่อนที่จะมาเป็นส่วนหนึ่งในราชสำนัก เขาเคยเป็นคนในยุทธภพมาก่อน

หยุนหลิงรอคอยให้อู่อานกงกลับมาตลอด จะได้ช่วยโฆษณาขี้ผึ้งโสมหิมะสูตรปรับปรุงของนาง

“เดี๋ยวจะได้ลองถามเรื่องสูตรกำยานสงบจิตนี้ด้วย บางทีอาจจะได้ข้อมูลอะไรบ้าง”

หยุนหลิงกำลังพูดอยู่อย่างพึมพำ ก็ได้ยินเสียงเร่งรีบเหมือนระฆังดังขึ้นตรงหน้าประตูเรือนหลั่นชิง ซึ่งเรียกว่าเสียงดังสนั่นฟ้า กระเบื้องหลังคาแทบหลุดตกลงมา

“เจ้าสาม ภรรยาของเจ้าอยู่ที่ไหน? ข้าจะดูขี้ผึ้งโสมหิมะที่นางทำขึ้นมา ดีเหมือนอย่างที่เจ้าพูดแบบนั้นจริงไหม”

ตั้งแต่แผ่นดินต้าโจวสงบแล้ว ชีวิตบั้นปลายของอู่อานกง ล้วนท่องเที่ยวไปทั่วทุกหนทุกแห่งอยู่ตลอด ตามหาดอกไม้ต้นไม้แปลก ๆ แต่ละชนิด

เขาพอได้ยินข่าวลือของหยุนหลิงมาบ้าง แต่ไม่เคยเห็นหน้า

เสียงเซียวปี้เฉิงดังขึ้นตามอย่างจนใจว่า “ซือจู่ท่านไม่ต้องรีบ ท่านวางของลงก่อน.....”

หยุนหลิงยกมือขึ้นเปิดผ้าม่านโปร่งที่บังศาลา เงยหน้ามองไป เห็นชายชราร่างผอมคนหนึ่งสวมผ้ากระสอบเดินเข้ามา มีปลาเฉาฮื้อสองตัวผูกตรงรอบเอวอีกฝ่าย สวมรองเท้าฟางขาดรุ่งริ่ง ฝีเท้าแข็งแกร่ง

ตามตัวเปรอะเปื้อน พื้นรองเท้าฟางและแขนเสื้อยังคงเปื้อนไปด้วยดินใหม่ สะพายตะกร้าสานใบใหญ่ไว้ด้านหลัง มีดอกไม้ใบหญ้าแปลกๆมากมายซึ่งหยุนหลิงก็ไม่รู้จัก

คนเฒ่าตรงหน้าแลดูตัวสูงกว่าไท่ซ่างหวงนิดหน่อย กำยำกว่านิดหน่อย เพียงแต่ผมขาวเต็มหัวยุ่งเหยิงเหมือนเล้าไก่ แต่งเนื้อแต่งตัวอย่างไม่สนใจให้ความสำคัญ เดินตามถนนแล้วมีคนบอกว่าเป็นขอทานก็ไม่น่าสงสัย

หยุนหลิงยิ้มแย้มอย่างไม่โกรธเคือง หันไปทำความเคารพเขา พร้อมพูดขึ้นว่า “อู่อานกงเชิญนั่ง ข้าสั่งบ่าวใช้เตรียมขนมหวานที่ทำขึ้นมาเอง ดูว่าถูกปากท่านไหม”

“เดี๋ยวค่อยกิน เจ้ารีบเอาขี้ผึ้งโสมหิมะออกมาให้ข้าดูก่อน” อู่อานกงโบกมือ หลังจากเดินเข้าไปในศาลาแล้ว สีหน้ากลับเปลี่ยนไปทันที พร้อมพูดขึ้นว่า “อืม....? นี่กลิ่นอะไร?”

เซียวปี้เฉิงเห็นอยู่ดีๆ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนเป็นเคร่งขรึม ราวกับมองเห็นศัตรู จึงถามขึ้นอย่างตื่นเต้นว่า “ซือจู่ มีอะไรผิดปกติหรือเปล่า?”

อู่อานกงสูดดมในอากาศ ไม่ช้าสายตาก็จับจ้องมองดูกำยานที่หยุนหลิงเพิ่งจุด

มือของเขาคว้าจับกำยานก้านนั้นขึ้นมาอย่างรวดเร็ว พร้อมถามขึ้นด้วยท่าทีตกตะลึงว่า “ภายในจวนจิ้งอ๋อง ทำไมถึงได้มีพิษแปลกกำยานดับวิญญาณนี้”