องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 146

“เมื่อกี้ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงคุยอะไรกับเจ้า?”

หยุนหลิงพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “ฮูหยินเจิ้นกั๋วกงถามข้าว่ามีวิธีรักษาโรคหัวใจของหรงจ้านไหม ข้าจึงลองตรวจดูอาการ ค่อนข้างยุ่งยากหน่อย แต่ก็ใช่ว่าจะรักษาไม่ได้เลย”

เซียวปี้เฉิงหน้าบึ้งตึง สีหน้ามืดครึ้มลงพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าจึงตอบตกลงแล้ว?”

หยุนหลิงพยักหัว พร้อมยิ้มพูดขึ้นว่า “เจ้าบอกว่าฮูหยินเจิ้นกั๋วกงเป็นบุตรสาวเจ้ากรมราชทัณฑ์ไม่ใช่หรือ นางเป็นคนฉลาด ในเมื่อยอมรับมิตรไมตรีของข้า ไม่ว่ายังไงก็จะดูแลพี่ใหญ่อยู่บ้าง”

ถึงแม้เซียวปี้เฉิงจะเข้าใจเหตุผลนี้ แต่ไม่ว่ายังไงก็ยังคงอึดอัดใจ เพราะนั่นแสดงว่าต่อไปหรงจ้านก็จะมาเข้ารับการรักษาถึงที่บ้าน?

“สามีภรรยาคำนับกัน..... เสร็จสิ้นพิธี”

ภายในห้องโถง ตวนอ๋องกับหรงฉานเสร็จเป็นพิธีคำนับกัน บรรยากาศในจวนอ๋องครึกครื้นขึ้นมาทันที แต่ตวนอ๋องในฐานะที่เป็นเจ้าบ่าว กลับค่อนข้างฝืนยิ้ม

ตัวเอกของงานแต่งงานนี้ไม่แปลกใจเลยที่จะเป็นหรงฉาน เกี้ยวของฉู่หยุนหานถูกทิ้งไว้นอกประตูเป็นเวลานาน รอหลังจากหรงฉานถูกพาไปห้องหอแล้ว เกี้ยวอันเล็กนั่นค่อยถูกยกเข้ามาทางประตูเล็กอย่างเร่งรีบ

ตวนอ๋องเพียงแค่ไปรับเกี้ยวเข้าประตูมาด้วยตนเอง จากนั้นก็เข้าไปในงานเลี้ยงอย่างอาลัยอาวรณ์

ตามกฎหมายของต้าโจว นางบำเรอไม่สามารถเข้าพิธีแต่งงาน

ทั้งๆที่แต่งงานกับผู้หญิงสองคน แต่ฉู่หยุนหานกลับไม่มีความรู้สึกของการดำรงอยู่เหมือนดั่งคนไร้ตัวตน

เห็นนางตกอยู่ในสภาพน่าน่าสังเวช หยุนหลิงส่ายหัว พร้อมถอนหายใจพูดขึ้นว่า “มีของดีแล้วไม่รู้จักรักษาจริงๆ สู้ตอนที่ฉู่หยุนหลิงแต่งงานกับเจ้าก็ไม่ได้”

ตอนนั้นต่อให้ฉู่หยุนหลิงถูกก่นด่าขนาดไหน อย่างน้อยก็จัดพิธีการที่ยิ่งใหญ่เข้าประตูหลักจวนจิ้งอ๋อง

ในศาลากลางทะเลสาบ นางจุดกำยานหนึ่งดอกแล้วสูดดมเบาๆ อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้วเล็กน้อย

“น่าแปลก ทั้งๆที่สูตรที่อนุมานขึ้นมานั้นถูกต้อง ทำไมสูดดมแล้วไม่เหมือนกัน?”

หยุนหลิงมั่นใจในความสามารถของตนเองอย่างมาก นางมีพลังวิญญาณพิเศษที่มีประสาทรับกลิ่นได้อย่างดี บวกกับความรู้และประสบการณ์ที่ผ่านมา สามารถที่จะรู้ถึงส่วนผสมทั้งของกำยานสงบจิตนั้นอย่างครบถ้วน

แต่กำยานสงบจิตที่นางทำขึ้นมา ถึงจะดมแล้วมีกลิ่นคล้ายคลึงกัน แต่ยังขาดความหอมหวานของอันเดิม

หยุนหลิงนั่งอยู่ในศาลา มองไปรอบๆที่มีสมุนไพรและเครื่องหอมหลายสิบชนิดที่วาง เท้าคางอยู่อย่างครุ่นคิด

ในขณะที่กำลังครุ่นคิดว่าเกิดปัญหาตรงไหน ตงชิงก็วิ่งเข้ามาบอกอย่างยิ้มแย้มว่า “พระชายา อู่อานกงกลับเมืองหลวงแล้ว ตอนนี้กำลังเดินมายังเรือนหลั่นชิงของเราพร้อมกับท่านอ๋อง”