องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 121

นางกวาดสายตามองมาเรียบๆ ทันใดนั้นฉู่หยุนหานก็ราวกับเผชิญกับศัตรูตัวฉกาจ แผ่นหลังราวกับมีลำแสงเย็นเฉียบทิ่มตำ ก้มหน้าลอบกัดฟันตัวเอง

ทำไมเมื่อก่อนถึงไม่เห็น ว่ายัยนี่ที่ทั้งโง่ทั้งขี้เหร่จะจัดการยากเช่นนี้!

สายตาตวนอ๋องเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขามองฉู่หยุนหาน โต้กลับพลัน “เจ้าจะบอกว่าหยุนหานเป็นคนทำ? นี่เป็นไปไม่ได้ หยุนหานไม่ใช่คนอย่างนั้น!”

“มันก็ไม่แน่ ต้องรู้ว่านางเป็นคนแรกที่เห็นว่าแม่นางหรงตกน้ำ”

หยุนหลิงหัวเราะ เอ่ยต่อด้วยความหมายเชิงลึก “อีกอย่าง เรื่องการให้ร้ายเนี่ย นางก็ไม่ได้ทำเป็นครั้งแรก มีประสบการณ์จะตาย”

ฉู่หยุนหานฟังออกว่านางหมายถึงเรื่องในคืนงานเลี้ยงเทศกาลโคมลอย กัดฟันเอ่ย “พี่ ท่านหมายความว่าอย่างไร”

“นี่ยังฟังไม่เข้าใจหรือ” หยุนหลิงเลิกคิ้ว ส่ายหน้าถอนหายใจเอ่ย “เช่นนั้นเจ้าก็โง่จริงๆ เหมาะสมกับตวนอ๋องยิ่งแล้ว”

มุมปากตวนอ๋องกระตุก “...”

“ท่านอ๋อง ข้าเหนื่อยแล้ว เรากลับจวนกันเถอะ” หยุนหลิงคร้านจะสนใจพวกเขา เดินไปคล้องแขนเซียวปี้เฉิง “ถ้าพูดกับสองคนนี้ต่อไป ข้ากลัวว่าพวกเขาจะส่งผลกระทบกับสมองของเด็กในท้อง”

กล่าวจบ นางก็หันไปยิ้มเป็นการขออภัยกับหรงฉานพี่ชายนาง “คืนนี้ต้อนรับได้ไม่ดี ทำให้แม่นางหรงต้องตกใจแล้ว ตอนนี้ข้ารู้สึกอ่อนเพลียเล็กน้อย วันหลังต้องเอายาไปเยี่ยมแม่นางหรงที่จวนด้วยตัวเองแน่นอน”

เมื่อได้ฟัง สายตาหรงจ้านก็มองไปยังท้องน้อยที่นูนออกมาเล็กน้อยของหยุนหลิง อารมณ์ซับซ้อน

เขาถือพัดประสานหมัด ข่มอารมณ์ในใจ เอ่ยเสียงเรียบ “น้อมส่งจิ้งอ๋อง พระชายาจิ้ง”

เซียวปี้เฉิงสังเกตเห็นสายตาของหรงจ้าน ใบหน้าลอบขรึมนิดๆ พลิกมือจับมือของหยุนหลิงแน่น

ปกติเขาจะทำเป็นตาบอดต่อหน้าคนอื่น ต้องให้หยุนหลิงและลู่ชีประคองตลอด ดังนั้นหยุนหลิงจึงเคยชินแล้ว ปล่อยให้เขาจับ

หรงจ้านเห็นพวกเขาจับมือกันแน่น เม้มริมฝีปากเล็กน้อย

“หยุนหลิง ข้าจะส่งเจ้ากลับจวนก่อน ถ้าตากลมตอนกลางคืนต่อไปอีก เกรงว่าจะล้มป่วย”

เซียวปี้เฉิงกับหยุนหลิงไปแล้ว เหลือตวนอ๋องอยู่เผชิญหน้ากับหรงฉานและหรงจ้าน ในใจเต็มไปด้วยความอีหลักอีเหลื่อ ถามไถ่ตามมารยาทไม่กี่ประโยคก็รีบร้อนจากไป

หรงจ้านหน้าตึงไม่พูด แม้แต่คำพูดตามมารยาทนิดหน่อยก็ไม่มี บัดนี้พอเขาเห็นตวนอ๋อง จะอย่างไรก็ไม่รื่นตา

แต่จนปัญญาที่เจาเหรินตี้กลับมอบฉานเอ๋อร์ให้คนเช่นนี้