องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 122

หยุนหลิงกับเซียวปี้เฉิงกลับถึงจวนจิ้งอ๋องท่ามกลางแสงจันทร์ ลานบ้านในคืนฤดูคิมหันต์มีเสียงจักจั่นเรไรกบอ่างขับขานเป็นสายๆ

สายลมพัดอ้อยอิ่ง ท่ามกลางแสงศศิธร หยุนหลิงเห็นความอึมครึมจากใบหน้าของเขา ริมฝีปากบางเม้มเป็นเส้นตรง เงียบ

หยุนหลิงหยุดฝีเท้า กล่าวขึ้นอย่างตรงไปตรงมา “ดูเหมือนเจ้าจะอารมณ์ไม่ดีมากเลยนะ เป็นเพราะคืนนี้ข้าทำกับฉู่หยุนหานมากเกินไปหรือ”

เรื่องในวันนี้ ฉู่หยุนหานเสื่อมเสียชื่อเสียง นางคือว่าที่พระชายารองตวน เรื่องนี้ก็จะส่งผลกับนางระดับหนึ่งเช่นกัน

ถ้าไม่มีการถีบนั้นของนาง ก็จะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

เซียวปี้เฉิงได้ยินดังนั้น ความตะลึงก็ปราดผ่านบนใบหน้า “ทำไมเจ้าจึงคิดเช่นนี้”

คืนนี้เขาอารมณ์ไม่ค่อยดีจริงๆ แต่ไม่ได้คิดมากเพราะฉู่หยุนหาน แต่เพราะ...

เขามองหยุนหลิงด้วยสีหน้าเคร่งขรึม เอ่ยเสียงหนัก “ทุกสิ่งทุกอย่าง ฉู่หยุนหานล้วนเป็นผู้ก่อขึ้นเอง ข้าไม่ได้โทษเจ้า ข้าแค่โทษตัวเอง ทั้งที่รู้ว่าเจ้าถูกใส่ความ ไม่ได้รับความเป็นธรรม แต่กลับไม่สามารถยืดอกยืนยันประกาศความยุติธรรมแทนเจ้าได้...”

หยุนหลิงอึ้งเล็กน้อย ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “แต่นางคือหวานใจของเจ้าไม่ใช่หรือ”

เพราะเป็นคนที่เคยอยู่ในหัวใจ นางจึงนึกว่าเซียวปี้เฉิงต้องมีสายใยกับนางบางส่วน

เมื่อนั้นสายตาของเซียวปี้เฉิงแวบความซับซ้อน จากนั้นก็มองนางอย่างจริงจัง

“นับจากนางวางยาข้าในคืนงานเลี้ยงวันเทศกาลโคมลอย ระหว่างข้ากับนางก็ไม่หลงเหลือเยื่อใยอะไรอีกแล้ว”

หลังจากรู้ว่าฉู่หยุนหานทรยศ ความรู้สึกที่เขามีต่อฉู่หยุนหานแต่เดิมก็มลายหายไปสิ้น

ยิ่งไม่ต้องพูดถึง ฉู่หยุนหลิงตัวจริงก็เสียชีวิตอย่างอยุติธรรมเพราะเรื่องนี้ด้วย...

บัดนี้ นางยังมีความคิดชั่วร้ายอย่างนี้ ต้องการให้ร้ายหยุนหลิงซ้ำสอง แล้วยังจะมีเยื่อใยอะไรให้เขานึกถึงได้อีก