เมื่อได้ยินคำพูดนี้ หลินซินก็เก็บอารมณ์ไม่อยู่ก่อน ตบโต๊ะเอ่ยด้วยความโกรธ “นางเป็นคนทำจริงๆ หรือ แล้วเหตุใดต่อหน้าหรงซื่อจื่อกับฉู่หยุนเจ๋อ ปี้เฉิงเจ้าถึงได้ปกป้องนางครั้งแล้วครั้งเล่าล่ะ หรือว่าเจ้าไม่รู้ ว่านางทำร้ายหยุนหานอนาถขนาดไหน!”
สีหน้าเยียนอ๋องพลันเปลี่ยนเป็นไม่สู้ดี “พี่สาม หรือว่าเพราะขาของข้า ท่านก็เลยปล่อยให้นางทำตามอำเภอใจหรือ...”
นอกจากนี้ เขาคิดเหตุผลที่เซียวปี้เฉิงปกป้องหยุนหลิงอีกไม่ได้แล้วจริงๆ
เซียวปี้เฉิงส่ายหน้า เอ่ยช้าๆ เสียงหนัก “ที่ข้าปกป้องนาง เพราะนางไม่ได้รับความเป็นธรรมจริง สำหรับฉู่หยุนหาน...”
ครู่หนึ่งแล้ว น้ำเสียงของเขาก็เย็นชาขึ้นมาบางส่วน
“ทั้งหมด นางหาเรื่องใส่ตัวเอง!”
หลินซินพลันเปลี่ยนสีหน้า เบิกตาโพลง “ปี้เฉิง เจ้าว่าอะไรน่ะ”
นางไม่เข้าใจ ทำไมเซียวปี้เฉิงที่อ่อนโยนกับฉู่หยุนหานมาตลอดถึงได้กล่าวคำพูดเช่นนี้ออกมาได้
เซียวปี้เฉิงยกมือขึ้นเล็กน้อย นิ้วเรียวยาวสองนิ้วคีบกระดาษยับยู่ยี่แผ่นหนึ่ง วางลงบนโต๊ะหิน
แววตาของเขาเย็นชา เล่าแผนการชั่วร้ายที่เกิดขึ้นบนเรือริมแม่น้ำทั้งหมดออกมาด้วยน้ำเสียงเย็นเยียบ
“เจ้าบอกว่าหยุนหานคิดวางแผนทำร้ายหรงฉาน แล้วโยนความผิดมาให้ฉู่หยุนหลิง?” เมื่อฟังจบ สีหน้าหลินซินก็ตะลึง น้ำเสียงเต็มไปด้วยความเหลือเชื่อ “จะเป็นไปได้อย่างไร!”
นัยน์ตาเซียวปี้เฉิงมืดสนิท เอ่ยเสียงเย็นชา “ข้าเห็นกับตา นางเอากระดาษแผ่นนี้ใส่ไว้ในแจกันดอกไม้ ยังจะเท็จได้อีกหรือ”
ครั้นได้ยินดังนั้น คนที่อยู่ที่นั่นต่างตะลึงงัน
“พี่สาม ดวงตาท่านหายดีแล้วหรือ”
เซียวปี้เฉิงพยักหน้า “เริ่มค่อยๆ ฟื้นฟูระยะหนึ่งแล้ว นางไม่รู้ ก็เลยทำเรื่องนี้ต่อหน้าข้า”
เขาไม่คิดเสแสร้งต่อ ถึงอย่างไรตามการบอกของหยุนหลิงในตอนแรก สิ้นเดือนนี้ดวงตาทั้งสองของเขาก็จะหายเป็นปกติแล้ว ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ไม่กี่วัน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายาหมื่นพิษ