องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 126

“ที่แท้ที่ยัยอัปลักษณ์นั่นพูดก็เป็นความจริง”

ครู่หนึ่งแล้ว สายตาของเยียนอ๋องก็เคร่มขรึมมืดมน อดรนทนไม่ไหว ทุบถ้วยน้ำชาแรงๆ น้ำเสียงโกรธเกรี้ยว

“ทีแรกเป็นนางที่เปลี่ยนใจก่อน ต้องการให้พี่สามกับยัยอัปลักษณ์เป็นบันไดชิงอำนาจและผลประโยชน์!”

เขาเติบโตมากับเซียวปี้เฉิงแต่เล็ก ความสัมพันธ์แน่นแฟ้นอย่างยิ่ง เพราะเหตุนี้จึงเห็นฉู่หยุนหานเป็นดั่งพี่น้อง ดีกับนางยิ่งกว่าเหล่าองค์หญิงที่มีสัมพันธ์ทางสายเลือดในวังหลวง

แต่สาวน้อยที่เขาเห็นเป็นดั่งครอบครัว กลับทรยศญาติที่เขาให้ความสำคัญที่สุด!

“ข้าไม่เข้าใจ...ทำไม!”

เยียนอ๋องหอบหายใจ ทรวงอกกระเพื่อมไม่หยุด เขาได้รับการกระทบกระเทือนอย่างมากชัดเจน

เขารู้มาโดยตลอด ว่าฉู่หยุนหานติดใจกับฐานะบุตรีอนุภรรยาอยู่บ้าง ทว่านางไม่รู้สึกหรือ ด้วยการปกป้องและความลำเอียงของเซียวปี้เฉิง นางจึงเป็นผู้ที่เหล่าสตรีสูงศักดิ์ในเมืองหลวงต่างอิจฉาตาร้อนตลอดหลายปีนี้

เซียวปี้เฉิงเปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย เขาปลอบใจคนไม่เก่ง ได้แต่วางมือไว้บนบ่าของเยียนอ๋อง

อยู่นานหลินซินจึงได้สติ แก้ต่างให้ฉู่หยุนหานอย่างไม่รู้ตัว “...หยุนหานไม่น่าจะเป็นคนอย่างนั้นจึงจะถูก บางทีเรื่องนี้อาจมีสาเหตุอื่น หรือว่านางมีความจำเป็นอะไรที่พูดไม่ได้”

เยียนอ๋องตาแดง โพล่งพูดขึ้นมาด้วยความโกรธ “นางยังมีอะไรที่พูดไม่ได้อีก ก็แค่เห็นว่าข้ากับพี่สาม คนหนึ่งพิการ คนหนึ่งตาบอด เลยอยากจะไปเกาะคนอื่นก็เท่านั้น!”

ช่างน่าขัน เขายังโง่งมเรียกร้องแทนฉู่หยุนหานตลอดเวลา ปะทะกับหยุนหลิงหลายต่อหลายครั้ง แล้วยังถึงกับด่าทอนาง

เมื่อเห็นเยียนอ๋องอารมณ์เดือด เย่เจ๋อเฟิงจึงขมวดคิ้วเตือนไม่ได้ “ท่านแม่ ท่านก็อย่าได้แก้ต่างให้นางอีกเลย”

สีหน้าหลินซินแย่เล็กน้อย “เฟิงเอ๋อร์...เจ้าก็ไม่เชื่อหยุนหาน?”