องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 127

หยุนหลิงพูดถูก เขาปลุกคนที่แสร้งหลับให้ตื่นไม่ได้ จะเห็นกระดาษหรือไม่ก็ไม่ต่าง

สายตามืดมนของเยียนอ๋องมองถ้วยน้ำชาที่แตกละเอียด เอ่ยเสียงเย็น “ในเมื่อเป็นเช่นนี้ สิ้นเดือนพวกเขาแต่งงาน ข้าก็ไม่ไปแล้ว พี่สามส่งของขวัญแสดงความยินดีไปให้ข้าเถอะ”

เขากำลังขีดเส้นแบ่งความสัมพันธ์ระหว่างตนเองกับฉู่หยุนหาน

เซียวปี้เฉิงพยักหน้า ขณะกำลังจะออกจากเรือนเยี่ยนหุย ก็ได้ยินเสียงลังเลของเยียนอ๋องดังขึ้น

“พี่สาม เรื่องนี้หยุนหลิงถูกวิพากษวิจารณ์ไม่น้อย...ท่านคิดจะจัดการอย่างไร”

เซียวปี้เฉิงหยุดฝีเท้า ความเย็นเยือกในดวงตาวูบวาบ “ข้าจะจัดการเรื่องนี้ให้เรียบร้อยเอง จะไม่ให้นางต้องรับกับความไม่เป็นธรรมต่อ”

เยียนอ๋องพยักหน้าด้วยสายตาซับซ้อน สุดท้ายจึงเอ่ย “...พี่สาม โปรดขอโทษกับนางแทนข้าด้วย”

ใช่ว่าเขาจะลดทิฐิขอโทษด้วยตัวเองไม่ได้ แต่เวลานี้เขายังไม่รู้ว่าควรจะเผชิญหน้ากับหยุนหลิงอย่างไร

เขาเคยปรักปรำนาง ต่อกรกับนาง...แต่นางกลับไม่ถือสา ขจัดพิษเย็นให้เขา ทั้งยังทำให้เขามีความหวังที่จะยืนได้อีกครั้ง

สายตาเซียวปี้เฉิงผ่อนคลายลงเล็กน้อย น้ำเสียงอ่อนลงอย่างยากจะพบเห็น “ได้”

จากนั้นเขาก็ออกจากเรือนเยี่ยนหุย เรียกเฉียวเย่ สั่งให้เขาชักนำทิศทางการวิพากษ์วิจารณ์ในเมืองหลวง

แรกเริ่ม กลุ่มคนรักการนินทาในเมืองหลวงต่างวิพากษวิจารณ์เรื่องนี้กันจนสนุกปาก ตีนมใส่ไข่ในสมองว่าฉู่หยุนหลิงหญิงอัปลักษณ์ชั่วช้าเป็นผู้ทำขึ้นอย่างห้ามไม่อยู่

แต่หลังจากผ่านไปไม่กี่วัน ทุกคนเห็นจวนจิ้งอ๋องสงบไร้คลื่นลม แถมคนของจวนเจิ้นกั๋วกงยังมามอบของขวัญขอบคุณถึงจวน ข่าวลือก็เริ่มเปลี่ยนทิศอย่างช้าๆ

กอปรกับเซียวปี้เฉิงแอบให้คนชักจูง ไม่นานผู้คนจึงเบนความสนใจออกจากตัวหยุนหลิง

“คาดว่าเรื่องนี้คงไม่เกี่ยวข้องกับพระชายาจิ้ง ถ้านางวางแผนทำร้ายแม่นางหยุนหานตกน้ำจริง ทำไมจิ้งอ๋องถึงยังอยู่เฉยได้เล่า!”

“นั่นสิ ข้าได้ยินมา คืนนั้นคุณหนูหรงของจวนเจิ้นกั๋วกงก็อยู่บนเรือด้วย เห็นว่านางกับพระชายาจิ้งสนิทสนมกันดีมาก!”

“ถ้าพระชายาจิ้งหลงใหลตวนอ๋องหัวปักหัวปำจริง นางจะดีกับคุณหนูหรงได้อย่างไร ที่แม่นางหยุนหานตกน้ำก็คงเป็นเรื่องสุดวิสัยนั่นแหละ”

“เฮ้อ แม่นางหยุนหานผู้นี้ก็ดวงไม่ดีเอาเสียเลย ข้าได้ยินว่านางเสียกิริยาในงานเลี้ยงบนเรือสำราญ เรื่องแต่งงานกับตวนอ๋อง เกรงว่า...”

การวิพากษวิจารณ์ของเหล่าคนรักการนินทา ค่อยๆ เบนความสนใจไปที่ตัวฉู่หยุนหาน

สองวันนี้ ฉู่หยุนหานผ่านไปด้วยความลำบาก

หลังจากตกน้ำในคืนนั้นแล้ว นางก็ไม่สบายเป็นหวัด นอนพักรักษาตัวอยู่กับเตียงติดต่อกันหลายวัน