องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 128

หยุนหลิงไม่สนใจความผิดหวังของฉู่หยุนหานสักนิด

หลายวันนี้นางกำลังง่วนอยู่กับการผลิตยาและการปรุงกำยาน วิ่งวุ่นระหว่างห้องยาและเรือนด้านหลังทุกวัน

ถึงนางจะไม่ได้สนใจเรื่องอื่น แต่ก็รู้สึกได้ชัดเจน ว่ามีคนสองคนเปลี่ยนท่าทีต่อตนอย่างมาก

อันดับแรกคือเย่เจ๋อเฟิง

หยุนหลิงจัดตัวยาที่กำลังตากแห้ง สั่งแบบหัวก็ไม่หัน “ไปเอาสมุนไพรไป๋จื่อกับชังจู๋มาให้ข้าสักหน่อยที”

เย่เจ๋อเฟิงมองนางชืดๆ แม้ใบหน้ายังคงปราศจากอารมณ์เหมือนเดิม แต่กลับไม่แผ่กลิ่นอายห้ามเข้าใกล้เหมือนเมื่อก่อนอีก

เขาหมุนตัวจากไปทันที ไม่นานก็นำสิ่งที่นางต้องการมา

ลู่ชีกำลังนั่งยองแทะถั่วลิสงอยู่ในมุมลานบ้าน เห็นภาพแล้วก็อดจุปากไม่ได้ เอ่ยพึมพำเบาๆ

“พระชายานี่ร้ายจริงๆ ขนาดคุณชายเย่ก็ยังเรียกใช้ได้”

ในนาม เย่เจ๋อเฟิงคือองครักษ์ข้างกาย แต่อันที่จริงเขาคือหลานชายของอู่อานกง เป็นพี่น้องร่วมสาบานกับเซียวปี้เฉิง จวนจิ้งอ๋องทั้งบนและล่างต่างเห็นและปฏิบัติกับเขาเหมือนกึ่งเจ้านาย

ตงชิงกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่ พอได้ยินก็เบะปาก “พระชายาบ้านเราเคยช่วยชีวิตเขาไว้ ถ้ายังวางมาดเหมือนเมื่อก่อนอีก นั่นก็ไม่รู้จักดีชั่วแล้ว!”

นางเป็นเด็กเจ้าคิดเจ้าแค้น ไม่ลืมที่เมื่อก่อนเย่เจ๋อเฟิงทำหน้าอย่างกับคนตาย

ลู่ชีเกาศีรษะ พูดขึ้นซื่อๆ “น้องสาวตงชิง เหมือนว่าเจ้าจะไม่ชอบคุณชายเย่เอาเสียมากๆ เลยนะ”

“เจ้าไม่เห็นว่าเมื่อก่อนเขามองพระชายาอย่างไรหรือ ทำท่าโมโหโทโส”

ตงชิงแค่นเสียงฮึเบาๆ เอ่ยอย่างไม่สบอารมณ์ “อย่างกับใครติดเงินเขาพันแปดร้อยล้านอย่างนั้นแหละ พระชายาบ้านข้าไม่เคยผิดต่อเขาสักหน่อย!”

เย่เจ๋อเฟิงหูดีอย่างยิ่ง ปรายตามองตงชิงแวบหนึ่ง สีหน้าเขียวนิดๆ

แต่เขาแค่กำหมัดน้อยๆ ไม่ได้พูดอะไร พอเห็นหยุนหลิงไม่มีอะไรจะให้เขาช่วยแล้ว ก็กอดกระบี่อิงผนังหลับตาพักผ่อน

เรื่องนี้เป็นเขาที่ไม่มีเหตุผล เขาได้รับผลกระทบจากมารดาหลินซิน ครั้นมาถึงจวนอ๋องก็ไม่เคยทำหน้าตาดีใส่หยุนหลิง

ที่รู้สึกว่าตนไม่มีเหตุผลไม่เพียงแต่เย่เจ๋อเฟิง สองวันนี้เยียนอ๋องก็ตั้งค่าในใจซ้ำไปซ้ำมาหลายครั้ง สุดท้ายจึงฮึดความกล้ามาเรือนหลั่นชิงด้วยตนเอง

“โอ แขกหายากนะเนี่ย” เมื่อเหยุนหลิงเห็นคนที่มาแล้ว ก็เลิกคิ้วอย่างประหลาดใจนิดๆ “ทำไมวันนี้ถึงนึกสนุกมาเรือนหลั่นชิงได้ล่ะ”

ปกติ เยียนอ๋องจะอยู่ที่เรียนเยี่ยนหุยเป็นส่วนมาก

รถเข็นไม้ไม่สะดวกเท่ารถเข็นของสมัยใหม่ ขาของเขาไม่สะดวก อีกทั้งบ้านโบราณมีเศษหินและธรณีประตูสูงมาก จะไปไหนทีต้องมีคนช่วยยกรถเข็นอย่างน้อยสองคน

เขาไม่อยากให้คนรับใช้ต้องลำบาก นานวันเข้าจึงกลายเป็นคนติดบ้าน เอาแต่อ่านนิยาย เล่นกับนกอยู่ในลานบ้านตัวเองทุกวัน

ครั้นได้ยินหยุนหลิงพูดหยอก บทพูดที่เยียนอ๋องฝึกซ้อมหลายครั้งในใจในตอนแรก ก็ลืมสนิททันที