องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 129

หยุนหลิงตำตัวยาต่ออีกพักหนึ่ง จากนั้นก็เห็นเซียวปี้เฉิงถือทวนพู่แดง ย่างเข้ามาในศาลาด้วยท่าทางองอาจดั่งมังกรดุจพยัคฆ์

เขาอยู่ในชุดฝึกยุทธ์สีดำปลอด ดูกระฉับกระเฉงปราดเปรียว รวบเส้นผมยาวขึ้นสูง หน้าผากมีเม็ดเหงื่อซึมนิดๆ ดวงตามีประกายดั่งดาราพราวระยับ

ตั้งแต่ได้รับทวนที่ไท่ซ่าหวงประทานให้ เขาก็เป็นต้องออกฝีไม้ลายมือทุกวัน ไม่เว้นกระทั่งวันที่มีแดดร้อนแรง

“เห็นเจ้าอารมณ์ไม่เลว เมื่อกี้วี่จือพูดอะไรกับเจ้าหรือ”

เขายิ้มแย้มเข้าหาหยุนหลิง ขยับเข้าดูของที่อยู่ในมือนาง

หยุนหลิงโบกหนังสือในมือ ยิ้มตาหยีตอบ “เขาให้ตำราแพทย์ข้าสองเล่ม”

เมื่อเห็นชื่อตำราแพทย์ชัด เซียวปี้เฉิงก็เลิกคิ้วน้อยๆ ใบหน้ามีรอยยิ้มหนึ่ง

“เขาถึงกับมอบตำราสองเล่มนี้ให้เจ้าหรือ เพื่อหาตำราสองเล่มนี้ ก่อนหน้านี้เขาใช้เวลาทุ่มเงินไปไม่น้อยเลยทีเดียว”

หยุนหลิงหันไปมองเขา นัยน์ตาที่เปี่ยมด้วยรอยยิ้มแผ่ซ่าน ราวกับน้ำในสระยามวสันตฤดูที่ถูกแกว่งคน งดงามตราตรึงใจ

“ใช่แล้ว เห็นแก่ที่เขาขอโทษด้วยความจริงใจอย่างนี้ ข้าคิดว่าจะมอบของขวัญตอบแทนให้เขาสักชิ้น ความขัดแย้งในสมัยก่อนก็ถือว่าเจ๊ากันไป”

เซียวปี้เฉิงย่อมยินดีที่เห็นเยียนอ๋องละหยุนหลิงสามารถสมานฉันท์ กระชับความสัมพันธ์กันได้

“เจ้าก็ใจกว้างเสียจริง ยังจะมอบของขวัญตอบแทนอะไรอีก”

เขาค้นพบว่าหยุนหลิงเป็นคนที่แบ่งความรักความแค้นชัดเจน แม้จะมีอารมณ์เถรตรงและปากร้ายไปบ้าง แต่ก็มีนิสัยค่อนข้างซื่อตรง

เซียวปี้เฉิงยกยิ้ม ครั้นเห็นดวงหน้าชวนหลงใหลของหยุนหลิง เขาก็เขยิบเข้าไปใกล้อีกนิดอย่างห้ามใจไม่อยู่

“ข้าเตรียม...”

พูดได้ครึ่งหนึ่ง หยุนหลิงก็ขมวดคิ้วเล็กๆ ผลักเซียวปี้เฉิงออกไปอีกทางอย่างไม่มีความเกรงใจ

“อย่าเข้ามาใกล้สิ เหงื่อท่วมตัวเหม็นจะตายชัก ข้ากำลังปรุงกำยานอยู่ ถูกกลิ่นเจ้ากลบหมดแล้วเนี่ย”