องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 156

“วันนี้ไม่ฝึกฝนพลังวิญญาณหรือ?”

“เหนื่อย ไม่ฝึกแล้ว”

เซียวปี้เฉิงตอบรับอย่างเศร้าใจ หากไม่ฝึกฝนพลังวิญญาณ ก็เท่ากับว่าวันนี้เขาอยู่ในห้องหยุนหลิง นอนเตียงเดียวกับนางไม่ได้

เช้าวันรุ่งขึ้น อู่อานกงกลับจากวังมายังจวนจิ้งอ๋อง

เขากลับมาเมืองหลวงในครั้งนี้แล้วก็ไม่คิดที่จะจากไปแล้ว ท่องเที่ยวมากว่าครึ่งชีวิต ร่างกายที่แก่เฒ่าต้านทานไม่ไหวอีกต่อไปแล้ว เพียงอยากใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่อย่างสงบกับพี่ชาย

ตอนเช้าตรู่ เขาสวมเสื้อกล้าม สวมรองเท้าที่ขาดจนไม่รู้จะขาดยังไงอีก เทสิ่งของล้ำค่าทุกอย่างในตะกร้าออกมา ในฐานะที่หลินซินเป็นศิษย์ รีบช่วยเขาจัดเรียง

หยุนหลิงกวาดสายตามองดู ล้วนเป็นเมล็ดพันธุ์พืชแปลกประหลาดที่นางไม่เคยเห็นมาก่อน มีบางอย่างแลดูสดใหม่ บางอย่างเหี่ยวเฉาหมดแล้ว

อู่อานกงเห็นสีหน้าประหลาดใจของนาง ก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มพูดว่า “หยุนหลิง ได้ยินว่าเจ้ามีฝีมือทางการแพทย์ แล้วรู้จักเมล็ดพันธุ์ที่ข้าเอากลับมาพวกนี้ไหม?”

หลินซินได้ยินแล้วมือก็หยุดชะงัก อดไม่ได้ที่จะหันไปมองดูหยุนหลิง ในใจค่อนข้างตื่นเต้น

เมล็ดพันธุ์ที่อู่อานกงเอากลับมาพวกนี้ แม้แต่นางยังไม่ค่อยรู้จักเลย หากหยุนหลิงที่มีอายุน้อยกว่าคนนี้รู้จักชื่อ นั่นจะเป็นการน่าอับอายอย่างมาก

หยุนหลิงส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นมาอย่างถ่อมตนว่า “ความจริงแล้ว สิ่งของพวกนี้ข้าไม่รู้จักเลย อยากรู้เหมือนกันว่าคืออะไร”

เห็นว่าหยุนหลิงก็ไม่รู้จัก หลินซินค่อยโล่งอก

อู่อานกงพูดขึ้นมาอย่างยิ้มแย้มได้ใจว่า “พวกนี้ล้วนเป็นสมุนไพรที่บันทึกไว้ในหนังสือโบราณ ชั่วชีวิตนี้ข้าท่องเที่ยวรอบดินแดนจิ่วโจวสี่ประเทศ ปีนป่ายหน้าผานับไม่ถ้วน ผ่านถ้ำผามานับไม่ถ้วน ใช้เวลานานในการหาเมล็ดพันธุ์ดอกไม้ต่างถิ่นที่ใกล้สูญพันธุ์เหล่านี้มาได้อย่างไม่ง่าย”