องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 16

หวงกุ้ยเฟยอึ้งไปครู่หนึ่ง ก็โมโหขึ้นมาทันที

“นางแพศยาที่ไม่รู้จักยางอาย ให้เหยือกเหล้าทำร้ายวี่จือในคืนวันแต่งงาน เจ้าปกป้องนางคือหมายความว่าอย่างไร?”

เซียวปี้เฉิงในใจหดหู่ เขาเดาไม่ผิด หวงกุ้ยเฟยเรียกพวกเขาเข้าวังเพราะเรื่องนี้จริงๆ

เพียงแค่ข่าวเรื่องเยียนอ๋องบาดเจ็บเขาปิดกั้นได้อย่างสนิทไม่มีช่องโหว่ แล้วหวงกุ้ยเฟยรู้ได้อย่างไร?

“เสด็จแม่ระงับความโกรธด้วย ไม่เคยมีเรื่องนี้ เสด็จแม่ฟังข่าวลือนี้มาจากไหน?”

แผลบนหัวของเยียนอ๋องใช้ยาที่ดีที่สุด เรียบเนียนสดใสเหมือนเดิมตั้งนานแล้ว พวกเขาเคยเจรจากันแล้ว ต้องกัดฟันยืนยันว่าไม่เคยเกิดเรื่องนี้

สายตาของฉู่หยุนหลิงมองไปมาระหว่างสองคน คิดอะไรบางอย่าง

นิสัยของหวงกุ้ยเฟย ฉุนเฉียวยิ่งกว่าที่นางคิดเสียอีก ความสัมพันธ์ระหว่างเซียวปี้เฉิงและหวงกุ้ยเฟย แย่ยิ่งกว่าที่คิด

เวลานี้ มอบให้เซียวปี้เฉิงจัดการดีกว่า มิเช่นนั้นหากเหยียบระเบิดจากคำพูดที่ไม่ระวัง ก็ยิ่งช่วยยิ่งแย่

“ข่าวลือ เจ้าหมายถึงเรื่องนี้คือเรื่องปลอม?” หวงกุ้ยเฟยจ้องดูเขาอย่างสงสัย “แต่นี่คือองค์หญิงหกบอกกับข้าเอง!”

องค์หญิงหก?

ฉู่หยุนหลิงขมวดคิ้ว มีภาพพจน์ในความทรงจำของคนนี้อยู่บ้าง

สมัยเด็กองค์หญิงหกเคยอยากไปเปิดผ้าคลุมหน้าของฉู่หยุนหลิง ปรากฏว่าถูกฉู่หยุนหลิงผลักออก ไม่ระวังจึงล้มหัวทิ่มต่อหน้า ตั้งแต่นั้นก็จงเกลียดจงชังนาง

“เสด็จแม่ องค์หญิงหกไม่ได้ไปร่วมงานแต่งที่จวนจิ้งอ๋อง อาจจะไปฟังคำเฟ้อเจ้อจากคนอื่นก็ได้”

หวงกุ้ยเฟยคัดค้านคำพูดของเซียวปี้เฉิงไม่ได้ แต่ยังไม่ได้เชื่อเขาทั้งหมด “เช่นนั้นเจ้าบอกข้ามา ทำไมวี่จือหลายวันแล้วก็ไม่ได้เข้าวัง? เพราะว่าบาดเจ็บแล้วไม่กล้าให้ข้าเห็นใช่หรือไม่ กลัวว่าข้าจะกล่าวโทษเจ้า?”

“เพราะว่าหลายวันนี้หยุนหลิงช่วยวี่จือกำจัดพิษเย็นที่ขาทั้งสองข้าง ดังนั้นจึงไม่สามารถเข้าเฝ้าเสด็จแม่”

หวงกุ้ยเฟยตะลึงเล็กน้อย มองไปที่ฉู่หยุนหลิงโดยสัญชาตญาณ สีหน้ายิ่งโมโหโหดร้ายกว่าเดิม

“สามเหา! เจ้าเห็นข้าเป็นคนโง่มาหลอกหรือ ไม่เคยได้ยินว่าหยุนหลิงรู้วิชาการแพทย์อะไร หรือว่าวิชาการแพทย์ของนางดีกว่าหลินซินหรือ? หากนางรู้วิชาการแพทย์จริง สามารถรักษาขาของวี่จือได้ ทำไมก่อนหน้านี้ถึงไม่รายงานให้ข้ารู้?”

สีหน้าของเซียวปี้เฉิงเอือมระอาเล็กน้อย “เสด็จแม่ ลูกไม่ได้หลอกท่าน พิษเย็นที่ขาของวี่จือถูกถอนออกอย่างสิ้นเชิงแล้ว เพราะว่าเขาอยากแน่ใจว่าไม่เป็นไรแล้วค่อยบอกท่าน จะได้ให้ท่านดีใจและแปลกใจ ถึงไม่ให้คนมารายงาน หากเสด็จแม่ไม่เชื่อ ก็อดใจรอสักครู่ วี่จือกำลังจะเข้าวังในทันที”

เสมือนเพื่อยืนยันคำพูดของเซียวปี้เฉิง หมัวมัวนอกประตูคนหนึ่งเข้ามารายงานอย่างเร่งรีบ รถของเยียนอ๋องเข้ามาในวังแล้ว

หวงกุ้ยเฟยก็นั่งไม่อยู่ทันที เดินไปหน้าประตูห้องโถงมองหาไม่หยุด สีหน้าตื่นเต้น

จนกระทั่งในที่สุดเยียนอ๋องก็นั่งรถเข็นไม้ปรากฏตัว

“เสด็จแม่! พิษเย็นในร่างข้าได้ถูกถอนไปอย่างสิ้นเชิงแล้ว ต่อจากนี้ในคืนฝนตกก็จะไม่เจ็บอีกต่อไป! หรือนาง.......คือพี่สะใภ้สามรักษาพิษเย็นจนหาย เสด็จแม่ต้องพระราชทานรางวัลให้กับนางและพี่สามดีๆ!”

เยียนอ๋องนำข่าวดีบอกกับหวงกุ้ยเฟยอย่างตื่นเต้น ความดีใจบนใบหน้านั้นจริงจังหนักแน่นอย่างมาก

ในที่สุดหวงกุ้ยเฟยก็เชื่อคำพูดของเซียวปี้เฉิง กอดเยียนอ๋องร้องไห้เสียงดัง “ลูกของข้า......ลูกของข้า! เจ้าลำบากแล้ว!”

ตาของเซียวปี้เฉิงไม่สามารถมองเห็น แต่สามารถฟังออกจากเสียงร้องไห้ของหวงกุ้ยเฟยได้ว่าฝ่ายตรงข้ามเจ็บปวดหัวใจและห่วงใย

เขาก้มหน้าลงเล็กน้อย สีหน้าสลดเล็กน้อย

ฉู่หยุนหลิงมองสีหน้าของเขาไว้ในสายตา มีความรู้สึกห่วงใยขึ้นมาเล็กน้อยทันที

แม่แท้ๆของเซียวปี้เฉิงเสียชีวิตนานแล้ว เขาไม่ได้ความรักใคร่จากฮ่องเต้ หวงกุ้ยเฟยเอาเขามาเลี้ยงดู ก็เพียงเพราะอยากเพิ่มแรงช่วยเหลือให้กับลูกชายแท้ๆเท่านั้น ไม่ได้จริงใจต่อเขา

ในระดับหนึ่ง เซียวปี้เฉิงกับเด็กกำพร้าก็ไม่แตกต่างอะไร เหมือนกับนาง

ฉู่หยุนหลิงจับมือของเขาไว้โดยสัญชาตญาณ ใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดคราบเลือดบนคางของเขาออกเบาๆ