องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 162

ตั้งแต่แต่งงานกันมา นอกจากการทักทายทุกเช้าแล้ว หรงฉานไม่ได้เจอฉู่หยุนหานเลย ฉู่หยุนหานก็ไม่มาปรากฏตรงหน้านาง

แม้แต่การทักทายทุกเช้า ตวนอ๋องก็จะอยู่เคียงข้างกายฉู่หยุนหาน

“พี่ชายบอกข้าว่า เขาคงกลัวว่าข้าจะไปเอาเรื่องแม่นางหยุนหานด้วยเรื่องที่ผ่านมา จึงตั้งใจให้นางอยู่ห่างข้า”

หยุนหลิงได้ยินแบบนี้ ก็เพียงแค่ยิ้มไม่แสดงความคิดเห็นใดๆ

ตวนอ๋องเป็นคนรู้ดีแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้ เขากลัวหรงฉานจะไปเอาเรื่องฉู่หยุนหาน แสดงว่าในใจเขารู้ดี เรื่องที่เกิดขึ้นบนเรือสำราญนั้น ฉู่หยุนหานไม่ได้ดีเหมือนอย่างที่เห็น

“มีเรื่องลำบากใจอะไรไหม?”

หยุนหลิงรับรู้ได้ถึงน้ำเสียงที่อึดอัด จึงรู้ว่าช่วงที่ผ่านมานี้นางไม่มีความสุข

หรงฉานพยักหัว แล้วก็ส่ายหัวอย่างลังเล พร้อมพูดขึ้นว่า “ปกตินอกจากเบื่อหน่ายแล้ว ก็ไม่มีอะไร เพียงแค่.....”

“เพียงแค่อะไร?”

“ฮองเฮามักจะเร่งรัดให้ข้าพยายามหน่อย.....”

หรงฉานมองไปที่ท้องน้อยหยุนหลิงที่นูนขึ้นมา แล้วแก้มก็แดงระเรื่อ

หยุนหลิงรู้ทัน พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าเพิ่งอายุเท่าไหร่เอง นี่จะเร่งรัดให้มีลูกแล้วหรือ ตวนอ๋องเจ้าโง่นั่นก็จริงๆเลย ลงมือได้ลงคอหรือ”

อายุเพิ่งสิบหกเอง หากเป็นยุคปัจจุบัน ยังเป็นเพียงสาวน้อยกำลังเติบโตเอง

หรงฉานยิ้มหัวเราะอย่างค่อนข้างเอียงอาย พร้อมพูดขึ้นว่า “เรา...พวกเรา...พวกเรายังไม่มีอะไรกัน”

หยุนหลิงเลิกคิ้ว หรงฉานจึงพูดอธิบายขึ้นว่า

“ในคืนวันแต่งงานประจำเดือนข้ามาพอดี ต่อมาฮองเฮาส่งหมัวมัวคนหนึ่งมาคอยจับตาดู ให้เขาอยู่แต่ในเรือนของข้าสามวัน จากนั้นค่อยไปหาฉู่หยุนหานหนึ่งวัน แต่ทุกครั้งข้าจะนอนบนเตียง เขานอนบนพื้น”

หยุนหลิงเห็นสีหน้าของนางค่อนข้างผิดหวัง แต่ก็แฝงไปด้วยความโชคดีและโล่งอก อดไม่ได้ที่จะยิ้มหัวเราะ