องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 164

“ข้าทำผิดไปแล้ว”

เขาไม่ควรลงโทษไม่ให้ลู่ชีทานข้าว ควรที่จะอุดปากนั้นไว้

สีหน้าเซียวปี้เฉิงยังคงยิ้มแย้ม เฉียวเย่ดูอยู่อย่างเหงื่อแตก แต่ลู่ชีที่ความตายกำลังจะมาเยือนกลับยังไม่รู้ตัว

เขานิ่งอึ้งไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็หัวเราะขึ้นมา

“ใต้เท้าเฉียวบอกว่า รู้ผิดแล้วแก้ไข นับว่าเยี่ยม ข้าน้อยรู้ว่าท่านอ๋องไม่ได้ตั้งใจอย่างแน่นอน เป็นเพราะว่าเมื่อตอนบ่ายท่านอ๋องทะเลาะกับพระชายา จึงเอาความโมโหมาลงที่ข้าน้อย แต่ข้าน้อยไม่ถือสา”

เจ้านายที่เป็นถึงท่านอ๋องพูดขอโทษเขา เขาจะเพิกเฉยและเห็นเป็นเรื่องจริงจังไม่ได้

ริมฝีปากเฉียวเย่สั่นเทา ไม่รู้ว่าควรจะพูดว่าลู่ชีฉลาดหรือโง่ดี

จะบอกว่าเขาโง่ อย่างน้อยเขาก็รู้ว่าเมื่อตอนบ่ายท่านอ๋องกับพระชายาทะเลาะกัน ในใจหงุดหงิด บอกว่าเขาฉลาด เขากลับไม่รู้กาลเทศะ ทุกประโยคล้วนเป็นเหมือนดั่งทุ่นระเบิดทำให้ท่านอ๋องทวีความโกรธ

เซียวปี้เฉิงยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ พร้อมพูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า “เพื่อเป็นการชดเชยเจ้า ขนมกุ้ยฮวาในครัวยกให้เจ้าทั้งหมดเลย”

ลู่ชีพูดขึ้นมาอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “ขอบคุณท่านอ๋อง ขอบคุณท่านอ๋องให้รางวัล ฮ่าๆๆ.....”

รอยยิ้มเซียวปี้เฉิงเยือกเย็นลง พร้อมพูดขึ้นด้วยเสียงต่ำว่า “เฉียวเย่ เจ้าเอาตัวเจ้าคนนี้โยนเข้าไปในครัว ให้เจ๋อเฟิงเฝ้าไว้ หากไม่ทานขนมกุ้ยฮวาทั้งสิบจานจนหมด ห้ามให้เขาออกมาจากในครัว”

“ขอรับ ท่านอ๋อง”

เฉียวเย่มองดูลู่ชีที่ยังน้ำลายที่ไหล พร้อมพาเขาไปยังห้องครัว แล้วยกให้กับเย่เจ๋อเฟิง

“ใต้เท้าเฉียว คุณชายเย่ วันนี้ในครัวเหลือขนมกุ้ยฮวาไว้เยอะจัง มาเรามาทานด้วยกัน”

“ไม่ล่ะ เจ้าค่อยๆทานเองเถอะ”

หลังจากผ่านคืนนี้ไป ชั่วชีวิตนี้ลู่ชีคงไม่คิดอยากทานขนมกุ้ยฮวาอีกแล้วแหละ