องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 167

“สารละลายธาตุอาหารพวกนี้ มีประสิทธิภาพไม่เหมือนปุ๋ย”

หยุนหลิงชี้ไปที่ถังพวกนั้นพร้อมพูดอธิบายให้อู่อานกงฟังอย่างใจเย็น พยายามพูดให้คนเฒ่าอายุเจ็ดสิบคนนี้ได้เข้าใจนาง

“ก็เหมือนอย่างเมล็ดพืชน้ำมัน อย่างเช่น ถั่วเหลือง ถั่วลิสง ต้มสุกแล้วก็พักไว้ในถังน้ำมัน เติมน้ำปิดผนึก นำไปตากแดดเพื่อเป็นการหมัก รอหลังจากเปลี่ยนสีแล้ว ก็จะกลายเป็นปุ๋ยที่มีไนโตรเจนสูง”

“อีกอย่างก็คือปลาในแม่น้ำที่เรากินกัน อีกทั้งพวกกระดูกหมู กระดูกเนื้อต่างๆ หลังจากบดละเอียดแล้วก็ผสมกับเครื่องในปลา ก็สามารถเติมน้ำแล้วทำการหมัก”

พวกเกล็ดกระดูกพวกนี้ เป็นปุ๋ยที่มีฟอสฟอรัสและโพแทสเซียมที่ดีมาก นอกจากนี้ยังมีแคลเซียมในปริมาณหนึ่งด้วย

คำพูดบางอย่างที่หยุนหลิงพูดนั้น อู่อานกงฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการตั้งใจฟังของเขา มีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ เขายังไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับปุ๋ยที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน

“หยุนหลิง เรื่องพวกนี้เจ้าเรียนรู้มาจากไหนหรือ?”

หยุนหลิงไม่สามารถบอกเขาได้ว่า หากเป็นยุคปัจจุบัน ล้วนเป็นเรื่องปกติของพวกลุงๆ ป้าๆ ในการปลูกดูแลดอกไม้

“เมื่อก่อนข้าเอาก้างปลากระดูกเศษอาหารที่ทานเหลือเทในสวนดอกไม้ เมื่อเวลาผ่านไปข้าพบว่าดอกไม้เจริญเติบโตดีกว่าที่อื่น”

อู่อานกงพยักหัวอย่างเข้าใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าสาวน้อย ดูไม่ออกว่าจะละเอียดอ่อนขนาดนี้ แต่อาหารที่เหลือไม่ควรนำไปเลี้ยงแมวเลี้ยงสุนัขหรือ ทำไมเจ้าถึงเอาไปรดดอกไม้”

หยุนหลิงขยับมุมปาก พร้อมเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นว่า

“อู่อานกง ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาท่านมาตลอด ข้าอยากเปิดร้านขายยาในเมืองหลวง”

คนเฒ่าเป็นคนฉลาด เข้าใจความหมายของหยุนหลิงเป็นอย่างดี เขาโบกมือพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าสามบอกข้าหลายรอบแล้ว เจ้าอยากอาศัยชื่อเสียงของข้า ขายขี้ผึ้งโสมหิมะที่เจ้าเลียนแบบขึ้นมาใช่ไหม”