องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 167
สรุปบท บทที่ 167 เข้าวังร่วมงานเลี้ยง 1: องค์ชายาหมื่นพิษ
สรุปตอน บทที่ 167 เข้าวังร่วมงานเลี้ยง 1 – จากเรื่อง องค์ชายาหมื่นพิษ โดย หลิงหลิง
ตอน บทที่ 167 เข้าวังร่วมงานเลี้ยง 1 ของนิยายประวัติศาสตร์เรื่องดัง องค์ชายาหมื่นพิษ โดยนักเขียน หลิงหลิง เต็มไปด้วยจุดเปลี่ยนสำคัญในเรื่องราว ไม่ว่าจะเป็นการเปิดเผยปม ตัวละครตัดสินใจครั้งสำคัญ หรือฉากที่ชวนให้ลุ้นระทึก เหมาะอย่างยิ่งสำหรับผู้อ่านที่ติดตามเนื้อหาอย่างต่อเนื่อง
“สารละลายธาตุอาหารพวกนี้ มีประสิทธิภาพไม่เหมือนปุ๋ย”
หยุนหลิงชี้ไปที่ถังพวกนั้นพร้อมพูดอธิบายให้อู่อานกงฟังอย่างใจเย็น พยายามพูดให้คนเฒ่าอายุเจ็ดสิบคนนี้ได้เข้าใจนาง
“ก็เหมือนอย่างเมล็ดพืชน้ำมัน อย่างเช่น ถั่วเหลือง ถั่วลิสง ต้มสุกแล้วก็พักไว้ในถังน้ำมัน เติมน้ำปิดผนึก นำไปตากแดดเพื่อเป็นการหมัก รอหลังจากเปลี่ยนสีแล้ว ก็จะกลายเป็นปุ๋ยที่มีไนโตรเจนสูง”
“อีกอย่างก็คือปลาในแม่น้ำที่เรากินกัน อีกทั้งพวกกระดูกหมู กระดูกเนื้อต่างๆ หลังจากบดละเอียดแล้วก็ผสมกับเครื่องในปลา ก็สามารถเติมน้ำแล้วทำการหมัก”
พวกเกล็ดกระดูกพวกนี้ เป็นปุ๋ยที่มีฟอสฟอรัสและโพแทสเซียมที่ดีมาก นอกจากนี้ยังมีแคลเซียมในปริมาณหนึ่งด้วย
คำพูดบางอย่างที่หยุนหลิงพูดนั้น อู่อานกงฟังไม่ค่อยเข้าใจ แต่ก็ไม่เป็นอุปสรรคต่อการตั้งใจฟังของเขา มีชีวิตมาจนถึงทุกวันนี้ เขายังไม่เคยได้ยินเกี่ยวกับปุ๋ยที่แปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน
“หยุนหลิง เรื่องพวกนี้เจ้าเรียนรู้มาจากไหนหรือ?”
หยุนหลิงไม่สามารถบอกเขาได้ว่า หากเป็นยุคปัจจุบัน ล้วนเป็นเรื่องปกติของพวกลุงๆ ป้าๆ ในการปลูกดูแลดอกไม้
“เมื่อก่อนข้าเอาก้างปลากระดูกเศษอาหารที่ทานเหลือเทในสวนดอกไม้ เมื่อเวลาผ่านไปข้าพบว่าดอกไม้เจริญเติบโตดีกว่าที่อื่น”
อู่อานกงพยักหัวอย่างเข้าใจ พร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าสาวน้อย ดูไม่ออกว่าจะละเอียดอ่อนขนาดนี้ แต่อาหารที่เหลือไม่ควรนำไปเลี้ยงแมวเลี้ยงสุนัขหรือ ทำไมเจ้าถึงเอาไปรดดอกไม้”
หยุนหลิงขยับมุมปาก พร้อมเปลี่ยนเรื่องพูดขึ้นว่า
“อู่อานกง ข้ามีเรื่องอยากปรึกษาท่านมาตลอด ข้าอยากเปิดร้านขายยาในเมืองหลวง”
คนเฒ่าเป็นคนฉลาด เข้าใจความหมายของหยุนหลิงเป็นอย่างดี เขาโบกมือพร้อมพูดขึ้นว่า “เจ้าสามบอกข้าหลายรอบแล้ว เจ้าอยากอาศัยชื่อเสียงของข้า ขายขี้ผึ้งโสมหิมะที่เจ้าเลียนแบบขึ้นมาใช่ไหม”
หยุนหลิงมองดูคนเฒ่าที่ไว้หนวดเคราอย่างยุ่งเหยิงคนนี้อย่างยิ้มกริ่ม พร้อมพูดขึ้นว่า “ข้าไม่ต้องการชื่อเสียงเพียงต้องการกำไร หากสามารถอาศัยชื่อเสียงของอู่อานกงเพื่อขายยาพวกนี้ ข้ายินดีแบ่งกำไรให้ท่านหนึ่งส่วน”
อู่อานกงกลับส่ายหัว พร้อมพูดขึ้นว่า “เรื่องนี้เจ้าไม่พูด ข้าก็จะช่วยเจ้า หลายปีมานี้เจ้าสามทำอะไรบ้าง ข้ารู้ดีแก่ใจมาตลอด”
เขารู้ว่าเซียวปี้เฉิงขาดเงิน ขาดอย่างมากด้วย
เป็นการยากที่จะนับจำนวนทหารต้าโจวที่เสียชีวิตและบาดเจ็บทุกปี แต่หลังจากที่พวกเขาถอนตัวออกมาจากสนามรบแล้ว มักจะไม่ได้รับการดูแลที่ดี
นั่นคือนักรบที่เคยหลั่งเลือดเพื่อต้าโจว ไม่ว่ายังไงก็ตาม ไม่สามารถที่จะเพิกเฉยต่อพวกเขาได้
“ข้าไม่ขาดเงิน และก็ไม่มีที่ใช้เงิน สิ่งของนอกกายพวกนี้ พรากชีวิตไปไม่ได้ ตายก็พรากไปไม่ได้ เจ้ากับเจ้าสามเอาไปดูแลประชาชนต้าโจวเถอะ”
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: องค์ชายาหมื่นพิษ