องค์ชายาหมื่นพิษ นิยาย บท 18

“เจ้าจงใจแกล้งข้าใช่หรือไม่?” เซียวปี้เฉิงสีหน้าโมโห ไม่เห็นความเย็นชาเหมือนเดิม “ข้าเป็นผู้ชาย มีลูกชายได้อย่างไร!”

ช่างเถิด ความรู้ชีววิทยาในการคลอดลูกชายหรือลูกสาวเป็นการตัดสินโดยผู้ชาย ถึงแม้อธิบายแล้วเซียวปี้เฉิงก็ไม่เข้าใจ

หยุนหลิงต้องการความช่วยเหลือจากคนอื่น ไม่ถือสาที่เขาทัศนคติย่ำแย่ “ข้าไม่ได้จะให้ท่านคลอด คือเราคลอดด้วยกัน”

เส้นเลือดบนขมับของเซียวปี้เฉิงกระตุก “เจ้าจะคลอดลูกชายทำไม?”

“เอาลูกชายแลกก้อนหิน” หยุนหลิงน้ำเสียงจริงจัง เสมือนตัดสินใจอะไรแน่นอนแล้ว “คลอดลูกชายออกมาเป็นของท่าน ก้อนหินเป็นของข้า”

มาถึงโลกนี้ก็เจ็ดแปดวันแล้ว ไม่รู้ว่าเพราะปัญหาของร่างกายนี้หรือไม่ ทุกครั้งที่พลังวิญญาณใช้หมดแล้ว ถึงแม้ดินแดนแห่งสติจะกว้างขวางขึ้น แต่พลังวิญญาณฟื้นฟูได้ช้ามาก ความเร็วในการสูญเสียกลับเร็วมาก

“ก่อกวน!” เซียวปี้เฉิงเกือบจะถูกคำพูดประหลาดของนางโมโหจนหัวเราะ “เจ้าจะเอาก้อนหินนั้นให้ได้เพื่ออะไร?”

อะไรลูกชายเป็นของเขาก้อนหินเป็นของนาง นึกว่าแบ่งมรดกหรืออย่างไร?

“ข้ารักแรกพบต่อก้อนหินก้อนนั้น แค่เห็นก็ชอบเป็นอย่างมาก ท่านตาบอดมองไม่เห็น แน่นอนว่าไม่เข้าใจความสวยงามของก้อนหินนั้น”

หินอุกกาบาตก้อนนั้นมีประโยชน์ต่อการฝึกฝนพลังวิญญาณของนาง ต้องเอามาถึงมือให้ได้!

เซียวปี้เฉิงฟังนางยิ่งพูดยิ่งเลอะเลือน อดที่จะสุดทนไม่ได้ “เจ้าจะสามารถรับรองว่าเป็นลูกชายแน่นอนได้อย่างอย่างไร?”

ได้ยินแล้ว หยุนหลิงก็หดหู่เล็กน้อย “คลอดแล้วก็ไม่แน่ว่าจะเป็นลูกชาย แต่ไม่คลอดก็ไม่มีลูกชายแน่นอน ต้องโทษเสด็จพ่อของท่านเห็นผู้ชายดีกว่าผู้หญิง”

มีลูกก็ดีแล้ว ยังเลือกจะเอาชายหรือหญิง

“พูดไปเลื่อย!” เซียวปี้เฉิงรู้สึกว่าสติในสมองของตัวเองใกล้จะขาดแล้ว

“ไม่ได้พูดไปเลื่อย ข้าจริงจัง”

หยุนหลิงพูดปลอบเขาด้วยน้ำเสียงที่ดีอย่างอดทน

“ท่านคิดดูแค่คลอดลูกชายเท่านั้น ไม่ได้ให้ท่านตั้งครรภ์ ท่านก็แค่สุขสมใจสักหน่อยเท่านั้น ข้าก็ช่วยท่านรักษาดวงตา หลังจากสิบเดือนยังสามารถได้ลูกชายมาคนหนึ่ง นี่ไม่ใช่ได้กำไรหรือ?”

สุขสมใจสักหน่อย?

หน้าดำเคร่งเครียดของเซียวปี้เฉิงปะปนกับความแดงก่ำ พูดอย่างกัดฟัน “ฉู่หยุนหลิง! ที่นี่คือพระราชวัง ตำหนักหยั่งซิน! เจ้ารู้จักยางอายหรือไม่!”

“ขอแค่ท่านตกลง.......แม้แต่เยียน.......”

เซียวปี้เฉิงพูดตัดนางอย่างโมโห “ออกไป!”

ตอนแรกหยุนหลิงอยากเพิ่มแต้มต่อช่วยเยียนอ๋องรักษาขา คิดไม่ถึงว่าเซียวปี้เฉิงไม่ไว้หน้ากันขนาดนี้ ความอดทนก็สิ้นสุดลง สีหน้าเคร่งขรึมลงทันที

“ท่านอย่าไร้เหตุผล ความอดทนของข้ามีขีดจำกัดนะ!”

ทำไมฟังแล้วคุ้นหูขนาดนี้ นี่ไม่ใช่คำพูดที่เขาพูดกับฉู่หยุนหลิงคืนวันแต่งงานหรือ?

สีหน้าเซียวปี้เฉิงแสดงความรังเกียจ “เจ้าต่างหากอย่าได้คืบจะเอาศอก! เรื่องในคืนงานเลี้ยงไม่พูด อย่าคิดว่าเจ้ารู้เรื่องพิษเย็นของวี่จือ ก็คิดอยากทำอะไรข้าได้ตามใจชอบ”

“เรื่องหนึ่งก็ส่วนเรื่องหนึ่ง ข้าไม่ได้ติดอะไรเจ้า เจ้าก็อย่าคิดกำเริบเสิบสานต่อหน้าข้า!”

หยุนหลิงรักษาความใจเย็นสุดท้ายถามเขา “ท่านไม่เอาตาของท่านแล้ว?”

เซียวปี้เฉิงหัวเราะเย็นชา “ถึงข้าจะตาบอดตลอดชีวิต ก็ไม่มีวันมีลูกกับหญิงอัปลักษณ์อย่างเจ้า!”

หยุนหลิงโมโหในใจอย่างมาก พลิกโต๊ะตรงหน้าของ มือสองข้างจับปกเสื้อของเซียวปี้เฉิงไว้แน่น

“ข้าเจรจากับท่านดีๆ ต้องบีบให้ข้าลงมือใช่ไหม?”

หากไม่ใช่เพื่อหินอุกกาบาตก้อนนั้น คิดจริงหรือว่านางอยากมีลูกกับคนตาบอดคนนี้?

เซียวปี้เฉิงคิดไม่ถึงแม้แต่น้อยว่านางกลับกล้าบ้าคลั่งในตำหนักหยั่งซิน ตะลึงจนเกินคาด และโมโหจนแทบเป็นแทบตาย